Nizina abisyńska

Nizina abisyńska, płaski obszar dna morskiego na głębokości abisalnej (3000 do 6000 m ), zwykle przylegający do kontynentu. Te podmorskie powierzchnie różnią się głębokością tylko od 10 do 100 cm na kilometr odległości poziomej. Nieregularne w zarysie, ale na ogół wydłużone wzdłuż brzegów kontynentów, większe równiny mają setki kilometrów szerokości i tysiące kilometrów długości. Na północnym Atlantyku sama Równina Sohm ma powierzchnię około 900 000 km2 (350 000 mil kwadratowych). Równiny są największe i najczęściej spotykane na Oceanie Atlantyckim, rzadziej na Oceanie Indyjskim, a jeszcze rzadziej na Pacyfiku, gdzie występują głównie jako małe, płaskie dna mórz marginalnych lub jako wąskie, wydłużone dna rowów.

Uważa się, że równiny są górnymi powierzchniami osadów pochodzenia lądowego, które gromadzą się w depresjach otchłani, wygładzając w ten sposób istniejącą wcześniej pagórkowatą lub w inny sposób nieregularną topografię. Profile sejsmiczne (przekroje poprzeczne) równin abisalnych ujawniają akumulacje osadów o średniej grubości jednego kilometra, osadzone na pofałdowanej topografii. Niekompletne zasypanie istniejącej wcześniej rzeźby terenu może skutkować obecnością izolowanych wzgórz wulkanicznych lub grup wzgórz, które wyrastają gwałtownie z niektórych równin abisalnych. Osady z obrzeży kontynentalnych akumulują się na stromych zboczach kontynentalnych, a okazjonalne podmorskie osuwanie się tego gruboziarnistego materiału tworzy gęste, pełne osadów zawiesiny, zwane prądami mętności, które spływają po zboczach pod wpływem siły grawitacji. Część osadów z prądów mętnościowych osiada u podstaw stoków kontynentalnych, tworząc wzniesienia kontynentalne o mniejszym nachyleniu, ale część gruboziarnistych osadów dociera do obniżeń abisalnych. Poziome warstwy mułowe, piaszczyste, a nawet żwirowe o grubości od ułamków centymetra do kilku metrów stanowią od 2 do 90 procent osadów z równiny abisalnej. Wiele takich warstw ewidentnie należy do organizmów płytkowodnych – np. mikroskopijnych pierwotniaków Foraminifera. Pojedyncza warstwa może być stopniowo drobniejsza od dołu do góry; ta gradacja odzwierciedla pochodzenie złoża jako depozytu pojedynczego prądu zmętnienia.

Grubsze warstwy są osadzone z jednorodnymi osadami drobnoziarnistej gliny i mikroskopijnymi szczątkami organizmów zamieszkujących wody nad równinami abisalnymi. Uważa się, że pomiędzy epizodami prądów zmętniających te drobnoziarniste osady opadają przez słup wody cząstka po cząstce, gromadząc się w niezwykle wolnym tempie (od milimetra do kilku centymetrów na 1000 lat). Alternatywnie, zaproponowano, że głębinowe osady ilaste mogą być przynoszone na równiny abisalne w sposób ciągły przez wolno płynące, rozproszone i mętne wody denne, które pochodzą z burzliwych, płytkich obszarów przybrzeżnych.