Jack Dempsey
Urodzony jako William Harrison Dempsey w Manassa w Kolorado, dorastał w biednej rodzinie w Kolorado, Zachodniej Wirginii i Utah. Syn Mary Celii (z domu Smoot) i Hirama Dempsey’a, miał irlandzkie i cherokeeńskie pochodzenie. Ale według wydania gazety Românul z 25 września 1927 roku, Dempsey mógł być Rumunem (na prawdziwe nazwisko Teodor Domșa). Po nawróceniu rodziców do Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich Dempsey został ochrzczony w Kościele w 1903 r. po swoich ósmych urodzinach, czyli w „wieku odpowiedzialności”, zgodnie z doktryną Kościoła. Ponieważ jego ojciec miał trudności ze znalezieniem pracy, rodzina często podróżowała, a Dempsey porzucił szkołę podstawową, by pracować i opuścił dom w wieku 16 lat. Z powodu braku pieniędzy często podróżował pociągami i spał w obozach włóczęgów.
Zrozpaczony brakiem pieniędzy Dempsey od czasu do czasu odwiedzał saloony i wyzywał na walki, mówiąc: „Nie umiem śpiewać i nie umiem tańczyć, ale mogę wylizać każdego SOB w domu”. Jeśli ktoś przyjmował wyzwanie, robiono zakłady. Według autobiografii Dempseya, rzadko przegrywał te barowe bójki. Przez krótki czas Dempsey był ochroniarzem Thomasa F. Kearnsa, prezesa „Salt Lake Tribune” i syna senatora USA z Utah Thomasa Kearnsa.
Dempsey często walczył pod pseudonimem „Kid Blackie”, choć podczas pobytu w Salt Lake City posługiwał się pseudonimem „Young Dempsey”. Znaczna część jego wczesnej kariery nie jest zapisana, i tak też stwierdzono w The Ring Record Book skompilowanej przez Nat Fleischer. Po raz pierwszy wystąpił jako „Jack Dempsey” (według jego własnych wspomnień) jesienią 1914 roku w Cripple Creek w Kolorado. Jego brat, Bernie, który często walczył pod pseudonimem „Jack Dempsey” – co było powszechną praktyką w tamtych czasach, w podziwie dla boksera wagi średniej i byłego mistrza, Jacka „Nonpareila” Dempseya – miał podpisaną umowę na walkę z weteranem George’em Copelinem. Na wieść o tym, że Copelin sparował z aktualnym mistrzem świata wagi ciężkiej Jackiem Johnsonem, a Bernie Dempsey zbliżał się do 40 roku życia, postanowił strategicznie wycofać się z walki. Jako „Jack Dempsey” podstawił swojego brata, nieznanego jeszcze we wschodnim Kolorado. Fani przy ringu od razu wiedzieli, że nie jest to człowiek, za którego obejrzenie zapłacili.
Promotor wpadł w gwałtowny gniew i „popłynął na nas z gołymi rękami”, grożąc przerwaniem walki. Sam Copelin, który przewyższał Dempseya o 20 funtów (165 do 145), gdy zobaczył Dempseya, zaczął się gniewać. (165 do 145), widząc drobną posturę Dempseya w ringu, ostrzegł promotora: „Mogę zabić tego chudego faceta”. Promotor niechętnie zezwolił na rozpoczęcie walki i w swoim pierwszym występie jako „Jack Dempsey”, przyszły mistrz powalił Copelina sześć razy w pierwszej rundzie i dwa razy w drugiej. Od tego momentu była to walka na śmierć i życie („Ani Bernie, ani ja nie braliśmy pod uwagę dużej wysokości nad poziomem morza w Cripple Creek”), aż do ostatniego nokautu Copelina w siódmej rundzie, który skłonił sędziego do wykonania niezwykłego wówczas ruchu, jakim było przerwanie walki, gdy Copelin odzyskał nogi. Według Dempseya „W tamtych czasach nie przerywano walk w górniczych miasteczkach, dopóki jeden facet mógł się ruszać”. Ta próba ognia wiązała się z pulą 100 dolarów. Promotor, rozgniewany zamianą dokonaną przez braci, nie miał obiecanych zakładów pobocznych, „…a nawet gdybym miał, nic bym ci nie dał.”
