Fibrynoliza

Zobacz nasze produkty do fibrynolizy

Fibryna

Fibryna (czynnik Ia) to nierozpuszczalne białko powstające w wyniku działania proteazy trombiny na fibrynogen podczas krzepnięcia krwi. Tworzy ona włóknistą siatkę, która utrudnia przepływ krwi. Spolimeryzowana fibryna wraz z płytkami krwi tworzy korek hemostatyczny (skrzep) w miejscu rany.

Liza

Liza odnosi się do rozpadu błony komórkowej przez mechanizmy enzymatyczne, wirusowe lub osmotyczne. Lizat jest płynem zawierającym zawartość zlizowanych komórek.

Fibrynoliza

Fibrynoliza jest enzymatycznym rozpadem fibryny w skrzepach krwi. Plazmina przecina siatkę fibrynową w różnych miejscach, prowadząc do wytworzenia krążących fragmentów, które są usuwane przez inne proteazy.

Pierwotna fibrynoliza jest normalnym procesem organizmu.

Drugorzędowa fibrynoliza jest rozpadem skrzepów spowodowanym lekami, zaburzeniami lub innymi przyczynami.

Endogenny proces rozpuszczania utworzonej skrzepliny przez plazminę jest określany mianem fibrynolizy. Plazmina ma zdolność do rozrywania specyficznych wiązań w polimerach fibryny powstałych w wyniku krzyżowej aktywności czynnika XIIIa. Układ fibrynolityczny ma następujące główne zadania:

• Ograniczenie tworzenia się skrzeplin; aktywacja fibrynolityczna jest inicjowana wraz z plazmatycznym układem krzepnięcia.
• Uzdrowienie lub rekanalizacja naczynia z zakrzepową okluzją.

Przebieg aktywności fibrynolitycznej

Inicjacja fibrynolizy zależy głównie od tkankowego aktywatora plazminogenu (t-PA). Wraz ze swoim substratem – plazminogenem, t-PA wiąże fibrynę i w ten sposób prowadzi do proteolizy zależnej od fibryny. Ogólnie rzecz biorąc, etap inicjacji fibrynolizy jest tak samo złożony jak koagulacji i opiera się na przekształceniu zymogenu plazminogenu w jego aktywną proteazę serynową – plazminę. Regulacja tego procesu musi być szczególnie skuteczna z dwóch ważnych powodów:

• Systemowa proteoliza spowodowałaby również rozpuszczenie zdrowych tworów tkankowych.
• Przedwcześnie aktywna fibrynoliza mogłaby zagrozić ważnej dla ostrego zakrzepu stabilności.

Inhibicja fibrynolizy

Dla utrzymania wysokiej wierności regulacji pomiędzy krzepnięciem koagulacyjnym a fibrynolizą proteolityczną TAFI (inhibitor fibrynolizy aktywowany trombiną) odgrywa ważną rolę hamującą. Oprócz tego znane są również cztery różne formy inhibitorów aktywatora plazminogenu, oznaczane jako PAI-1 do PAI-4.

PAI-1, który jest najbardziej znaczącą formą, jest syntetyzowany głównie w komórkach śródbłonka i magazynowany w trombocytach. Jego uwalnianie jest skoncentrowane do bogatopłytkowych skrzeplin, co prowadzi do zwiększenia oporności skrzepliny na fibrynolizę. Innym inhibitorem fibrynolizy jest inhibitor plazminy (α2-antyplazmina). FXIIIa czyni go początkowym stabilizatorem skrzepu poprzez szybkie i kowalencyjne wiązanie tego inhibitora z fibryną. Hamowanie plazminy odbywa się bezpośrednio przez tworzenie się kompleksu 1:1 między plazminą a antyplazminą (PAP). PAP może być immunologicznie wykrywany w osoczu i dlatego jest wykorzystywany jako parametr diagnostyczny w udowadnianiu zakrzepicy.

Funkcja plazminy

Cząsteczkę fibrynogenu można strukturalnie podzielić na dwie flankujące jednostki D i jedną centralną jednostkę E-. W pewnym uproszczeniu, działanie sieciujące FXIIIa można opisać jako tworzenie wiązania peptydowego pomiędzy dwoma sąsiadującymi fragmentami D. Plazmina nie ma zdolności do pełnego rozkładu usieciowanej fibryny, ponieważ nie może rozszczepić wiązań kowalencyjnych pomiędzy dwoma podjednostkami D utworzonych przez FXIIIa. Stąd produktami degradacji są fragmenty E, fragmenty DD (D-dimery) oraz ogromna ilość połączeń pośrednich.

Występowanie D-dimerów można wykazać immunologicznie w osoczu. Zwiększony poziom jest wiarygodnym markerem wskazującym, że doszło do powstania usieciowanej fibryny.

Zobacz nasze produkty do fibrynolizy, ulotka

Wyszukaj na tej stronie hasło fibrynoliza