Flagrant faul
Narodowe Stowarzyszenie Koszykówki (NBA) ustanowiło flagrant faul, aby zniechęcić do kontaktu, który oprócz tego, że jest niezgodny z przepisami, zagraża bezpieczeństwu lub zdrowiu przeciwnika. Kiedy flagrant faul został wprowadzony w sezonie 1990-91, jedyną karą wykraczającą poza zwykły faul osobisty było to, że trener drużyny urażonej mógł wybrać, który zawodnik będzie strzelał wynikające z tego próby rzutów wolnych. Począwszy od sezonu 1990-91, drużyna urażona zachowuje posiadanie piłki po faulu flagowym, oprócz otrzymywania prób rzutów wolnych.
NBA definiuje dwa poziomy fauli flagowych, „Flagrant 1” i „Flagrant 2”. Flagrant 1 to „niepotrzebny kontakt popełniony przez gracza przeciwko przeciwnikowi”, podczas gdy poważniejszy Flagrant 2 to „niepotrzebny i nadmierny kontakt popełniony przez gracza przeciwko przeciwnikowi”. Flagrant 2 skutkuje natychmiastowym wyrzuceniem sprawcy. Flagrant 1 nie skutkuje wyrzuceniem sprawcy, chyba że ten sam zawodnik popełni drugi faul Flagrant 1 w tym samym meczu. Tak więc, kary Flagrant 1 i Flagrant 2 są analogiczne do żółtych kartek i czerwonych kartek stosowanych w różnych innych dyscyplinach sportu. Sędziowie NBA mają swobodę w decydowaniu, który poziom fauli wybrać. Począwszy od sezonu 2006-07, wszystkie faule Flagrant 2 są analizowane przez natychmiastową powtórkę i mogą zostać zdegradowane w wyniku tej analizy.
Faule Flagrant 2 skutkują automatyczną karą grzywny dla gracza popełniającego wykroczenie. Dodatkowo, NBA posiada system „punktów karnych”, w którym gracze popełniający faul 1 lub 2 otrzymują odpowiednio jeden lub dwa punkty karne. W sezonie regularnym, zgromadzenie więcej niż pięciu punktów karnych skutkuje automatycznym zawieszeniem. Podczas rozgrywek NBA playoff, zawieszenie na jeden lub dwa mecze jest przyznawane za każdy punkt karny powyżej trzech.
Taktyka gryEdit
Jest to przyjęta strategia koszykówki dla drużyny przegrywającej, aby celowo popełniać faule w późnym okresie gry, w celu odzyskania posiadania piłki, minimalizując czas, który upływa na zegarze gry. Częsty faul osobisty daje drużynie faulującej szansę na odzyskanie posiadania piłki poprzez odbicie niecelnego rzutu wolnego. Alternatywnie, jeśli drużyna ukarana wykona oba rzuty wolne, drużyna faulująca będzie w posiadaniu piłki, potencjalnie dając jej możliwość wykonania trzypunktowego celu, który, jeśli zostanie wykonany, daje jednopunktową przewagę drużynie faulującej.
W tym kontekście, zasada rażącego faulu zniechęca do niepożądanej, potencjalnie szkodliwej gry poprzez przyznanie posiadania piłki drużynie ukaranej jako dodatkowej kary. Jeżeli drużyna faulująca zostanie uznana za popełniającą rażący faul, drużyna atakowana zachowuje posiadanie piłki po każdej próbie wykonania rzutu wolnego. Ponieważ nie ma zmiany w posiadaniu piłki, nie ma korzyści dla drużyny, która popełniła faul rażący. Tak więc drużyny, które próbują stosować strategię celowego faulowania, muszą to robić bez uznania ich fauli za rażące.