Takie lekcje były trudne, ale walka była czymś, co Jack Dempsey robił dobrze. Po zmianie nazwiska Dempsey wygrał sześć walk z rzędu przez nokaut, zanim przegrał przez dyskwalifikację w czterech rundach z Jackiem Downeyem. Na początku swojej kariery Dempsey prowadził kampanię w Utah, często wdając się w walki w miastach regionu Wasatch Mountain Range. Po przegranej z Downeyem, Dempsey wygrał przez nokaut i dwa razy zremisował z Johnnym Sudenbergiem w Nevadzie. Trzy kolejne zwycięstwa i remis nastąpiły po ponownym spotkaniu z Downeyem, tym razem zakończonym czterorundowym remisem. Po tych zwycięstwach Dempsey zanotował 10 kolejnych wygranych, w tym pojedynki z Sudenbergiem i Downeyem, nokautując Downeya w dwóch rundach. Po tych zwycięstwach nastąpiły trzy pojedynki bezdecyzyjne, chociaż w tym momencie w historii boksu używanie sędziów do punktowania walk było często zabronione, więc jeśli walka przeszła na dystans, nazywano ją remisem lub brakiem decyzji, w zależności od stanu lub hrabstwa, w którym odbywała się walka.
Po przystąpieniu Stanów Zjednoczonych do I wojny światowej w 1917 roku Dempsey pracował w stoczni i nadal boksował. Po tym wydarzeniu został oskarżony przez niektórych fanów boksu o bycie obibokiem, ponieważ nie zaciągnął się do wojska. Pozostało to czarną plamą na jego reputacji aż do 1920 roku, kiedy to przedstawiono dowody na to, że próbował zaciągnąć się do armii amerykańskiej, ale został sklasyfikowany jako 4-F. Po wojnie Dempsey spędził dwa lata w Salt Lake City, „obijając się”, jak sam to określił, zanim wrócił na ring.
Mistrz świata wagi ciężkiejEdit
Wśród jego przeciwników jako wschodzącego pretendenta był strażak Jim Flynn, jedyny bokser w historii, który pokonał Dempseya przez nokaut, kiedy Dempsey przegrał z nim w pierwszej rundzie (chociaż niektórzy historycy boksu uważają, że walka była „poprawką”), i Gunboat Smith, wcześniej wysoko notowany pretendent, który pokonał zarówno mistrza świata Jessa Willarda, jak i Hall of Famer Sam Langford. Dempsey pokonał Smitha po raz trzeci przez nokaut w drugiej rundzie.
Zanim zatrudnił doświadczonego Jacka Kearnsa jako swojego menadżera, Dempsey był początkowo zarządzany przez Johna J. Reislera.
Jeden rok później, w 1918 roku, Dempsey walczył w 17 pojedynkach, osiągając wynik 15-1 z jednym no-decyzją. Jedną z tych walk stoczył z Flynnem, który został znokautowany przez Dempseya, przypadkowo, w pierwszej rundzie. Wśród innych wygranych pojedynków w tym roku były walki z mistrzem wagi lekkiej Battling Levinsky, Billem Brennanem, Fredem Fultonem, Carlem E. Morrisem, Billym Miske, mistrzem wagi ciężkiej Lefty Jimem McGettiganem i Homerem Smithem. W 1919 roku wygrał pięć kolejnych regularnych walk przez nokaut w pierwszej rundzie, a także jednorundową walkę specjalną.
Walka o tytuł i kontrowersjeEdit
4 lipca 1919 roku Dempsey i mistrz świata wagi ciężkiej Jess Willard spotkali się w Toledo w walce o tytuł mistrza świata. Benny Leonard, zawodowy fighter wagi lekkiej, przewidywał zwycięstwo Dempseya, który miał 6’1″ i ważył 187 funtów, mimo że Willard, znany jako „Gigant z Pottawatamie”, miał 6’6½” wzrostu i ważył 245 funtów. Ostatecznie Willard został siedmiokrotnie znokautowany przez Dempseya w pierwszej rundzie.
Wspomnienia z walki donoszą, że Willard doznał złamania szczęki, żeber, kilku złamanych zębów i wielu głębokich złamań kości twarzy. Wzbudziło to podejrzenia, że Dempsey oszukiwał, a niektórzy zastanawiali się, w jaki sposób siła zdolna spowodować takie obrażenia została przeniesiona przez knykcie Dempseya bez ich złamania.
Inne relacje nie wspominały jednak o tym, że Willard doznał jakichkolwiek prawdziwych obrażeń. Relacja z walki w The New York Times opisywała silną opuchliznę widoczną po jednej stronie twarzy Willarda, ale nie wspominała o żadnych złamanych kościach. Zdjęcie Willarda po walce wydaje się pokazywać przebarwienia i opuchliznę na jego twarzy.
