Marmot

Marmot, (geslacht Marmota), een van de 14 soorten reusachtige grondeekhoorns die voornamelijk in Noord-Amerika en Eurazië voorkomen. Deze knaagdieren zijn groot en zwaar, met een gewicht van 3 tot 7 kg, afhankelijk van de soort. Marmotten zijn zeer geschikt voor een leven in een koude omgeving en hebben kleine, met bont bedekte oren, korte, gedrongen poten, en sterke klauwen om te graven. De lengte van het volumineuze lichaam bedraagt 30 tot 60 cm en de korte, borstelige staart is 10 tot 25 cm lang. Hun lange, dikke pels is enigszins ruw en kan geelbruin zijn (meestal gematteerd met buffelwit), bruin, roodbruin, zwart, of een mengeling van grijs en wit.

Britannica Quiz

Know Your Mammals Quiz

Waar kun je een capibara vinden? Hoeveel nekwervels hebben giraffen? Test je kennis van zoogdieren door deze quiz te doen.

Marmotten komen voor ten noorden van Mexico en in Eurazië van de Europese Alpen via Noord-Centraal Azië, de Himalaya, en het noordoosten van Siberië tot aan het Kamtsjatka schiereiland. Ze leven in open terrein in bergen en vlakten, met een voorkeur voor bergweiden, steppen, toendra’s en bosranden. Ze leven allemaal in holen die ze uitgraven, en de meeste bergsoorten bouwen holen onder keienvelden, rotshellingen, en spleten in rotswanden. Dit terrein biedt bescherming tegen roofdieren zoals grizzlyberen, die agressieve gravers zijn en een belangrijke predator van de Alaska marmot (Marmota broweri) in de Brooks Range. Rotsen en kliffen dienen ook als observatieplaatsen, waar de knaagdieren rechtop zitten en uitkijken naar roofdieren, zowel op het land als vanuit de lucht. Als ze worden gealarmeerd, laten de marmotten een scherp, doordringend gefluit horen en kruipen ze naar hun hol als het gevaar blijft bestaan.

Marmotten zijn overdag actief (diurnaal) en zijn bijna volledig vegetarisch. De Alaska marmot, die graast van voedselarme toendravegetatie, moet op zoek naar productieve foerageergebieden waar hij indirect concurreert met andere zoogdiergrazers, waaronder kariboes, Dall’s schapen en woelmuizen. Sommige marmotten, zoals de alpenmarmot (M. marmota) en de bosmarmot (M. caligata) van het noordwesten van Noord-Amerika, zijn kuddedieren en sociaal, maar andere, zoals de bosmarmot (M. monax) van Canada en de Verenigde Staten, zijn solitair. Alle soorten overwinteren, de meeste diep, hoewel sommige op zachte winterdagen voor korte perioden uit hun holen te voorschijn komen. Tijdens de winterslaap leven ze van de vetreserves die ze in de zomer hebben opgebouwd. De bosmarmot houdt tot negen maanden winterslaap en zijn vetreserves bedragen 20 procent van zijn totale lichaamsgewicht. Marmotten paren kort nadat ze uit hun winterslaap komen. De dracht duurt ongeveer een maand, en een nest van meestal 4 of 5 (de geregistreerde uitersten variëren van 2 tot 11) wordt geboren in een nest in het hol. De meeste marmotten brengen elk jaar jongen voort, maar de olympische marmot (M. olympus) in het olympisch gebergte in de Verenigde Staten brengt om het andere jaar jongen voort.

Hoarige marmot (Marmota caligata) kijkt over een rotsrichel op Mount Rainier, Washington, V.S..S.

Marmotten behoren tot de familie van de eekhoorns (Sciuridae) binnen de orde Rodentia. De nauwst levende verwanten van marmotten zijn grondeekhoorns en prairiehonden. De evolutiegeschiedenis van de marmotten is in Noord-Amerika vastgelegd door fossielen van uitgestorven soorten uit het late Mioceen tijdperk (13,8 miljoen tot 5,3 miljoen jaar geleden). In Eurazië zijn er geen bewijzen van vóór het Pleistoceen Tijdperk (2,6 miljoen tot 11.700 jaar geleden).