Yes, Giant Technicolor Squirrels Actually Roam the Forests of Southern India

Wielokolorowe, długie na trzy stopy wiewiórki, które obecnie szturmem zdobywają Internet, nie są sfotografowanymi mitycznymi stworzeniami.

Jak donosi Jason Bittel dla National Geographic, te kolorowe, czterokilogramowe stworzenia – cieszące się nową falą zainteresowania dzięki serii zdjęć zamieszczonych na Instagramie przez fotografa-amatora Kaushika Vijayana – nie tylko przemierzają lasy południowych Indii, ale także, według słów biologa zajmującego się ochroną dzikiej przyrody Johna Koprowskiego, wyglądają „dokładnie” jak majestatyczne pomarańczowe, purpurowe i bordowe zwierzęta widoczne na pasku Vijayana. (No, może z kilkoma filtrami: Biolog ewolucyjny Dana Krempels zauważa, że fotograf mógł wzmocnić naturalne ubarwienie wiewiórek poprzez zastosowanie ustawienia „wibracji”.)

Oficjalnie znany jako Ratufa indica, lub gigantyczna wiewiórka malabarska, gatunek ten jest jednym z czterech stosunkowo grubych gryzoni w rodzinie wiewiórkowatych.

„Cztery gatunki, które tworzą tę grupę, są fascynujące w swoich dużych rozmiarach, jaskrawym ubarwieniu i zamiłowaniu do karmienia się niektórymi z masywnych tropikalnych owoców w baldachimie drzew” – mówi Koprowski Bittelowi.

Ale chociaż ci towarzysze dorównują wiewiórce malabarskiej pod względem masy, mają zdecydowanie mniej kolorowe umaszczenie: Ratufa affinis, występująca w Tajlandii, Malezji, Singapurze i Indonezji, ma brązowe lub opalone umaszczenie, podczas gdy Ratufa bicolor, jak sama nazwa wskazuje, jest głównie czarno-biała. Ratufa macroura, zwana również wiewiórką olbrzymią ze Sri Lanki, ma dwa odcienie czerni i szarości.

Według Chiary Giordano z Independent, wiewiórki olbrzymie z Malabaru mogą mierzyć do 36 cali, czyli trzech stóp, od głowy do ogona. Ich bardziej znani szarzy, czerwoni i czarni krewni (tacy jak przyjazne wschodnie szaraki powszechne w Ameryce Północnej) są mniej więcej o połowę mniejsze.

Imponująco, te gigantyczne gryzonie są w stanie przeskoczyć 20 stóp między drzewami. I to jest dalekie od ich jedynej specjalnej umiejętności: Jak wyjaśnia Bittel z National Geographic John Wible, kurator ssaków w Carnegie Museum of Natural History, wiewiórki tworzą magazyny żywności w koronach drzew wysoko ponad dnem lasu. W porównaniu z tym, większość wiewiórek ukrywa swoje nasiona i orzechy pod ziemią.

Vijayan zauważył fioletowo-czerwone zwierzę, o którym mowa, podczas wizyty w lesie w indyjskim dystrykcie Pathanamthitta. „Czułem się tak zdumiony, jak drop-dead gorgeous to wyglądało,” powiedział CBS News 'Christopher Brito. „To był rzeczywiście szczęka-dropping widok do oglądania.”

Wiewiórki malabarskie zostały wymienione jako gatunek zagrożony około 20 lat temu, Mike McRae pisze dla Science Alert, ale ich liczba od tego czasu ustabilizowała się. W 2016 roku Badri Chatterjee zauważył dla Hindustan Times, spis ludności wykazał, że gigantyczne wiewiórki rzeczywiście doświadczyły ośmioprocentowego skoku populacji w indyjskich okręgach Pune i Thane.

Pozostaje niejasne, dlaczego te gigantyczne stworzenia mogą pochwalić się tak żywymi kolorami. Chociaż te odcienie zapewniają dobrodziejstwo dla fotografów przyrody, mogą okazać się odpowiedzialnością w lasach, w których takie stworzenia jak makaki lwie ogony, lamparty i orły wężowe są na polowaniu na nieszczęsne ofiary gryzoni.

McRae twierdzi, że kolorystyka wiewiórek malabarskich pomaga im wtopić się w kontrastujące odcienie leśnego pokrycia kanopowego, a może przyciągnąć uwagę kolegi. Rozmawiając z Bittelem, Koprowski rozszerza tę pierwszą teorię, zauważając, że ich oznaczenia mogą umożliwiać wiewiórkom kamuflaż wśród leśnej „mozaiki słonecznych plam i ciemnych, zacienionych obszarów.”