Po meczu Willard był cytowany jako mówiący: „Dempsey jest niezwykłym uderzaczem. To był pierwszy raz, kiedy zostałem powalony z nóg. Wiele ptaków odesłałem do domu w takim samym stanie, w jakim jestem ja, i teraz wiem, jak się czuły. Szczerze życzę Dempseyowi wszystkiego najlepszego i mam nadzieję, że zdobędzie wszystkie bogactwa, które wiążą się z mistrzostwem. Miałem już swoją przygodę z tym tytułem. Byłem mistrzem przez cztery lata i zapewniam was, że nigdy nie będą musieli dawać za mnie zasiłku. Zainwestowałem pieniądze, które zarobiłem”. Willard powiedział później, że został pokonany przez „gangsterstwo”.
Po zwolnieniu przez Dempseya, menedżer Jack Kearns przedstawił relację z walki w wydaniu Sports Illustrated z 20 stycznia 1964 roku, która stała się znana jako „teoria obciążonych rękawic”. W wywiadzie Kearns powiedział, że poinformował Dempseya, iż postawił swoją część pieniędzy na wygraną Dempseya przez nokaut w pierwszej rundzie. Kearns stwierdził również, że nałożył gips paryski na zawiniątka na rękach zawodnika.
Historyk boksu J.J. Johnston powiedział, że „filmy pokazują Willarda po wejściu na ring podchodzącego do Dempseya i badającego jego ręce”. To, wraz z eksperymentem przeprowadzonym przez magazyn bokserski, mającym na celu odtworzenie walki, zostało uznane za dowód na to, że historia Kearnsa była nieprawdziwa.
Założyciel i redaktor The Ring, Nat Fleischer, powiedział, że był obecny przy zawijaniu rąk Dempseya, stwierdzając: „Jack Dempsey nie miał naładowanych rękawic, ani plastra paryskiego na bandażach. Obserwowałem przebieg akcji i jedyną osobą, która miała cokolwiek wspólnego z oklejaniem rąk Jacka był Deforest. Kearns nie miał z tym nic wspólnego, więc jego historia z gipsem paryskim jest po prostu nieprawdziwa.”
Deforest sam powiedział, że uważa historie o obciążonych rękawicach Dempseya za oszczerstwa, nazywając je „śmieciami”, i powiedział, że nie nakładał na nie żadnej obcej substancji, co mogę zweryfikować, ponieważ oglądałem oklejanie.” Pisarz sportowy Red Smith, w nekrologu Dempseya opublikowanym przez The New York Times otwarcie odrzucił to twierdzenie.
Inna plotka głosi, że Dempsey użył knuckledustera podczas pierwszej rundy. Niektórzy spekulowali, że użyty przedmiot był kolcem kolejowym. W Los Angeles Times z 3 lipca 1979 roku, Joe Stone, były sędzia i autor tekstów o boksie, stwierdził, że na filmie z walki widać przedmiot na płótnie po ostatecznym knockdownie. Twierdził również, że przedmiot ten wydaje się być usunięty przez kogoś z narożnika Dempseya. Na tym samym filmie widać jednak, jak Dempsey w różnych momentach walki popycha i przytrzymuje Willarda dłonią rękawicy, o której mowa, a także trzyma się lin obiema rękami, co sprawia, że jest prawie niemożliwe, że miał w rękawicy jakieś ciało obce, a „przedmiot” przypomina cygaro.
Dalsze kontrowersje wzbudził fakt, że Dempsey opuścił ring pod koniec pierwszej rundy, myśląc, że walka jest skończona. Było to postrzegane jako naruszenie zasad, jednak narożnik Willarda nie poprosił o egzekwowanie przepisów, aby sędzia zdyskwalifikował Dempseya.
Obrony tytułuEdit
Po zwycięstwie, Dempsey podróżował po kraju, robiąc występy reklamowe z cyrkami, wystawiając wystawy i występując w niskobudżetowym filmie hollywoodzkim. Dempsey nie obronił tytułu aż do września 1920 roku, walcząc z Billym Miske w Benton Harbor w stanie Michigan. Miske został znokautowany w trzech rundach.
Druga obrona tytułu Dempseya miała miejsce w grudniu 1920 roku przeciwko Billowi Brennanowi w Madison Square Garden w Nowym Jorku. Po 10 rundach Brennan prowadził na punkty, a lewe ucho Dempseya obficie krwawiło. Dempsey odbił się, aby zatrzymać Brennana w 12 rundzie.
