Traktowanie arbuzowatego żołądka

Arbuzowaty żołądek (WMS), lub żołądkowa antralna naczyniowa ektazja, jest rzadką, ale klinicznie ważną przyczyną przewlekłej utraconej krwi z przewodu pokarmowego (GI). Pacjenci zazwyczaj zgłaszają się z objawową niedokrwistością i dodatnim wynikiem badania kału metodą hemoccult. Chociaż diagnoza opiera się głównie na typowym wyglądzie endoskopowym, zmiana może zostać przeoczona podczas wstępnej oceny lub zinterpretowana jako „zapalenie żołądka”. Biopsja żołądka może być pomocna w potwierdzeniu diagnozy poprzez wykazanie ektazji naczyniowej, zwykle bez stanu zapalnego. WMS jest idiopatyczny, ale często jest związany z chorobami autoimmunologicznymi lub marskością wątroby. Większość pacjentów z klasycznym WMS to osoby starsze i kobiety. W przeciwieństwie do tego, nie ma przewagi płci w przypadku rozlanego obrazu związanego z marskością wątroby. Ogólna opieka wspomagająca obejmuje przetaczanie preparatów krwiopochodnych w razie konieczności opanowania objawowej niedokrwistości i koagulopatii, terapię zastępczą żelazem drogą doustną lub parenteralną, identyfikację i leczenie jatrogennej (np. warfaryna) lub dziedzicznej (np. choroba von Willebranda) koagulopatii oraz unikanie substancji, które mogą powodować uszkodzenie błony śluzowej żołądka i/lub krwawienie (np. aspiryna, NLPZ, alkohol). Celem terapii jest wyeliminowanie lub zmniejszenie zapotrzebowania na transfuzje krwi, hospitalizacje, wizyty w gabinecie oraz sesje terapii endoskopowej mające na celu ustąpienie utraty krwi z przewodu pokarmowego i ustąpienie objawowej niedokrwistości. Preferowaną przez nas techniką endoskopowej ablacji WMS jest elektrokoagulacja wielobiegunowa. Stosuje się sondę 10-Fr (o średnicy 3,2 mm) z generatorem o mocy 12 do 16 W. Czas trwania impulsu może być tak krótki jak 1 do 2 sekund, jeśli stosuje się technikę koagulacji punktowej, lub ciągły, jeśli stosuje się technikę „paint-stroke” w celu koagulacji wszystkich prążków naczyniowych w klasycznym WMS lub tak wielu małych zmian, jak to możliwe w typie rozproszonym. Inne techniki, które obecnie stosujemy to koagulacja plazmą argonową (APC) lub sondą grzejnikową. W przeszłości do tego typu zabiegów z powodzeniem stosowano lasery (neodymowo- itrowo-glinowo-garnetowy, KTP lub argonowy). Początkowa przerwa w leczeniu wynosząca od 4 do 8 tygodni powinna pozwolić na przejściowe wygojenie jatrogennych owrzodzeń. Pacjentom rutynowo podaje się standardowe dawki dostępnych inhibitorów pompy protonowej (IPP), aby ułatwić gojenie jatrogennych wrzodów i zapobiec wtórnemu krwawieniu. Odstępy między kolejnymi zabiegami mogą być stopniowo wydłużane w miarę osiągania długoterminowych celów, jakimi są obliteracja naczyniaków i ustąpienie niedokrwistości. Działania niepożądane mogą obejmować jatrogenne owrzodzenie w miejscu zabiegu, krwawienie i przemijające bóle brzucha. Po endoskopowym leczeniu klasycznego WMS opisywano również bliznowacenie przedsionka (po APC lub laserze Nd:YAG) oraz polipy hiperplastyczne. Chirurgiczna antrektomia jest bardzo skuteczna w zapobieganiu krwawieniu, ale wiąże się ze znaczną (5% do 10%) śmiertelnością u starszych pacjentów z chorobami współistniejącymi i jest obecnie zarezerwowana dla niepowodzeń endoskopowych.