Behandeling van watermeloenmaag
Watermeloenmaag (WMS), of antrale vasculaire ectasie van de maag, is een ongewone maar klinisch belangrijke oorzaak van chronisch occult of openlijk gastro-intestinaal (GI) bloedverlies. Patiënten presenteren zich meestal met symptomatische anemie en hemoccult positieve ontlasting. Hoewel de diagnose voornamelijk gebaseerd is op het typische endoscopische uiterlijk, kan de laesie bij de eerste evaluatie over het hoofd worden gezien of worden geïnterpreteerd als “gastritis”. Maagbiopsie kan nuttig zijn om de diagnose te bevestigen door vasculaire ectasie aan te tonen, meestal zonder ontsteking. WMS is idiopathisch, maar wordt vaak geassocieerd met auto-immuunziekten of levercirrose. De meerderheid van de patiënten met klassieke WMS is bejaard en vrouwelijk. Daarentegen is er geen geslachtspredominantie bij het diffuse patroon dat met cirrose wordt geassocieerd. De algemene ondersteunende zorg omvat transfusie van bloedproducten indien nodig om symptomatische anemie en coagulopathie onder controle te houden, ijzervervangingstherapie langs orale of parenterale weg, identificatie en behandeling van iatrogene (bv. warfarine) of erfelijke (bv. ziekte van von Willebrand) coagulopathie, en het vermijden van stoffen die maagslijmvliesbeschadiging en/of bloedingen kunnen veroorzaken (bv. aspirine, NSAID’s, alcohol). Het doel van de therapie is het elimineren of verminderen van de behoefte aan bloedtransfusies, ziekenhuisopname, kantoorbezoeken, en endoscopische therapiesessies gericht op het stoppen van het bloedverlies in de maag en het oplossen van symptomatische anemie. Multipolaire elektrocoagulatie is onze voorkeurstechniek voor endoscopische ablatie van WMS. Een 10-Fr probe (3,2 mm in diameter) wordt gebruikt bij een generatorinstelling van 12 tot 16 W. De pulsduur kan zo kort zijn als 1 tot 2 seconden als een pinpoint coagulatietechniek wordt gebruikt, of continu als een paint-stroke techniek wordt gebruikt om alle vasculaire strepen in het klassieke WMS-patroon of zo veel mogelijk kleine laesies in het diffuse type te coaguleren. Andere technieken die wij momenteel gebruiken zijn argon plasma coagulatie (APC) of verwarmingssonde. In het verleden werden lasers (neodymium: yttrium-aluminium-garnet , KTP, of argon) met succes gebruikt voor dergelijke behandelingen. Een eerste behandelingsinterval van 4 tot 8 weken moet tussentijdse genezing van iatrogene ulcera mogelijk maken. Patiënten krijgen routinematig standaarddoses van beschikbare protonpompremmers (PPI’s) om de genezing van iatrogene ulcera te vergemakkelijken en om secundaire bloedingen te voorkomen. Het behandelingsinterval kan geleidelijk worden verlengd naarmate de langetermijndoelen van uitwissen van angiomata en oplossen van anemie worden bereikt. Bijwerkingen kunnen zijn: iatrogene ulceratie op de plaats van behandeling, bloedingen en voorbijgaande buikpijn. Antralittekenvorming (na APC of Nd:YAG laser) en hyperplastische poliepen zijn ook gemeld na endoscopische behandeling van klassieke WMS. Chirurgische antrectomie is zeer effectief in het voorkomen van bloedingen, maar heeft een aanzienlijke (5% tot 10%) mortaliteit bij oudere patiënten met comorbiditeit en wordt nu gereserveerd voor endoscopische mislukkingen.