Denver, John
John Denver
Wokalista, autor tekstów
Heart Longs for Mountains
Music Promotes Goodwill Causes
Final Album and „Take Me-Home”
Wybrana dyskografia
Wybrane pisma
Źródła
Uwielbiany na całym świecie piosenkarz i autor tekstów, John Denver był również aktorem i aktywnym działaczem humanitarnym. W 1976 r. dziennikarz Newsweeka nie wahał się opisać go jako „najpopularniejszego piosenkarza pop w Ameryce”. Jego kariera muzyczna trwała prawie trzy dekady, a on sam poruszył serca milionów ludzi swoimi zdrowymi, podnoszącymi na duchu tekstami i folkowymi piosenkami w stylu country, które celebrowały naturalne piękno środowiska i radość z tego, że po prostu żyje. W wieku 53 lat, życie i kariera Denvera dobiegły końca, gdy jego eksperymentalny model samolotu Long-EZ nagle spadł do Oceanu Spokojnego w Monterey Bay w Kalifornii, zabijając go natychmiast w katastrofie.
Przez całą swoją karierę Denver pisał i śpiewał piosenki emanujące radością, którą czuł do życia, miłości i natury. Jego czysty tenorowy wokal i folkowy styl popu przepełniony był szczerością i optymizmem. Poeta w sercu, pozostawał pod wpływem wielkich folkowych sław JoanBaez i Boba Dylana. Wiele inspiracji do swojej muzyki czerpał z zamiłowania do życia na świeżym powietrzu. Szczególnie kochał góry i lubił biwakować, wędrować, wędrować z plecakiem i łowić ryby. Był również zapalonym golfistą, fotografem, pilotem i znanym śmiałkiem. Denver powiedział Rickowi Overallowi z Ottawa Sun: „Kiedy dorastałem, moim pierwszym i najlepszym przyjacielem była przyroda i kiedy zacząłem wyrażać siebie, używałem obrazów z natury”. Ta miłość połączona z pragnieniem służenia ludzkości stała się inspiracją dla wielu działań Denvera na rzecz ochrony środowiska i pracy humanitarnej, w której jego muzyka znalazła wiele ujść.
Denver urodził się jako Henry John Deutschendorf Jr. 31 grudnia 1943 roku w Roswell, w stanie Nowy Meksyk. Dorastając z rodzicami, pułkownikiem Sił Powietrznych USA i pilotem Henry Johnem i Ermą Deutschendorf, oraz młodszym bratem Ronaldem, często się przeprowadzał. Mieszkał w Arizonie, Alabamie, Oklahomie, Teksasie i Japonii. Kiedy miał osiem lat, jedna z jego babć podarowała mu zabytkową gitarę Gibson. Jednymi z jego najmilszych wspomnień z dzieciństwa były czasy spędzone na farmie jego drugiej babci w Corn, w Oklahomie. Tam słuchał muzyki country, bawił się ze zwierzętami i spał pod gwiazdami.
Heart Longs for Mountains
Członek zespołu rockowego w szkole średniej, Denver kontynuował występy podczas uczęszczania na Texas Tech University w Lubbock, Texas we wczesnych latach 60-tych. Jednak po ponad dwóch latach studiowania architektury, pociąg do muzyki wziął górę. W 1964 roku porzucił szkołę, przyjął pseudonim sceniczny John Denver i wyruszył do Los Angeles w Kalifornii. Powiedział Newsweekowi, że wybrał
For the Record…
Urodzony Henry John Deutschendorf Jr, 31 grudnia 1943, w Roswell, NM; zmarł 12 października 1997; syn Henry’ego Johna i Ermy Deutschendorf; ożenił się z Ann Martell, czerwiec 1967 (rozwiedziony 1983); dzieci: Zachary i Anna Kate (oboje adoptowani); ożenił się z Cassandrą Delaney (rozwiedziony 1991); dzieci: Jessie Belle. Wykształcenie: Uczęszczał do Texas Tech University w Lubbock, TX, 1961-64.
