Patricia Neal: Biografia

Aktorka Patricia Neal, która zmarła w niedzielę, 8 sierpnia 2010 roku, w wieku 84 lat, dotknęła życia wielu osób podczas swojej wspaniałej kariery scenicznej i filmowej. Ale ona dotknęła jeszcze więcej istnień poprzez nadzieję i inspirację, którą przyniosła pacjentom w centrum rehabilitacji nazwanym na jej cześć w jej rodzinnym mieście Knoxville, Tennessee. Otwarte w 1978 roku w Fort Sanders Regional Medical Center, Centrum Rehabilitacji Patricii Neal opiekuje się pacjentami cierpiącymi z powodu niepełnosprawności i traumatycznych wydarzeń życiowych, takich jak udary, urazy rdzenia kręgowego i mózgu. Pani Neal, która sama przeżyła udar, była częstym gościem tego centrum.

W 1965 roku, w środku udanej kariery filmowej, pani Neal doznała trzech rozległych udarów. Niewielu przewidywało, że wznowi swoją karierę, lub że będzie żyła dostatnio jako artystka i autorka, która kochała podróże i była znana ze swojej elegancji, wytrwałości i poczucia humoru. W rzeczywistości wielu było przekonanych, że zmarła po traumatycznych przeżyciach związanych z udarem. „Patricia Neal, 39 lat, zeszłoroczna zdobywczyni Oscara dla najlepszej aktorki, która zgarnęła pięć nagród za swój pierwszy występ na Broadwayu w 1947 roku, zmarła wczoraj o północy w UCLA Medical Center” – czytamy w nagłówku banera na pierwszej stronie w numerze Variety z 22 lutego 1965 roku. Chociaż redaktorzy gazety i wiele innych osób uważało, że zmarła, Patricia Neal nie chciała, by taki był jej los. Pozostawała w śpiączce przez 21 dni po udarach, odmawiając poddania się.

„Myślę, że urodziłam się uparta, to wszystko”, powiedziała. „Wiele razy prawie umarłam z powodu złamanych serc…kiedy zmarła moja córka Olivia, kiedy mój synek Theo został potrącony przez samochód i kiedy miałam udary. Było wielu, którzy nie wierzyli, że wyjdę z tego. Musiałam mieć operację, która trwała siedem godzin i wiem bardzo dobrze, że mój lekarz myślał, że się załamię w środku, ale jak mu później powiedziałam, my, hillbillies z Tennessee, nie załamujemy się tak łatwo, więc zostałam przy życiu.”

Patsy Louise Neal urodziła się 20 stycznia 1926 roku. Już w młodości, dorastając w Knoxville w stanie Tennessee, dostrzegła swoje zainteresowanie aktorstwem i często recytowała monologi w kościele i na innych spotkaniach. Jako prezent gwiazdkowy od rodziców, w wieku 12 lat dostała lekcje aktorstwa. Jej nauczycielką była Emily Mahan Faust z Knoxville. Neal zaliczyła Faust i jej trenerkę teatralną z college’u, Alvinę Krause, do swoich największych inspiracji.

Po dwóch latach na Northwestern University i letniej pracy w teatrze w Pensylwanii, panna Neal wyruszyła do Nowego Jorku. Dostała swoją pierwszą pracę jako dublerka do dwóch głównych ról kobiecych w Voice of the Turtle. Teraz nazywając siebie Patricia zamiast Patsy Louise, została obsadzona przez Theatre Guild w letniej produkcji teatralnej Devil Take the Whistler, gdzie była widziana przez Lillian Hellman, Richarda Rodgersa i Eugene’a O’Neilla. Wkrótce potem przyjęła propozycję od panny Hellman, by zagrać w Another Part of the Forest, za którą otrzymała kilka nagród, w tym Tony i Drama Critics Award dla najlepszej nowej aktorki. Stała się gwiazdą, a nie miała jeszcze 20 lat.

Jej triumfalny sukces sceniczny w 1946 roku doprowadził do wielu ofert z Hollywood, gdzie panna Neal podpisała kontrakt z Warner Brothers i przystąpiła do realizacji 13 filmów w ciągu następnych czterech lat, John Loves Mary i The Hasty Heart z Ronaldem Reaganem, The Fountainhead i Bright Leaf z Garym Cooperem, Diplomatic Courier z Tyronem Powersem i Operation Pacific z Johnem Wayne’em. Występując nadal w filmach, zarówno w Hollywood jak i w Anglii, z przerwami wracała na scenę, gdzie zagrała w The Children’s Hour, A Room Full of Roses, Suddenly Last Summer i The Miracle Worker. W tym czasie poznała pisarza Roalda Dahla i pobrali się 2 lipca 1953 r.

Ale tragedia wydarzyła się trzykrotnie. Taksówka uderzyła w ich niemowlęcego syna, Theo, podczas gdy w jego wózku i spowodowała poważne obrażenia, wymagając od niego rozległej rehabilitacji. Najstarsza z pięciorga dzieci, Olivia, zachorowała na odrę i zmarła w wieku siedmiu lat. Postanowiwszy kontynuować życie, panna Neal kontynuowała swoją karierę aktorską i zdobyła Oscara jako najlepsza aktorka w 1964 roku za rolę u boku Paula Newmana w filmie Hud, a następnie nakręciła film In Harm’s Way z Johnem Wayne’em, Kirkiem Douglasem, Henrym Fondą i Larrym Hagmanem.

