Boston Opera House
Het Boston Opera House was oorspronkelijk ontworpen als het B.F. Keith Memorial Theatre, een luxueuze bioscoop in de Keith-Albee keten. Het Keith’s Memorial was een van zijn meest uitgewerkte ontwerpen van de prominente theaterarchitect Thomas W. Lamb. Het was opgedragen aan de vaudeville pionier B.F. Keith. Op 23 oktober 1928, vlak voor de opening van het theater, werd de Radio-Keith-Orpheum (RKO) maatschappij opgericht en werd eigenaar van het theater. Het theater opende zijn deuren op 29 oktober 1928 en vertoonde films in première en vaudeville. In 1929 was het theater overgeschakeld op het vertonen van alleen maar films en bleef tot in de jaren 1950 een van de belangrijkste filmtheaters van Boston. Het werd bekend als RKO Keith’s, en droeg borden die zowel “B.F. Keith’s” als “RKO Keith’s” vermeldden (zie de foto uit 1938 rechts).
In 1965 kocht het bedrijf Sack Theaters het theater en doopte het om tot het Savoy Theater. Sack voegde later een tweede kleinere bioscoop toe in de toneelruimte van het theater, gescheiden van de oorspronkelijke zaal door een gemetselde muur die over het proscenium werd gebouwd.
In 1980, na sluiting als filmhuis, werd het theater de thuisbasis van operaregisseur Sarah Caldwell’s Opera Company of Boston en werd het omgedoopt tot het Boston Opera House. Het theater werd gekocht en gerenoveerd door het operagezelschap met de hulp van Susan Timken, beschermvrouwe van de kunst in Boston. Na een decennium van operaproducties in het huis, stortte Caldwell’s gezelschap in 1991 in als gevolg van financiële problemen. Het gezelschap, dat sinds 1958 opera’s had geproduceerd in gehuurde theaters, was financieel niet opgewassen tegen de hoge onderhoudskosten van het grote theater, dat decennia lang slecht was onderhouden. Door het faillissement van het gezelschap werd het theater donker en had het geen geld voor onderhoud
Onverwarmd, viel het gebouw ten prooi aan grote waterschade, waardoor het elektrische systeem en het decoratieve pleisterwerk aan de binnenkant van de zaal ernstige schade opliepen. De kostuums van het gezelschap, al tientallen jaren verzameld en opgeslagen onder het beschadigde dak, gingen verloren. In 1996 deed het voormalige operagezelschap afstand van de eigendom van het gebouw.
Burgemeester Thomas Menino hielp, met de hulp van senator Edward Kennedy (wiens vader, Joseph, de eerste eigenaar was), om het theater in 1999 de status van landmark te geven via de Boston Landmarks Commission. Na een reeks mislukte of uitgestelde ontwikkelingsvoorstellen ging de Clear Channel Company akkoord met de renovatie van het theater. De noodzaak om het trapeziumvormige toneelhuis uit te breiden tot op de straat tussen de gebouwen veroorzaakte een jarenlange juridische strijd met het naburige Tremont on the Commons condominium gebouw, wiens zorgen over de brandveiligheid uiteindelijk werden overwonnen met de overtuigingskracht van burgemeester Menino.
De operagemeenschap van Boston verwelkomde de inspanningen van burgemeester Menino en Clear Channel om het Opera House op te knappen en het beschadigde interieur werd gerestaureerd in een 38 miljoen dollar kostende renovatie. Het heropende op 16 juli 2004 met de Broadway productie van The Lion King. Clear Channel hield het historische theater druk en actief met lange tournees van Broadway musicals en popconcerten. Hoewel de overeenkomst met de stad een clausule bevatte dat er tenminste twee weken per jaar opera moest worden geproduceerd, is er nog geen operagezelschap teruggekeerd naar het Opera House.
De huidige eigenaar van het theater is Boston Opera House Ventures, LLC, een samenwerkingsverband van de lokale zakenlieden Don Law en David Mugar uit Boston. De belangrijkste huurders zijn Broadway Across America, Boston Uprising en het Boston Ballet. Het theater is sinds 2005 de thuisbasis van de jaarlijkse productie van De Notenkraker van het Boston Ballet en werd in 2009 de permanente thuisbasis van het gezelschap.