Rozpoczął karierę muzyczną podczas studiów, ale opuścił szkołę dla Los Angeles, CA, w 1964; przyjął nazwę sceniczną, c. 1964; zastąpił Chad Mitchell z Chad Mitchell Trio, 1965; napisał przebój numer jeden, „Leaving On A Jet Plane,” nagrany przez Peter, Paul, and Mary, 1967; podpisał z RCA, 1969; rozpoczął własną wytwórnię, Windsong, 1975; pojawił się w filmie, Oh, God !1977; napisał „The Gold And Beyond” na Zimowe Igrzyska Olimpijskie w Sarajewie; został pierwszym zachodnim artystą, który odbył trasę koncertową po Chinach, 1992; wystąpił w filmie Walking Thunder, 1993; opublikował autobiografię Take Me Home, 1994.
Nagrody: Poet laureate of Colorado, 1974; Country Music Association, Entertainer of the Year, 1975; American Music Awards, Favorite Male Artist, Pop/Rock, 1975 i 1976; American Music Awards, Favorite Male Artist, Country, and Favorite Album, Country, 1976; Emmy Award, Best Musical Variety Special, 1976, for Rocky Mountain Christmas; Presidential World Without Hunger Award, 1987; Albert Schweitzer Music Award, 1993.
Adresy: Wytwórnia płytowa -Sony Music, 550 Madison Ave., Suite 1775, New York, NY 10022-3211. Website -www.music.sony.com/Music/ArtistInfo/JohnDenver/index.html.
„Denver”, ponieważ „moje serce tęskniło do życia w górach”. W Los Angeles grał na gitarze akustycznej, śpiewał piosenki folkowe i występował w klubie Ledbetter’s. Został również członkiem Back Porch Majority. Pierwszy wielki przełom Denvera nastąpił w Nowym Jorku, kiedy zastąpił Chada Mitchella z Chad Mitchell Trio. Z grupą tą śpiewał, grał na gitarze i banjo, a w latach 1965-68 nagrywał z nią piosenki popowe i folkowe. Swoją pierwszą żonę, Ann Martell, poznał podczas występów z trio w jej college’u; para pobrała się w 1967 roku.
W 1969 roku, po tym jak piosenka napisana przez Denvera dla Petera, Paula i Mary, „Leaving On A Jet Plane”, stała się hitem numer jeden, podpisał kontrakt z RCA Records. Denver miał wydać wiele singli i albumów, które stały się światowymi hitami. Pierwszym z jego milionowych singli był „Take Me Home, Country Roads”, napisany z Billem i Taffy Danoff w 1971 roku. Po tym triumfie nastąpił ciąg kolejnych hitów, w tym „Rocky Mountain High”, „Annie’s Song”, „Thank God I’m A Country Boy”, „Sunshine On My Shoulders” i wiele innych. Jego album z 1973 roku, „John Denver’s Greatest Hits”, pozostaje jednym z najlepiej sprzedających się albumów w historii RCA Records, utrzymując się na liście Top 200 Billboardu przez ponad trzy lata, ze sprzedażą przekraczającą 10 milionów egzemplarzy.
W 1975 roku Denver założył własną wytwórnię, Windsong Records, i wydał piosenkę Starland’s Vocal Band, „Afternoon Delight”, która stała się singlem numer jeden. Do lat 90-tych miał 14 złotych i osiem platynowych albumów na swoim koncie.
W latach 70-tych i 80-tych Denver był popularnym i częstym wykonawcą telewizyjnym. Występował z różnymi artystami, w tym z Itzhakiem Perlmanem, Placido Domingo, Beverly Sills, Julie Andrews i Muppetami. Zdobył wiele nagród muzycznych, a w 1976 roku otrzymał nagrodę Emmy za swój telewizyjny special, Rocky Mountain Christmas.
W 1977 roku wystąpił w filmie Oh, God!, również z George’em Burnsem, a później zagrał w filmie Walking Thunder z 1993 roku. Kiedy tak niebywały sukces popularności nie przełożył się na akceptację krytyki, Denver pozostał pogodny. Powiedział Chetowi Flippo z Rolling Stone, „Nie mam nic przeciwko, jeśli nazywają mnie Myszką Miki rocka.”