Jack Dempsey vs. Georges CarpentierEdit
Kolejna walka obrońcy Dempseya była przeciwko francuskiemu bohaterowi I wojny światowej Georgesowi Carpentierowi, zawodnikowi popularnemu po obu stronach Atlantyku. Walka była promowana przez Texa Rickarda i George’a Bernarda Shawa, który twierdził, że Carpentier był „największym bokserem na świecie”.
Konkurs Dempsey-Carpentier odbył się 2 lipca 1921 roku w Boyle’s Thirty Acres w Jersey City, New Jersey. Wygenerowała pierwszą milionową bramkę w historii boksu; walkę oglądało 91 000 widzów. Choć walkę uznano za „walkę stulecia”, eksperci przewidywali jednostronne zwycięstwo Dempseya. Pionier radiowy RCA zorganizował relację na żywo z meczu przez KDKA, dzięki czemu wydarzenie to stało się pierwszą krajową transmisją radiową.
Carpentier zachwiał Dempsey’em mocnym prawym w drugiej rundzie. Reporter przy ringu naliczył jednak 25 ciosów Dempseya w pojedynczej 31-sekundowej wymianie, wkrótce po tym, jak rzekomo został zraniony prawym. Carpentier również złamał kciuk w tej rundzie, co zniweczyło jego szanse. Dempsey ostatecznie wygrał pojedynek w czwartej rundzie.
Dempsey nie bronił ponownie swojego tytułu aż do lipca 1923 roku przeciwko Tommy’emu Gibbonsowi w Shelby, Montana. Dempsey wygrał ten pojedynek w wyniku 15-rundowej decyzji.
Ostatnia udana obrona tytułu dla Dempseya miała miejsce we wrześniu 1923 roku w New York City’s Polo Grounds w Dempsey vs. Firpo. Frekwencja wyniosła 85 000, z kolejnymi 20 000 próbującymi dostać się do środka areny. Firpo był wielokrotnie powalany przez Dempseya, ale nadal walczył, nawet dwukrotnie powalając Dempseya. Za drugim razem, gdy został powalony, Dempsey przeleciał głową przez liny ringu, lądując na maszynie do pisania reportera. W tym momencie był poza ringiem przez około 14 sekund, czyli mniej niż 20 sekund przewidziane dla nokautów poza ringiem. Mimo to, pisarze przy ringu pomogli mu wrócić na ring. Ostatecznie Dempsey pokonał argentyńskiego pretendenta Luisa Ángela Firpo przez nokaut w drugiej rundzie. Walka była transmitowana na żywo przez radio do Buenos Aires.
Walki Dempseya w obronie tytułu w wadze ciężkiej, walki pokazowe, filmy i reklamy sprawiły, że Dempsey stał się jednym z najbogatszych sportowców na świecie i znalazł się na okładce Time’a.
Czas wolny od boksuEdit
Dempsey nie bronił tytułu przez trzy lata po walce z Firpo. Były naciski ze strony opinii publicznej i mediów, aby Dempsey bronił tytułu przeciwko czarnoskóremu pretendentowi Harry’emu Willsowi. Historycy boksu nie są zgodni co do tego, czy Dempsey uniknął Willsa, choć Dempsey twierdził, że był gotów z nim walczyć. Kiedy jednak pierwotnie zdobył tytuł, powiedział, że nie będzie już walczył z czarnoskórymi bokserami.
Zamiast kontynuować obronę tytułu, Dempsey zarabiał pieniądze na wystawach bokserskich, reklamach produktów oraz występując w filmach, takich jak serial Daredevil Jack. Dempsey również dużo podróżował, wydawał pieniądze i imprezował. W tym czasie Dempsey ożenił się z aktorką Estelle Taylor w 1925 roku i zwolnił swojego wieloletniego trenera/menedżera Jacka „Doca” Kearnsa. Kearns wielokrotnie pozywał Dempseya o duże sumy pieniędzy po jego zwolnieniu.
W kwietniu 1924 roku Dempsey został powołany na stanowisko kierownicze w Irlandzkiej Lidze Robotniczej (IWL). IWL była wspieraną przez Sowietów grupą komunistyczną założoną w Dublinie przez irlandzkiego przywódcę robotniczego Jima Larkina.