W szczytowym momencie swojego sukcesu, kiedy rozpoczęła współpracę z reżyserem Johnem Fordem, Anne Bancroft i Eddiem Albertem przy filmie MGM Siedem kobiet, znów wydarzyła się tragedia. 17 lutego 1965 roku, kiedy była w trzecim miesiącu ciąży, doznała serii udarów, które pozostawiły ją częściowo sparaliżowaną. Niezrażona, panna Neal rozpoczęła udaną walkę przez lata rehabilitacji. Jej piąte dziecko, Lucy urodziło się zdrowe.

Pani Neal powróciła do kariery i otrzymała nominację do Oscara za film Temat był różany z Martinem Sheenem. Wybitne role telewizyjne, w tym The Homecoming, The Lou Gehrig Story, i All’s Quiet on the Western Front zdobyły trzy nominacje do nagrody Emmy.

W 1978 roku Fort Sanders Regional Medical Center poświęcił Patricia Neal Rehabilitation Center w Knoxville, Tennessee. Od tego czasu centrum służyło ponad 28 000 pacjentów stacjonarnych i 86 000 pacjentów ambulatoryjnych, którzy po udarze, urazie i chorobie ponownie uczą się chodzić, mówić, jeść i żyć niezależnie. Panna Neal stała się mistrzynią w dziedzinie rehabilitacji i światowym symbolem nadziei i zwycięstwa dla ofiar udaru i innych osób niepełnosprawnych.

„Nauczyłam się wielu lekcji w życiu, ale najważniejsza jest ta – bądź wytrwała i zdeterminowana, nawet w starszym wieku” – powiedziała panna Neal. Kontynuowała swoją karierę aktorską, oprócz tego dużo podróżowała i wygłaszała wykłady. Jej autobiografia, As I Am, została wydana w 1988 roku przez wydawnictwo Simon & Schuster i była wznawiana na całym świecie. Wystąpiła u boku Glenn Close w filmie Cookie’s Fortune w 1999 roku, a także pojawiła się w filmie telewizyjnym Lifetime Flying By z Billym Ray Cyrusem w 2009 roku.

Pani Neal odwiedzała Centrum Rehabilitacji Patricii Neal każdego roku aż do swojej śmierci. Wizyty te były źródłem wielkiej inspiracji dla pacjentów i personelu. Zatrzymywała się, aby wysłuchać historii każdego pacjenta, oklaskiwała ich triumfy nad przeciwnościami losu i zachęcała do dalszej walki. Nieustępliwość i determinacja panny Neal są trwałym dziedzictwem dla Centrum, które nosi jej imię.

W przeddzień jej śmierci, panna Neal powiedziała swojej rodzinie: „Miałam piękny czas.”

Filmografia

Broadway:

• Another Part of the Forest (1946)
• The Children’s Hour (1952)
• A Roomful of Roses (1955)
• The Miracle Worker (1958)
• Suddenly Last Summer (1958, Londyn)

Filmy:

• John Loves Mary (1949)
• The Fountainhead (1949)
• The Hasty Heart (1949)
• The Breaking Point (1950)
• Bright Leaf (1950)
• Three Secrets (1950)
• Operacja Pacific (1951)
• Raton Pass (1951)
• Weekend z ojcem (1951)
• Dzień, w którym ziemia stanęła w miejscu (1951)
• Something for the Birds (1952)
• Diplomatic Courier (1952)
• Washington Story (1952)
• A Face in the Crowd (1957)
• Breakfast at Tiffany’s (1961)
• Hud (1963)
• Psych ’59 (1964)
• In Harm’s Way (1965)
• The Subject Was Roses (1968)
• The Night Digger (1971)
• Baxter (1973)
• Happy Mother’s Day, Love George (1973)
• Widow’s Nest (1976)
• The Passage (1979)
• Ghost Story (1981)
• An Unremarkable Life (1989)
• Cookie’s Fortune (1999)

Telewizja:

• The Homecoming (1971)
• Little House on the Prairie (1975)
• Including Me (1977)
• Tailgunner Joe (1977)
• The Bastard (1978)
• All Quiet on the Western Front (1979)
• The Nun Story (1981)
• The Country Girl (BBC Television)
• Days & Nights of Bee Finsternmaker (BBC)
• The Royal Family (BBC)
• Clash by Night (BBC)
• Murder, She Wrote (1990)
• A Mother’s Right (1992)
• Heidi (1993)

Reklamówki:

Maxim
Anacin

Przedmiot filmu telewizyjnego:

The Patricia Neal Story (1981), Starring Glenda Jackson

Honory:

Another Part of the Forest – NY Critic’s Award, Tony Look Magazine’s Best New Actress

In Harm’s Way – British Academy Award

The Subject Was Roses – Academy Award Nomination

Hud – Academy Award, Best Actress; NY Film Critic’s Award British Academy Award, Best Foreign Actress