Muzyka promuje szczytne cele
W latach 80-tych popularność muzyki Denvera w Stanach Zjednoczonych spadła, wraz z rozwojem muzyki nowej fali i disco; ale nadal koncertował na arenie międzynarodowej. Poświęcał również swój czas na różne cele charytatywne i polityczne. W 1984 roku odbył trasę koncertową po Związku Radzieckim i nagrał duet z rosyjskim piosenkarzem pop Alexandrem Gradskym, zatytułowany „Let Us Begin (What Are We Making Weapons For?)”. Również w tym samym roku napisał i wykonał piosenkę na Zimowe Igrzyska Olimpijskie w Sarajewie, „The Gold And Beyond.”
W 1987 roku otrzymał od Ronalda Reagana prezydencką nagrodę World Without Hunger Award, jego dokument o zagrożonych gatunkach, Rocky Mountain Reunion, zdobył sześć nagród, a on sam wystąpił na koncercie charytatywnym dla ocalałych z katastrofy reaktora atomowego w Czarnobylu. W 1992 roku Denver został pierwszym zachodnim artystą, który odbył trasę koncertową po Chinach.
W 1993 roku Denver został pierwszym muzykiem nieklasycznym, który otrzymał Albert Schweitzer Music Award za swoje działania humanitarne. Prawie dwie dekady wcześniej muzyk wyraził swoje poglądy na temat aktywizmu społecznego w Saturday Evening Post: „Ludzie na zasadzie indywidualnej dokonają zmian – nie protestujący czy lobbyści. Ludzie, którzy robią to, co naprawdę wiedzą, że jest słuszne i prawdziwe. Małe rzeczy. W korku, w sklepie spożywczym, przepuszczasz kogoś przed sobą. To jest pokój.” A jednak przystąpił do tak wielu działań, których nie można nazwać „małymi”.”
W 1975 roku był współzałożycielem Fundacji Windstar, a później organizacji Hunger Project. Był członkiem delegacji Funduszu Narodów Zjednoczonych na Rzecz Dzieci (UNICEF), która odwiedziła cierpiące z powodu suszy kraje afrykańskie. Był członkiem zarządu National Space Institute i Cousteau Society, a także Wildlife Conservation Society (WCS). W 1995 roku wystąpił z koncertem na żywo z okazji 100-lecia WCS. Koncert ten został zarejestrowany i wydany później na podwójnej płycie CD oraz na wideo. Jedną z jego ulubionych organizacji charytatywnych był obóz dla głuchoniemych dzieci w Aspen, Colorado.
Final Album and „Take Me-Home”
Jego ostatni album zawierający wyłącznie oryginalny materiał, Different Directions, został wydany w 1991 roku pod jego wytwórnią Windstar. Jeden z jego późniejszych albumów, kompilacja utworów nawiązujących do tematyki pociągów i kolei, nosił tytuł All Aboard. Recenzent i fan Doug Speedie z Jam! Showbiz uznał, że jest to „John Denver w najlepszym wydaniu”. Inny recenzent Publishers Weekly ocenił album na „A” i zwrócił uwagę na zakres stylów muzycznych Denvera, w tym swing, blue-grass, żałobne a capella, a nawet jodłowanie. Jednak jego autobiografia z 1994 roku, Take Me Home, otrzymała niskie noty od recenzenta Publishers Weekly, który nazwał ją „samowystarczalną.”
Ostatnie pięć lub sześć lat życia osobistego Denvera było burzliwe. W 1991 roku rozwiódł się ze swoją drugą żoną, Cassandrą Delaney. W 1993 i 1994 roku został aresztowany pod zarzutem prowadzenia samochodu pod wpływem alkoholu. Pomimo tych trudności, przyjaciele i rodzina mówili, że Denver nigdy nie stracił entuzjazmu do życia. Wieloletni producent i przyjaciel Milt Okun twierdził, że Denver oczyścił swoje zachowanie i że podczas rozmowy telefonicznej w piątek poprzedzający jego śmierć, Denver mówił z podekscytowaniem o planach na przyszłość, w tym o odebraniu swojego nowego eksperymentalnego samolotu. Denver latał swoim samolotem pomimo zawieszenia licencji lotniczej w 1996 roku, podobno w związku z oskarżeniami o jazdę pod wpływem alkoholu. Jednak alkohol nie był podejrzewany o udział w jego katastrofie, według szeryfa hrabstwa Monterey, Normana Hicksa.
