Podtrzymywanie życia
W miarę postępu technologicznego w dziedzinie medycyny, zmieniają się również opcje dostępne w opiece zdrowotnej. Z szacunku dla autonomii pacjenta, pacjenci i ich rodziny są w stanie podejmować własne decyzje dotyczące leczenia podtrzymującego życie lub przyspieszającego śmierć. Kiedy pacjenci i ich rodziny są zmuszeni do podejmowania decyzji dotyczących podtrzymywania życia jako formy leczenia u kresu życia lub w nagłych przypadkach, często pojawiają się dylematy etyczne. Gdy pacjent jest nieuleczalnie chory lub poważnie ranny, interwencje medyczne mogą uratować lub przedłużyć jego życie. Ponieważ takie leczenie jest dostępne, rodziny często stają przed moralnym pytaniem, czy leczyć pacjenta, czy też nie. Duża część tych zmagań dotyczy etyki pozwolenia komuś umrzeć, kiedy można go utrzymać przy życiu, w porównaniu z utrzymywaniem kogoś przy życiu, być może bez jego zgody. Od 60 do 70% ciężko chorych pacjentów nie będzie w stanie samodzielnie zdecydować, czy chcą ograniczyć leczenie, w tym środki podtrzymujące życie. Pacjenci i członkowie ich rodzin, którzy chcą ograniczyć leczenie, mogą złożyć u lekarza polecenie nie reanimować (DNR) lub nie intubować (DNI). Zlecenia te stwierdzają, że pacjent nie życzy sobie tych form podtrzymywania życia. Ogólnie rzecz biorąc, DNR i DNI są uzasadnione w przypadku pacjentów, którzy nie odnieśliby korzyści z resuscytacji, u których resuscytacja spowodowałaby trwałe uszkodzenie lub pacjentów, u których jakość życia przed resuscytacją lub intubacją była niska i którzy nie chcą przedłużać procesu umierania.
Innym rodzajem podtrzymywania życia, który przedstawia argumenty etyczne, jest umieszczenie rurki do karmienia. Decyzje dotyczące nawodnienia i odżywiania są zazwyczaj najtrudniejsze z etycznego punktu widzenia, jeśli chodzi o opiekę u schyłku życia. W 1990 r. Sąd Najwyższy USA orzekł, że sztuczne odżywianie i nawadnianie nie różnią się od innych metod podtrzymywania życia. Z tego powodu pacjent lub jego rodzina mogą odmówić sztucznego odżywiania i nawadniania. Człowiek nie może żyć bez jedzenia i wody, dlatego argumentuje się, że odmowa przyjmowania pokarmu i wody jest podobna do aktu zabicia pacjenta lub nawet umożliwienia mu śmierci. Ten rodzaj dobrowolnej śmierci jest określany jako eutanazja bierna.
Oprócz pacjentów i ich rodzin, lekarze również stają w obliczu pytań etycznych. Oprócz życia pacjenta, lekarze muszą brać pod uwagę alokacje zasobów medycznych. Muszą zdecydować, czy jeden pacjent jest wart inwestycji ograniczonych zasobów w porównaniu z innym. Obecne wytyczne etyczne są niejasne, ponieważ koncentrują się na moralnych kwestiach zakończenia opieki medycznej, ale nie uwzględniają rozbieżności między tymi, którzy rozumieją możliwe sposoby leczenia, a tym, jak życzenia pacjenta są rozumiane i uwzględniane w ostatecznej decyzji. Lekarze często ignorują metody leczenia, które uważają za nieskuteczne, co powoduje, że podejmują więcej decyzji bez konsultacji z pacjentem lub jego przedstawicielami. Kiedy jednak podejmują decyzję o odmowie leczenia, muszą informować o tym pacjenta lub jego przedstawicieli, nawet jeśli odradzają dalsze podtrzymywanie życia. To, czy lekarz zdecyduje się na kontynuację czy przerwanie terapii podtrzymującej życie, zależy od jego własnych przekonań etycznych. Przekonania te dotyczą niezależności pacjenta, jego zgody oraz skuteczności i wartości dalszego podtrzymywania życia. W prospektywnym badaniu przeprowadzonym przez T J Predergasta i J M Luce’a w latach 1987-1993, gdy lekarze zalecali wstrzymanie lub wycofanie podtrzymywania życia, 90% chorych zgadzało się na tę sugestię, a tylko 4% odmawiało. Gdy pacjent nie zgadzał się z lekarzem, lekarz stosował się do jego zaleceń i kontynuował podtrzymywanie życia z jednym wyjątkiem. Jeśli lekarz uważał, że pacjent jest beznadziejnie chory, nie spełniał prośby surogata o reanimację. W badaniu przeprowadzonym przez Jean-Louis Vincent MD, PhD w 1999 roku stwierdzono, że spośród europejskich lekarzy pracujących na oddziale intensywnej terapii 93% lekarzy sporadycznie wstrzymywało leczenie chorych, których uważali za beznadziejnie chorych. Wycofanie leczenia było mniej powszechne. W przypadku tych chorych 40% lekarzy podawało duże dawki leków aż do śmierci pacjenta. Wszyscy lekarze byli członkami Europejskiego Towarzystwa Medycyny Intensywnej Opieki Medycznej.