Testy na raka wątroby

Badania krwi

Rak wątrobowokomórkowy (HCC lub rak wątroby) nie może zostać zdiagnozowany za pomocą rutynowych badań krwi. Istnieje tylko jedno specyficzne badanie krwi, które może być użyte do zdiagnozowania HCC. Badanie to mierzy poziom białka alfa-fetoproteiny w surowicy (AFP).

Niestety tylko około połowa wszystkich guzów daje podwyższony odczyt AFP. Tak więc prawidłowy wynik badania AFP nie wyklucza obecności HCC. Sprawę dodatkowo komplikuje fakt, że AFP jest również wytwarzane przez proliferujące komórki wątroby, więc ktoś z marskością i regeneracją wątroby prawdopodobnie ma już podwyższony poziom AFP. W związku z tym lekarze będą prawdopodobnie chcieli monitorować, czy poziom AFP jest stabilny, czy nie. Rosnący poziom AFP wskazuje raczej na HCC.

Nawet w przypadku braku wykrywalnych oznak HCC osoby z marskością wątroby i nieprawidłowym AFP nadal mają wysokie ryzyko rozwoju tego nowotworu. U każdej osoby z marskością wątroby i podwyższonym stężeniem AFP, szczególnie przy stale rosnącym stężeniu AFP, najprawdopodobniej rozwinie się HCC lub będzie ona już miała nierozpoznany HCC.

Badania obrazowe
Nie ma jednej techniki obrazowania, która prawidłowo zidentyfikuje wszystkie HCC. Obecnie stosowane techniki mają swoje mocne i słabe strony.

Ultrasonografia

Ultrasonografia jest zwykle pierwszym badaniem przesiewowym wykonywanym w przypadku podejrzenia HCC. Dokładność badania ultrasonograficznego zależy w dużej mierze od technika lub radiologa wykonującego skan. Niektórzy doświadczeni operatorzy mogą być w stanie wykryć zmiany (obszary nieprawidłowej tkanki) tak małe jak 0,5 cm. Inni mogą być w stanie zidentyfikować tylko znacznie większe zmiany. Zaletą ultrasonografii jest brak promieniowania jonizującego i dożylne podawanie materiału kontrastowego (wstrzykiwanie substancji chemicznej do organizmu w celu poprawy kontrastu obrazu). Koszt ultrasonografii jest również niższy niż innych rodzajów skanowania.

Tomografia komputerowa (CT)

Gdy jest wykonywana z użyciem środka kontrastowego, skanowanie CT może być tak samo czułe jak USG. Dzieje się tak dlatego, że środek ten poprawia obrazowanie układu tętniczego i żylnego. Tomografia komputerowa jest znacznie mniej zależna od operatora niż ultrasonografia. Jej zaletą jest również możliwość uzyskania obrazów większej liczby obszarów ciała. Tomografia komputerowa jest znacznie droższa niż ultrasonografia i naraża ludzi na promieniowanie jonizujące.

Angiografia wątroby

W tej procedurze do tętnicy wątrobowej wprowadza się cewnik i do wątroby wstrzykuje się dożylnie materiał kontrastowy. Może być ona przydatna do oceny trudnych zmian, ale wiąże się z ryzykiem promieniowania jonizującego, nakłuciem tętnicy i podaniem środka kontrastowego. Angiografia wątroby jest zwykle wykonywana u osób, które są uważane za grupę wysokiego ryzyka, ale u których inne badania obrazowe nie wykazały oznak HCC. W czasie angiografii, w przypadku wykrycia guza, może zostać podjęta decyzja o zablokowaniu tętnicy zaopatrującej guz, a przed wstrzyknięciem do niej leków przeciwnowotworowych (chemoembolizacja).

Rezonans magnetyczny (MRI)

MRI staje się coraz bardziej popularny w diagnostyce guzów wątroby. Podobnie jak tomografia komputerowa może zbadać duże obszary klatki piersiowej i jamy brzusznej podczas jednej sesji. Ale ponieważ nie jest stosowane promieniowanie jonizujące, obrazowanie może być powtarzane wiele razy przy niewielkim ryzyku. Technika ta rozwinęła się do tego stopnia, że nowsze MRI umożliwiają rekonstrukcję obrazów dróg żółciowych, pęcherzyka żółciowego oraz tętnic i żył wątroby. Zastosowanie dożylnych środków kontrastowych znacznie zwiększa czułość procedury, ale zwiększa też jej koszty. MRI jest obecnie drogie, a dostępność aparatów MRI jest ograniczona.

Biopsja wątroby

Jedynym jasnym sposobem odróżnienia złośliwego lub łagodnego rozrostu jest zbadanie go poprzez pobranie próbki tkanki i obejrzenie jej pod mikroskopem. Proces ten nazywany jest biopsją. Biopsja może być wykonana w tym samym czasie co badanie ultrasonograficzne lub tomograficzne.

Laparoskopia

W tej procedurze chirurg umieszcza instrument zwany laparoskopem (cienka, elastyczna rurka z kamerą i światłem na końcu) w ciele poprzez małe nacięcie w brzuchu. Laparoskop umożliwia chirurgowi spojrzenie bezpośrednio na wątrobę w celu oceny oznak HCC.