Paraquat
Pure paraquat is bij inname zeer giftig voor zoogdieren, waaronder mensen, en kan leiden tot acuut respiratoir distress syndroom (ARDS). Hoewel er geen specifieke antidota bestaan, is vollemelkpoeder of actieve kool een effectieve behandeling, mits tijdig ingenomen. Er zijn enkele succesvolle gevallen bekend van het gebruik van cyclofosfamide om paraquatvergiftiging te behandelen. Zuurstof moet niet worden toegediend tenzij de SpO2 -spiegel lager is dan 92%, omdat hoge zuurstofconcentraties de toxische effecten versterken.De dood kan optreden tot 30 dagen na inname. Verdunde paraquat die wordt gebruikt om te sproeien is minder giftig; het grootste risico op accidentele vergiftiging doet zich dus voor tijdens het mengen en laden van paraquat voor gebruik.
In onderzoek naar acute toxiciteit bij proefdieren is aangetoond dat paraquat zeer giftig is bij inademing en is het middel ingedeeld in toxiciteitscategorie I (het hoogste van vier niveaus) voor acute inhalatie-effecten. De EPA heeft echter vastgesteld dat de deeltjes die bij landbouwpraktijken worden gebruikt (400-800 μm) ruim buiten het inhaleerbare bereik vallen en dat inhalatietoxiciteit daarom geen toxicologisch eindpunt van zorg is. Paraquat is toxisch (categorie II) langs orale weg en matig toxisch (categorie III) langs dermale weg. Paraquat veroorzaakt matige tot ernstige oogirritatie en minimale huidirritatie, en is voor deze effecten ingedeeld in respectievelijk Toxiciteitscategorie II en IV (licht giftig).
De alveolaire epitheelcellen van de long concentreren paraquat selectief.
Een van de personages in de beruchte Britse voorlichtingsfilm Apaches (1977) sterft uren na het per ongeluk inslikken van een kleine hoeveelheid paraquat; de paraquat in de film zit in een bakje dat lijkt op een whiskyfles.
Volgens de Centers for Disease Control veroorzaakt het innemen van paraquat binnen enkele dagen tot enkele weken symptomen zoals lever-, long-, hart- en nierfalen, die tot 30 dagen na inname tot de dood kunnen leiden. Degenen die een grote blootstelling hebben ondergaan, zullen dit waarschijnlijk niet overleven. Chronische blootstelling kan leiden tot longschade, nierfalen, hartfalen en slokdarmstricturen. Sterfgevallen door ongevallen en zelfmoorden als gevolg van paraquat-inname komen relatief vaak voor. In China bijvoorbeeld sterven jaarlijks meer dan 5.000 mensen aan paraquatvergiftiging. Langdurige blootstelling aan paraquat zou hoogstwaarschijnlijk long- en oogschade veroorzaken, maar schade aan de voortplanting/vruchtbaarheid werd niet gevonden door het United States Environmental Protection Agency (EPA) in hun review.
“Paraquat pot “Edit
Aan het eind van de jaren zeventig sproeide een controversieel programma, gesponsord door de Amerikaanse regering, paraquat op cannabisvelden in Mexico. Na Mexicaanse pogingen om marihuana en papavervelden uit te roeien in 1975, hielp de regering van de Verenigde Staten door helikopters en andere technologische bijstand te sturen. De helikopters werden gebruikt om de herbiciden paraquat en 2,4-D op de velden te spuiten; marihuana verontreinigd met deze stoffen begon op te duiken op de Amerikaanse markten, wat leidde tot discussie over het programma.
Of er schade is ontstaan door het inademen van met paraquat verontreinigde marihuana is onzeker. Uit een onderzoek uit 1995 bleek dat “geen long- of ander letsel bij cannabisgebruikers ooit is toegeschreven aan paraquatbesmetting”. Ook in een handleiding van het United States Environmental Protection Agency staat: “… toxische effecten veroorzaakt door dit mechanisme zijn ofwel zeer zeldzaam of onbestaand. De meeste paraquat die cannabis verontreinigt, wordt tijdens het roken gepyrolyseerd tot dipyridyl, dat een product is van de verbranding van het bladmateriaal zelf (inclusief cannabis) en weinig toxisch gevaar oplevert.”
