Marmot

Marmot, (rodzaj Marmota), jeden z 14 gatunków olbrzymich wiewiórek ziemnych występujących głównie w Ameryce Północnej i Eurazji. Te gryzonie są duże i ciężkie, ważą od 3 do 7 kg (6,6 do 15,4 funtów), w zależności od gatunku. Świstaki są dobrze przystosowane do życia w zimnym środowisku, mają małe, pokryte futrem uszy, krótkie, krępej budowy nogi i mocne pazury do kopania. Długość tęgiego ciała wynosi od 30 do 60 cm (od 11,8 do 23,6 cala), a krótki, krzaczasty ogon ma od 10 do 25 cm długości. Ich długie, gęste futro jest lekko szorstkie i może być żółtawo-brązowe (zwykle pokryte białym nalotem), brązowe, czerwono-brązowe, czarne lub mieszanka szarego i białego.

Quiz Britannica

Know Your Mammals Quiz

Gdzie można znaleźć kapibarę? Ile kręgów szyjnych mają żyrafy? Sprawdź swoją wiedzę o ssakach, biorąc udział w tym quizie.

Śarmaty występują na północ od Meksyku i w Eurazji od Alp Europejskich przez północno-środkową Azję, Himalaje i północno-wschodnią Syberię do półwyspu Kamczatka. Zamieszkują otwarte tereny w górach i na równinach, preferując górskie łąki, stepy, tundrę i obrzeża lasów. Wszystkie żyją w norach, które wykopują, a większość gatunków górskich buduje nory pod polami głazów, skalistymi zboczami i szczelinami w ścianach klifów. Takie ukształtowanie terenu zapewnia ochronę przed drapieżnikami, takimi jak niedźwiedzie grizzly, które są agresywnymi kopaczami i znaczącym drapieżnikiem świstaka alaskańskiego (Marmota broweri) w Brooks Range. Skały i klify służą również jako miejsca obserwacji, gdzie gryzonie siedzą wyprostowane, wypatrując zarówno lądowych, jak i powietrznych drapieżników. Zaalarmowane świstaki wydają ostry, przeszywający gwizd i w razie niebezpieczeństwa uciekają do swoich nor.

Śarmoty są aktywne w ciągu dnia (diurnal) i są prawie całkowicie wegetarianami. Świstak alaska, który pasie się na roślinności tundry o niskiej zawartości składników odżywczych, musi szukać produktywnych obszarów żerowania, gdzie pośrednio konkuruje z innymi ssakami, w tym karibu, owcami Dall’a i nornicami. Niektóre świstaki, takie jak świstak alpejski (M. marmota) i świstak kalifornijski (M. caligata) z północno-zachodniej części Ameryki Północnej, są stadne i towarzyskie, ale inne, w tym słonka (M. monax) z Kanady i Stanów Zjednoczonych, są samotnikami. Wszystkie hibernują zimą, większość z nich głęboko, chociaż niektóre mogą wychodzić ze swoich nor na krótkie okresy w łagodne zimowe dni. Podczas hibernacji żyją z zapasów tłuszczu zgromadzonych w lecie. Świstak hibernuje przez okres do dziewięciu miesięcy, a jego zapasy tłuszczu wynoszą 20 procent całkowitej masy ciała. Marmoty łączą się w pary wkrótce po wyjściu z hibernacji. Ciąża trwa około miesiąca, a miot składający się zazwyczaj z 4 lub 5 sztuk (odnotowane skrajne wartości wahają się od 2 do 11) rodzi się w gnieździe wewnątrz nory. Większość świstaków rodzi młode każdego roku, ale świstak olimpijski (M. olympus) z Gór Olimpijskich w Stanach Zjednoczonych rodzi młode co drugi rok.

Świstaki należą do rodziny wiewiórkowatych (Sciuridae) w obrębie rzędu Rodentia. Najbliższymi żyjącymi krewnymi świstaków są wiewiórki ziemne i pieski preriowe. Historia ewolucyjna świstaków jest zapisana w Ameryce Północnej przez skamieniałości wymarłych gatunków z późnego miocenu (13,8 mln do 5,3 mln lat temu). W Eurazji nie ma dowodów wcześniejszych niż epoka plejstocenu (2,6 mln do 11 700 lat temu).