Utrata tytułuEdit
We wrześniu 1926 roku Dempsey walczył w Filadelfii z Irlandczykiem i byłym żołnierzem amerykańskiej piechoty morskiej Gene Tunneyem, zawodnikiem, który w swojej karierze przegrał tylko raz. Pomimo swojego rekordu, Tunney był uważany za słabszego przeciwnika Dempseya.
Przegrana walka zakończyła się niespodzianką, Dempsey stracił tytuł na punkty w 10 rundach. Kiedy pokonany Dempsey wrócił do garderoby, wytłumaczył swoją przegraną żonie słowami: „Kochanie, zapomniałem o kaczce”. Pięćdziesiąt pięć lat później prezydent Ronald Reagan zapożyczył ten cytat, gdy jego żona Nancy odwiedziła go w izbie przyjęć po próbie zamachu na jego życie.
Post-title lossEdit
Po utracie tytułu wagi ciężkiej, Dempsey rozważał przejście na emeryturę, ale zdecydował się spróbować powrotu. To właśnie w tym okresie tragedia dotknęła jego rodzinę, gdy jego brat, John Dempsey, zastrzelił swoją zrażoną żonę Ednę (w wieku 21 lat), a następnie zabił się w morderstwie-samobójstwie, pozostawiając dwuletniego syna, Bruce’a. Dempsey został wezwany do identyfikacji ciał i był emocjonalnie dotknięty tym incydentem.
Podczas walki 21 lipca 1927 roku na Yankee Stadium, Dempsey znokautował przyszłego mistrza wagi ciężkiej Jacka Sharkeya w siódmej rundzie. Walka ta była walką eliminacyjną do walki o tytuł z Tunneyem. Sharkey bił Dempseya do samego końca. Walka zakończyła się kontrowersyjnie, kiedy Sharkey stwierdził, że Dempsey bił go poniżej pasa. Kiedy Sharkey zwrócił się do sędziego, aby złożyć zażalenie, pozostawił siebie bez ochrony. Dempsey rozbił lewy sierpowy na podbródku swojego przeciwnika, a Sharkey nie był w stanie pokonać dziesięciokrotnego liczenia.
Powtórka Tunneya: „The Long Count „Edycja
Powtórka Dempsey-Tunney odbyła się w Chicago, Illinois, 22 września 1927 roku – jeden dzień mniej niż rok po utracie tytułu na rzecz Tunneya. Walka wzbudziła większe zainteresowanie niż walki Carpentiera i Firpo, przynosząc rekordową sumę 2 milionów dolarów. Podobno gangster Al Capone zaoferował, że załatwi rewanż na swoją korzyść, ale zmieniono sędziego, aby do tego nie dopuścić. Miliony ludzi w całym kraju słuchały meczu przez radio, a setki reporterów relacjonowało to wydarzenie. Tunney otrzymał za ten rewanż rekordową sumę miliona dolarów. Dzisiejsza równowartość w amerykańskiej walucie wynosiłaby około 14 718 391 dolarów.
Dempsey przegrywał walkę na punkty, kiedy w siódmej rundzie powalił Tunneya lewym sierpowym w podbródek, a następnie zadał kilka kolejnych ciosów. Nowa zasada wprowadzona w czasie walki nakazywała, że gdy zawodnik powala przeciwnika, musi natychmiast udać się do neutralnego narożnika. Dempsey jednak odmówił natychmiastowego przejścia do neutralnego narożnika, gdy otrzymał polecenie od sędziego. Sędzia musiał odprowadzić Dempseya do neutralnego narożnika, co dało Tunneyowi przynajmniej dodatkowe pięć sekund na dojście do siebie. Mimo, że oficjalny sędzia odmierzał czas przez 14 sekund, Tunney wstał, gdy sędzia doliczył do 9. Dempsey próbował wykończyć Tunneya przed końcem rundy, ale nie udało mu się to. Tunney znokautował Dempseya w ósmej rundzie i wygrał dwie ostatnie rundy walki, zachowując tytuł mistrza świata wagi ciężkiej przez jednogłośną decyzję. Jak na ironię, zasada neutralnego narożnika została zażądana podczas negocjacji przez członków obozu Dempseya. Kolejną rozbieżnością było to, że kiedy Tunney powalił Dempseya na deski, sędzia czasowy natychmiast rozpoczął liczenie, nie czekając aż Tunney przejdzie do neutralnego narożnika. Ze względu na kontrowersyjną naturę walki, spowodowaną zasadą neutralnego narożnika i sprzecznymi liczeniami, rewanż Dempsey-Tunney pozostaje znany jako „Walka z długim liczeniem”.