In een studie van Imperial Chemical Industries vertoonden ratten die paraquat hadden ingeademd, na een paar weken squameuze metaplasie in hun luchtwegen. Deze studie werd opgenomen in een rapport dat door de Mitre Corporation aan het ministerie van Buitenlandse Zaken werd overhandigd. De U.S. Public Health Service verklaarde dat “deze studie niet mag worden gebruikt om de veilige inhalatiedosis van paraquat bij mensen te berekenen.”
Gebruik bij zelfmoord en moordEdit
Een grote meerderheid (93 procent) van de dodelijke slachtoffers van paraquatvergiftiging is zelfdoding, die vooral in ontwikkelingslanden voorkomt. In Samoa bijvoorbeeld was in de periode 1979-2001 70 procent van de zelfmoorden het gevolg van paraquatvergiftiging. Trinidad en Tobago is vooral bekend om het aantal zelfmoorden waarbij Gramoxone (de commerciële naam van paraquat) werd gebruikt. In het zuiden van Trinidad, met name in Penal, Debe, was in 1996-1997 76 procent van de zelfmoorden het gevolg van paraquat, waarbij in 96 procent van de gevallen sprake was van overmatig gebruik van alcohol, zoals rum. Modeberoemdheid Isabella Blow pleegde in 2007 zelfmoord met paraquat. Paraquat wordt op grote schaal gebruikt als zelfmoordmiddel in derdewereldlanden omdat het op grote schaal beschikbaar is tegen lage kosten. Bovendien is de toxische dosis laag (10 ml of 2 theelepels is genoeg om te doden). Er zijn campagnes om paraquat te controleren of zelfs te verbieden, en er zijn stappen om de beschikbaarheid ervan te beperken door voorlichting van de gebruikers en het sluiten van paraquatwinkels te eisen. Toen paraquat in 2011 bij Zuid-Koreaanse wet volledig werd verboden, daalde het aantal sterfgevallen door pesticiden met 46%, wat bijdroeg tot de daling van het algemene zelfmoordcijfer.
De lukrake paraquatmoorden, die in 1985 in Japan plaatsvonden, werden uitgevoerd met paraquat als gif.Paraquat werd in 1981 in het Verenigd Koninkrijk gebruikt door een vrouw die haar man vergiftigde. Steven David Catlin vermoordde tussen 1976 en 1984 twee van zijn vrouwen en zijn adoptiemoeder met paraquat.
De ziekte van ParkinsonEdit
In 2011 toonde een onderzoek van het Amerikaanse National Institutes of Health een verband aan tussen het gebruik van paraquat en de ziekte van Parkinson bij landarbeiders. Een co-auteur van het document zei dat paraquat de productie van bepaalde zuurstofderivaten verhoogt die cellulaire structuren kunnen beschadigen, en dat mensen die paraquat gebruikten, of andere pesticiden met een soortgelijk werkingsmechanisme, meer kans hadden om Parkinson te ontwikkelen. De door paraquat veroorzaakte toxiciteit bij ratten is ook in verband gebracht met neurologische degeneratiemechanismen die lijken op die van Parkinson. Een studie door het Buck Institute for Research on Aging toonde een verband aan tussen blootstelling aan paraquat en ijzer in de kindertijd en Parkinson op middelbare leeftijd bij laboratoriummuizen. Een meta-analyse uit 2013, gepubliceerd in Neurology, wees uit dat “blootstelling aan paraquat … geassocieerd was met ongeveer een 2-voudige toename van het risico” op de ziekte van Parkinson.
Paraquat is structureel vergelijkbaar met MPP+, een bekende snelwerkende inducer van de ziekte van Parkinson in primatenhersenen. Het chloride van MPP+ werd verkocht onder de handelsnaam Cyperquat.
Paraquat induceert ook oxidatieve stress bij ongewervelde dieren zoals Drosophila melanogaster. Met paraquat gevoede vliegen vertonen een vroegtijdige sterfte en een aanzienlijke toename van de activiteit van superoxide dismutase.