Opera w Bostonie
Opera w Bostonie została pierwotnie zaprojektowana jako B.F. Keith Memorial Theatre, wystawne kino w sieci Keith-Albee. Memoriał Keitha był jednym z jego najbardziej wyszukanych projektów wybitnego architekta teatralnego Thomasa W. Lamba. Został on poświęcony pionierowi wodewilu B.F. Keithowi. 23 października 1928 roku, tuż przed otwarciem teatru, powstała firma Radio-Keith-Orpheum (RKO), która stała się właścicielem teatru. Kino zostało otwarte 29 października 1928 roku, prezentując filmy z pierwszej serii oraz wodewil na żywo. Do 1929 roku kino przestawiło się na wyświetlanie wyłącznie filmów i pozostało wiodącą bostońską salą kinową aż do lat 50-tych. Stało się znane jako RKO Keith’s i nosiło oznakowanie, które mówiło zarówno „B.F. Keith’s” jak i „RKO Keith’s” (patrz zdjęcie z 1938 roku pokazane po prawej stronie).
W 1965 roku firma Sack Theaters nabyła kino i zmieniła jego nazwę na Savoy Theater. Sack później dodał drugie, mniejsze kino w przestrzeni scenicznej teatru, oddzielone od oryginalnej sali widowiskowej murowaną ścianą zbudowaną w poprzek proscenium.
W 1980 roku, po zamknięciu jako kino, teatr stał się domem dyrektora operowego Sarah Caldwell’s Opera Company of Boston i został przemianowany na Boston Opera House. Teatr został zakupiony i odnowiony przez zespół operowy z pomocą bostońskiej mecenas sztuki Susan Timken. Po dekadzie produkcji operowych w tym budynku, firma Caldwell’a upadła z powodu kłopotów finansowych w 1991 roku. Produkując wcześniej opery od 1958 roku w wynajmowanych teatrach, firma nie była finansowo przygotowana do radzenia sobie ze znacznymi kosztami utrzymania dużego teatru, który wcześniej przez dekady był źle utrzymywany. W wyniku niepowodzenia firmy teatr stał się ciemny i pozbawiony środków na jego utrzymanie. Nieogrzewany budynek padł ofiarą rozległych szkód spowodowanych przez wodę, poważnie uszkadzając instalację elektryczną i dekoracyjne tynki wewnątrz widowni. Kostiumy zespołu, gromadzone przez dziesięciolecia i przechowywane pod zniszczonym dachem, zostały utracone. W 1996 roku były zespół operowy zrzekł się własności budynku.
Burmistrz Thomas Menino, z pomocą senatora Edwarda Kennedy’ego (którego ojciec, Joseph, był pierwszym właścicielem), pomógł uzyskać status landmarku teatru w 1999 roku poprzez Boston Landmarks Commission. Po serii nieudanych lub opóźnionych propozycji rozbudowy, Clear Channel Company zgodziła się wyremontować teatr. Potrzeba powiększenia trapezoidalnej sceny na ulicę pomiędzy budynkami sprowokowała wieloletnią walkę sądową z sąsiednim budynkiem kondominium Tremont on the Commons, którego obawy dotyczące bezpieczeństwa pożarowego zostały ostatecznie przezwyciężone dzięki perswazji burmistrza Menino.
Bostońska społeczność operowa z zadowoleniem przyjęła wysiłki burmistrza Menino i Clear Channel w celu odnowienia Opery i zniszczone wnętrze zostało odrestaurowane w ramach renowacji wartej 38 milionów dolarów. Ponownie otwarto go 16 lipca 2004 roku z broadwayowską produkcją Króla Lwa. Clear Channel utrzymywał historyczny teatr zajęty i aktywny dzięki długim trasom koncertowym z musicalami na Broadwayu i koncertami pop. Chociaż umowa z miastem zawierała klauzulę, że opera będzie produkowana co najmniej dwa tygodnie w roku, żadna firma operowa nie powróciła jeszcze, aby uczynić Operę swoim domem.
Obecnym właścicielem teatru jest Boston Opera House Ventures, LLC, spółka lokalnych bostońskich biznesmenów Dona Law i Davida Mugara. Jej głównymi najemcami są Broadway Across America, Boston Uprising i Boston Ballet. Od 2005 roku teatr jest domem dla corocznej produkcji Dziadka do orzechów Boston Ballet, a w 2009 roku stał się stałą siedzibą zespołu.