Kiedy Stany Zjednoczone zaczęły stosować strefy czasowe?
Przez wieki ludzie używali słońca do określania czasu w miejscu, w którym się znajdowali. Każda społeczność ustawiała swoje zegary na południe w oparciu o to, kiedy słońce osiągało swoją najwyższą pozycję na niebie; w rezultacie, kiedy w Waszyngtonie było południe, czas lokalny w Nowym Jorku był już o kilka minut do przodu. Przed nastaniem epoki podróży na duże odległości różnice w czasie lokalnym nie stanowiły większego problemu. Zmieniło się to wraz z pojawieniem się kolei w XIX wieku. Chociaż teraz możliwe było pokonywanie znacznych odległości szybciej niż kiedykolwiek wcześniej, mnogość czasów lokalnych, szczególnie w dużych krajach, takich jak Stany Zjednoczone, sprawiała, że sprawy stawały się zagmatwane, jeśli chodzi o rozkłady jazdy pociągów.
18 listopada 1883 r. amerykańskie koleje zaczęły stosować standardowy system czasu obejmujący cztery strefy czasowe: wschodnią, centralną, górską i pacyficzną. W każdej strefie wszystkie zegary były zsynchronizowane. Plan przemysłu kolejowego został przyjęty przez większość kraju, chociaż system stref czasowych nie stał się oficjalnym systemem w całych Stanach Zjednoczonych aż do uchwalenia w 1918 roku ustawy o czasie standardowym, która ustanowiła również czas letni. Do połowy XX wieku większość świata przyjęła system międzynarodowych stref czasowych, w którym planeta podzielona jest na 24 strefy rozmieszczone w odstępach około 15 stopni długości geograficznej. W 1884 roku delegaci z ponad dwóch tuzinów krajów spotkali się na Międzynarodowej Konferencji Południków, która odbyła się w Waszyngtonie, gdzie wybrali linię długości geograficznej biegnącą przez Królewskie Obserwatorium w Greenwich w Anglii jako oficjalny południk zerowy, czyli punkt zerowy długości geograficznej. (Podróżując na wschód od południka zerowego, zyskujesz godzinę z każdą strefą czasową; podróżując na zachód, czas przesuwa się do tyłu o godzinę z każdą strefą.)
Dzisiaj Rosja, największy naród na świecie pod względem masy lądowej, ma 11 stref czasowych, podczas gdy Chiny, czwarte pod względem powierzchni, mają tylko jedną strefę. Przed 1949 r. Chińczycy mieli pięć stref czasowych, ale po dojściu do władzy Partii Komunistycznej w 1949 r. rząd nakazał całemu krajowi działać według Pekińskiego Czasu Standardowego dla dobra jedności narodowej.