Kościół rzymskokatolicki
Rok kościelny w Kościele rzymskokatolickim rozpoczyna się w pierwszą niedzielę Adwentu, która jest czwartą niedzielą przed Bożym Narodzeniem. Do 1969 r. po Adwencie i Bożym Narodzeniu następowały okresy: Epifanii, Przedpościa, Wielkiego Postu, Wielkanocy, Wniebowstąpienia i Zesłania Ducha Świętego. Pierwszym dniem Wielkiego Postu jest Środa Popielcowa, będąca 40. dniem (nie licząc niedziel) przed Wielkanocą. Specjalne święto Trójcy Świętej przypada w pierwszą niedzielę po Zesłaniu Ducha Świętego. Boże Ciało, święto upamiętniające rzeczywistą obecność Chrystusa w chlebie i winie Eucharystii (posiłek komunijny lub Wieczerza Pańska), zostało ustanowione w 1264 roku przez papieża Urbana IV i obchodzone jest w czwartek po Niedzieli Trójcy Świętej. W 1925 r. papież Pius XI ustanowił święto Chrystusa Króla, przypisane do ostatniej niedzieli października.
Do 1969 r. stałe dni święte rozpoczynały się od św. Andrzeja (30 listopada), najbliższego początku adwentu. Trzy dni przed Wniebowstąpieniem, zwane Dniami Rogacji Mniejszej („Dni Proszenia”), poświęcone są specjalnym modlitwom o urodzaje. Jedynie w Kościele rzymskokatolickim występują posty czterech pór roku (quatuor tempora), zwane Dniami Bursztynu, a związane szczególnie ze święceniami kapłańskimi. Występują one w środy, piątki i soboty po trzeciej niedzieli Adwentu i pierwszej niedzieli Wielkiego Postu, w tygodniu Pięćdziesiątnicy oraz w tygodniu po święcie Krzyża Świętego (14 września).
Zrewidowany kalendarz wydał papież Jan XXIII w 1960 roku. Konstytucja o Liturgii Świętej” Soboru Watykańskiego II wezwała do dalszych reform. Zostały one zakończone w nowym kalendarzu i lekcjonarzu promulgowanym przez papieża Pawła VI w 1969 r.
Najważniejszą cechą nowego kalendarza było przywrócenie wszystkich niedziel jako świąt Chrystusa. Żaden dzień święty, nawet Maryi Panny, nie może być ważniejszy od niedzieli. We Właściwym Czasie zlikwidowano porę Pre-Lent, a wprowadzono dwa cykle: (1) główne pory roku, niedziele i dni święte od Adwentu do Zesłania Ducha Świętego oraz (2) harmonogram 33 niedziel rocznie, które mają być przestrzegane w numerowanej kolejności w miejsce niedziel poprzednio oznaczonych jako „po Epifanii” i „po Zesłaniu Ducha Świętego”. Starożytna rzymska uroczystość Maryi została przywrócona na dzień 1 stycznia, nowe święto Chrztu Chrystusa zostało przypisane do pierwszej niedzieli po Epifanii, a święto Chrystusa Króla zostało przesunięte na ostatnią niedzielę czasu zwykłego. Zlikwidowano wszystkie oktawy. Stałe dni święte są teraz ustalane od 1 stycznia.
Wielkiego uproszczenia, reklasyfikacji, a w wielu przypadkach przesunięcia dat dokonano we Właściwym Świętych. Z wyjątkiem 13 „uroczystości” (w tym głównych świąt Chrystusa i Maryi) i 25 „świąt”, wszystkie inne dni święte zostały zredukowane do „wspomnień”, albo obowiązkowych albo fakultatywnych – z prawem krajowych i regionalnych konferencji episkopatów do zmiany ich rangi. Dni Płonienia i Rogacji zostały przypisane jako msze wotywne, które należy odprawiać zgodnie z dyrektywami regionalnymi.
Regulacje dotyczące dni świętych i procesów prowadzących do kanonizacji świętych są kontrolowane przez Świętą Kongregację Kultu Bożego (dawniej Kongregację Obrzędów). Niektóre święta, oprócz wszystkich niedziel, są określane jako „święte dni obowiązkowe”, kiedy to wszyscy wierni muszą uczestniczyć we mszy świętej. W Stanach Zjednoczonych są to: Dzień Bożego Narodzenia (25 grudnia), Uroczystość Najświętszej Maryi Panny (Nowy Rok), Wniebowstąpienie Pańskie, Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny (15 sierpnia), Dzień Wszystkich Świętych (1 listopada) i Niepokalane Poczęcie Najświętszej Maryi Panny (8 grudnia). Oprócz tych, „dni obowiązkowe” obchodzone w innych miejscach obejmują: Dzień św. Józefa (19 marca), Zwiastowanie (25 marca), Dzień Świętych Piotra i Pawła (29 czerwca) oraz Uroczystość Bożego Ciała.