Osłuchiwanie
Osłuchiwanie, procedura diagnostyczna, w której lekarz słucha dźwięków w ciele w celu wykrycia pewnych wad lub warunków, takich jak nieprawidłowe działanie zastawek serca lub ciąża. Osłuchiwanie było pierwotnie wykonywane przez przykładanie ucha bezpośrednio do klatki piersiowej lub brzucha, ale jest praktykowane głównie za pomocą stetoskopu od czasu wynalezienia tego instrumentu w 1819 r.
Technika ta opiera się na charakterystycznych dźwiękach wytwarzanych, w głowie i w innych miejscach, przez nieprawidłowe obiegi krwi; w stawach przez szorstkie powierzchnie; w dolnej części ramienia przez falę tętna; a w brzuchu przez aktywny płód lub przez zaburzenia jelitowe. Jest on najczęściej stosowany, jednak w diagnozowaniu chorób serca i płuc.
Dźwięki serca składają się głównie z dwóch oddzielnych dźwięków występujących, gdy dwa zestawy zaworów serca zamknąć. Albo częściowa niedrożność tych zastawek lub wyciek krwi przez nie z powodu niedoskonałego zamknięcia powoduje turbulencje w prądzie krwi, powodując słyszalne, przedłużające się odgłosy zwane szmerami. W niektórych wrodzonych nieprawidłowościach serca i naczyń krwionośnych w klatce piersiowej, szmer może być ciągły. Szmery są często szczególnie diagnostyczne dla chorób poszczególnych zastawek serca, to znaczy, że czasami ujawniają, który zawór serca jest przyczyną dolegliwości. Podobnie, zmiana jakości dźwięków serca może ujawnić chorobę lub osłabienie mięśnia sercowego. Osłuchiwanie jest również przydatne w określaniu rodzajów nieregularnego rytmu serca oraz w odkrywaniu dźwięku charakterystycznego dla zapalenia osierdzia, worka otaczającego serce.
Osłuchiwanie ujawnia również modyfikację dźwięków wytwarzanych w przewodach powietrznych i workach płucnych podczas oddychania, gdy struktury te są chore.