Usługi żałobne nastąpiły po prywatnym pogrzebie Denvera. 17 października 1997 roku, około 2,000 osób opłakiwało jego śmierć w Faith Presbyterian Church w Aurora, Colorado. Drugie nabożeństwo, następnego dnia w Aspen Music Tent Amphitheater, zgromadziło około 1,500 osób. Podczas hołdu Paul Winter zagrał utwór „Icarus”, oparty na mitologicznej opowieści o chłopcu, który podleciał zbyt blisko słońca i zginął. Prochy Denvera miały zostać rozsypane w Górach Skalistych. Przeżyła go trójka dzieci.
Wybrana dyskografia
(With the Mitchell Trio) The Mitchell Trio: That’s the Way It’s Gonna Be, Mercury, 1965.
Rhymes and Reasons, RCA, 1969.
Take Me To Tomorrow, RCA, 1970.
Whose Garden Was This, RCA, 1970.
Poems, Prayers, and Promises, RCA, 1971.
Aerie, RCA, 1972.
Farewell Andromeda, RCA, 1973.
John Denver’s Greatest Hits (zawiera „Take Me Home Country Road,” „Rocky Mountain High,” „Sunshine on My Shoulders,” „Leaving On A Jet Plane”), RCA, 1973, wznowienie, 1988.
Back Home Agian (zawiera „Annie’s Song” i „Thank God I’m a Country Boy”), RCA, 1974.
Rocky Mountain Christmas, RCA, 1975.
An Evening With John Denver, RCA, 1975.
Windsong, RCA, 1975.
Live in London, RCA, 1976.
Spirit, RCA, 1976.
I Want To Live, RCA, 1977.
The Best of John Denver, Volume 2, RCA, 1977.
John Denver, RCA, 1979.
A Christmas Together With the Muppets, RCA, 1979.
Autograph, RCA, 1980.
Some Days Are Diamonds, RCA, 1981.
Perhaps Love, CBS, 1981.
Seasons of the Heart, RCA, 1982.
Its About Time, RCA, 1983.
Collection, Telstar, 1984.
Dreamland Express, RCA, 1985.
One World (zawiera „Let Us Begin „), RCA, 1986.
Different Directions, Windstar, 1991.
Wildlife Concert, Sony Legacy, 1995.
The Rocky Mountain Collection, RCA, 1996.
All Aboard, Columbia/Sony, 1997.
The Best of John Denver Live, Legacy, 1997.
Wybrane pisma
(With Arthur Tobier) Take Me Home: An Autobiography, Harmony, 1994.
Źródła
Książki
Rees, Dafydd i Luke Crampton, redaktorzy, Encyclopedia of Rock and Roll, Dorling Kindersly, 1996.
Romanowski, Patricia i Holly George-Warren, redaktorzy, The New Rolling Stone Encyclopedia of Rock and Roll, Fireside, 1995.
Periodicals
Detroit News, October 18, 1997.
Entertainment Weekly, October 24, 1997.
Jam! Showbiz, 15 października, 1997.
Newsweek, 20 grudnia, 1976, str. 60-62, 65.
New York Times, 14 października, 1997, str. B11.
Ottawa Sun, 14 października, 1997.
People, 3 listopada, 1997, str. 30.
Publishers Weekly, October 17, 1994, s. 69; September 8, 1997, s. 33.
Rolling Stone, November 27, 1997, s. 24.
Saturday Evening Post, January 1974, s. 57-58, 85.
U.S. News & World Report, October 27, 1997, p. 18.
USA Today, October 14, 1997. p. 1-2D.
Online
www.cdnow.com/
www.cduniverse.com/
www.sky.net/~emily/articles/biograph.jd
Dodatkowe informacje zostały dostarczone przez Sony Music.
-Debra Reilly