Sir Alexander Fleming redde Churchills leven twee keer
De mythe van Fleming die Churchills leven redde
Winston Churchill in Harrow, © Churchill Archieven, Broadwater Collectie
De Churchill-Fleming Non-Connectie: Het verhaal dat Sir Alexander Fleming of zijn vader (de vertolkingen lopen uiteen) het leven van Churchill heeft gered, gaat al jaren de ronde op internet. Hoe charmant het ook is, het is zeker fictie. We hebben latere referenties aangehaald, maar in 2009 gebruikte Ken Hirsch Google Book Search om op te sporen wat waarschijnlijk de eerste verschijning van deze mythe is: het decembernummer 1944 van Coronet magazine, pagina 17-18, in het verhaal, “Dr. Lifesaver,” door Arthur Gladstone Keeney.
De heer Hirsch spoorde ook de auteur (1893-1955) op, een nieuwslezer uit Florida en Washington D.C. die tijdens de Tweede Wereldoorlog diende in het Office of War Information. “Omdat Keeney’s verhaal werd gepubliceerd slechts een jaar nadat Churchill (prominent) werd getroffen door longontsteking,” schrijft de heer Hirsch, “denk ik dat het de eerste verschijning van de mythe kan zijn.”
Volgens Keeney wordt Churchill van de verdrinkingsdood gered in een Schots meer door een boerenjongen genaamd Alex. Een paar jaar later belt Churchill Alex op om te zeggen dat zijn ouders, uit dankbaarheid, Alex’ anders onbetaalbare medische opleiding zullen sponsoren. Alex studeert cum laude af en ontdekt in 1928 dat bepaalde bacteriën niet kunnen groeien in bepaalde plantaardige schimmels. Als Churchill in 1943 in het Nabije Oosten ziek wordt, wordt Alex’ uitvinding, penicilline, overgevlogen om hem te genezen. Zo redt Alexander Fleming opnieuw het leven van Winston Churchill.
Dr. John Mather schrijft: “Een fundamenteel probleem met het verhaal is dat Churchill voor deze zeer ernstige vorm van longontsteking niet werd behandeld met penicilline maar met ‘M&B,’ een korte naam voor sulfadiazine geproduceerd door May en Baker Pharmaceuticals. Aangezien hij zo ziek was, was het waarschijnlijk eerder een bacteriële dan een virale infectie, aangezien de M&B succes had.
“Kay Halle, in haar charmante boek Irrepressible Churchill (Cleveland: World 1966) merkt op (p. 196) dat Churchill ‘delighted in referring to his doctors, Lord Moran and Dr. Bedford, als M&B.’ Toen Churchill vervolgens ontdekte dat de aangenaamste manier om het medicijn in te nemen whisky of brandy was, zei hij tegen zijn verpleger: ‘Lieve verpleger, vergeet niet dat een mens niet alleen van M en B kan leven’. Maar er is geen bewijs dat hij penicilline kreeg voor één van zijn longontstekingen in oorlogstijd. Op latere leeftijd had hij wel infecties en ik vermoed dat hij penicilline kreeg of een ander antibioticum dat tegen die tijd beschikbaar zou zijn gekomen, zoals ampicilline. Churchill consulteerde Sir Alexander Fleming op 27 juni 1946 over een stafylokokkeninfectie die blijkbaar penicilline had weerstaan. Zie Churchill: Taken from the Diaries of Lord Moran (Boston: Houghton Mifflin 1966), p. 335.”
Officiële biograaf Sir Martin Gilbert voegt hieraan toe dat de leeftijden van Churchill en Fleming (of Fleming’s vader) niet overeenkomen met de verschillende verhalen die de ronde doen; Alexander Fleming was zeven jaar jonger dan Churchill. Als hij op zijn 13e een veld aan het ploegen was, zou Churchill 20 zijn geweest. Er zijn geen gegevens over Churchill die bijna verdronk in Schotland op die of een andere leeftijd; of over Lord Randolph die betaalde voor de opleiding van Alexander Fleming. Sir Martin merkt ook op dat Lord Moran’s dagboeken, hoewel ze “M&B” vermelden, niets zeggen over penicilline, of de noodzaak om het naar Churchill in het Nabije Oosten te vliegen.