Extreme Makeover (2002-2007)

W tym programie oglądamy grupę bardzo niepewnych siebie ludzi poddających się operacjom plastycznym, które rzekomo sprawią, że będą wyglądać piękniej. Potem są strzyżeni, pokazuje się im jak mają się ubierać, itd, itp. W końcu wracają do domu po 2-6 miesiącach nieobecności i są prezentowani swoim przyjaciołom i rodzinie, którzy nie przestają bić im brawa, płakać i mówić, jacy są piękni. Nie rozumiem tego. Naprawdę tego nie rozumiem. Czy na tym ma polegać rozrywka? Jedyną rzeczą, której dostarczył mi ten serial, jest intensywne uczucie smutku. Sprawia, że robi mi się niedobrze na myśl o świecie, w którym żyjemy. W tym świecie ludzie muszą poddać się liftingowi twarzy, implantom piersi lub plastyce brzucha, aby poczuć się pięknie. Ludzie, którzy wygrywają te metamorfozy, zawsze mówią o tym, jak bardzo są wdzięczni swoim bliskim za to, że dali im „najlepszy prezent w życiu”, czyli bilet na ten program. Ja, z drugiej strony, byłby bardzo zraniony i obrażony, jeśli mój chłopak wprowadził mnie do Extreme Makeover. To twoja rodzina i bliscy, do których masz się zwrócić, aby usłyszeć, jak ładnie wyglądasz, nawet jeśli to nieprawda. Widziałam też, że inni uważają, że recenzowanie tego programu oznacza mówienie ludziom, którym się on nie podoba, że wszyscy jesteśmy źli i podli, bo to wspaniałe doświadczenie dla tych, którzy nie urodzili się piękni. Chodzi mi o to: Tak długo, jak będą istniały takie programy, ci ludzie będą myśleć, że są brzydcy, podczas gdy tak nie jest. A wiecie dlaczego? Ponieważ programy takie jak ten promują ideę piękna lalki Barbie, mówiąc ci, że jeśli nie masz rozmiaru D z idealnie zbudowanym nosem, jesteś brzydka. Right. Więc, możesz mieć swoje piękne doświadczenia. Tylko proszę, proszę, zrozum, że operacja plastyczna prawdopodobnie sprawi, że inna dziewczyna, która ma rozmiar A, będzie się czuła brzydka, nawet jeśli nie jest. Dobra robota. Myślę, że ktoś mógłby polubić ten serial w sadystyczny sposób. Ja na szczęście tego nie robię.