Jazmine Russell

Ik had jaren geleden een cliënt die zoveel had meegemaakt in zijn leven, maar toch de kracht had om overal humor in te vinden. Tijdens een sessie, was hij na te denken over alle artsen en therapeuten die had pathologized zijn genezingsproces, die had hem verteld dat hij was ‘te emotioneel’, evenals alle familie en vrienden die weigerden om te bespreken hoe ze zich voelden met hem. Hij draaide zich om en zei tegen me: “Man, waarom is iedereen zo emotioneel verstopt?” Ik barstte in lachen uit en het werd meteen mijn nieuwe favoriete term.

We leven in een maatschappij waarin het zelden ok is om expressief te zijn en echt uit te komen voor onze pijn, woede, diep verdriet, of extreme toestanden. Ondertussen, zoals Thoreau zegt, leiden de meesten van ons “een leven van stille wanhoop” en we zijn niet erg goed in het verbergen daarvan. De emoties die we opkroppen, lekken naar buiten in de manier waarop we met elkaar praten, onszelf behandelen, en de manier waarop we onze samenleving besturen.

Diegenen onder ons die wel uiting geven aan onze diepste emoties of ze niet langer kunnen opsluiten, worden gepathologiseerd en krijgen te horen dat er iets mis is met ons. Velen van ons worden als ‘gebroken’ of ‘ziek’ beschouwd als we niet op zijn minst kunnen doen alsof we normaal zijn. Maar onze westerse versie van het normale scala aan menselijke emoties is ondraaglijk smal en is in de loop der decennia niet veel veranderd, en heeft veel paternalistische en onderdrukkende ideologieën met zich meegebracht.

We leren langzaam de diepe bron van emoties te accepteren die in ons allen leeft. Het punt is dat we zoveel ervaring hebben om alles binnen te houden, dat niemand ons heeft geleerd hoe we het emotioneel kunnen loslaten. Er is een ongelooflijke vrijheid aan de andere kant van pijn. Emoties verminderen alleen hun grip als we ze verwerken en loslaten.

Ik heb het grootste deel van mijn leven besteed aan het leren van nieuwe en oude gereedschappen om grote emoties los te laten. Als je niet weet hoe je dit moet doen, dan is dit een van mijn specialiteiten.

Hier volgt mijn top 5 van eenvoudige methoden om emoties los te laten:

1) Adem waar het pijn doet

Emotionele pijn is vaak belichaamd. Is het je ooit opgevallen dat angst zo vaak aanvoelt als een beklemmend gevoel in de borstkas, schuldgevoel, een zwaar gevoel in het hart of de maag? Zodra je een pijnlijke emotie opmerkt, gebruik dan je gerichte aandacht om op te merken waar die in je lichaam leeft. Gebruik je aandacht of ademhaling om die ruimte binnenin je opzettelijk te openen. In het begin kan het voelen alsof hij groter wordt, maar dat is onderdeel van het proces van loslaten. Stel je voor dat de adem of de energie zich in die ruimte in je lichaam beweegt, dat die zich uitbreidt en dat je dan de pijn meeneemt uit je lichaam als je uitademt.

Aanvullend: als je al met chakra’s of energiecentra werkt, kun je je voorstellen dat elk van deze zich opent en ontvouwt. Zeg zelfs rustig tegen jezelf “open, open, open”. In veel opzichten kunnen emotionele spanning en pijn begrepen worden als het proces van afsluiten rond de pijn en het daar gevangen houden. Daarom moeten we ons openen om los te laten.

2) Schrijf

Een ander krachtig hulpmiddel is schrijven (zelfs als je niet ‘een schrijver’ bent). Het haalt gedachten uit je hoofd zodat je helderder kunt zien. Door te schrijven realiseren we ons vaak wat we niet konden door alleen maar te denken.
Gebruik deze aanwijzingen:

1. Welk deel van mij doet pijn?

2. Welk deel van mij probeert te genezen?

3. Wat wil of heeft dit deel van mij op dit moment nodig?

3) Schreeuw (Of Luid) Opportunistisch

Onderschat nooit de kracht van schreeuwen. Ik ben een superstil en verlegen persoon, maar als ik mezelf laat schreeuwen om los te komen (zelfs als het dom, stom of gênant voelt, of als ik het niet wil), is het pure magie. We kunnen zoveel excuses verzinnen om het niet los te laten (wat zullen mijn buren/huisgenoten wel niet denken? Ik heb geen auto om in te gillen, ik neem het openbaar vervoer.

Toen ik in New York woonde, ging ik altijd naar het eind van het metroperron en wachtte tot er een sneltrein voorbij reed. Dan schreeuwde ik de longen uit mijn lijf en kwam langzaam tot stilstand toen het geluid van de trein wegebde. Het was het beste deel van mijn dag. Als meer van ons tenminste één keer per dag schreeuwden, denk ik dat de wereld een veel rustiger plek zou zijn om te zijn.

Andere opties:

• grommen,

• huilen,

• luid zuchten,

• willekeurige lettergrepen zingen,

• schreeuw in een kussen,

• op de fiets,

• of in de auto met luide muziek op