Middletown, Connecticut
Ziemia na zachodnim brzegu rzeki Connecticut, gdzie obecnie leży Middletown, była domem dla rdzennych Amerykanów Mattabesett (pisanych również jako Mattabesec, Mattabeseck i Mattabesek); obszar, który zamieszkiwali – obecnie Middletown i okolice – został nazwany ich imieniem. W czasie, gdy pierwsi europejscy osadnicy przybyli do tego regionu, a byli to głównie Anglicy, Mattabesettowie byli częścią grupy plemion mówiących językiem Algongquian w dolinie Connecticut, które podlegały jednemu wodzowi o imieniu Sowheag.
Plany osadnictwa kolonialnego zostały sporządzone przez Sąd Generalny w 1646 roku; pierwsi migranci przybyli z pobliskich kolonii Connecticut w 1650 roku. 11 września 1651 roku Sąd Generalny Connecticut założył miasto „Mattabesett”. Kilka lat później, w listopadzie 1653 roku, osada została przemianowana na Middletown. Nazwa ta została wybrana, ponieważ miejsce to znajdowało się mniej więcej w połowie drogi między Windsor i Saybrook nad Wielką Rzeką. Życie nie było łatwe dla tych wczesnych kolonialnych purytanów; karczowanie ziemi, budowanie domów i prowadzenie gospodarstw na skalistej ziemi Nowej Anglii było pracochłonną męką. Mieli oni surowe społeczeństwo; przestępstwa prawnie karane śmiercią w koloniach Connecticut obejmowały „czary, bluźnierstwo, przeklinanie lub bicie rodziców i niepoprawny upór dzieci.”
Moheganowie Pequot, w tym czasie tradycyjni sprzymierzeńcy angielskich kolonistów i wrogowie Mattabesettów i innych lokalnych plemion, przybyli na tereny Middletown w drugiej połowie XVII wieku; rozpoczął się konflikt między nimi a lokalnymi plemionami rdzennych Amerykanów. Mattabesettowie i inne plemiona nazywały Moheganów „niszczycielami ludzi”. Sowheag miał nadzieję, że koloniści zainterweniują. Nie zrobili tego. Epidemie ospy spowodowały wysoką śmiertelność wśród Mattabesettów, zmniejszając ich zdolność do oporu i zakłócając ich spójność jako plemienia. Zapisy pokazują, że z czasem Sowheag został zmuszony do sprzedania większości posiadłości Mattabesett lokalnym kolonistom; do 1676 roku Purytanie posiadali wszystkie z wyjątkiem 300 akrów (1,2 km2) dawnego terytorium Mattabesett. Podobny los spotkał rdzennych Amerykanów w innych miejscach kolonialnych w XVII-wiecznej Nowej Anglii.
W XVIII wieku Middletown stało się największą i najlepiej prosperującą osadą w Connecticut. Do czasu Rewolucji Amerykańskiej Middletown było kwitnącym portem, gdzie jedna trzecia mieszkańców była zaangażowana w działalność kupiecką i morską. Niektórzy osadnicy trzymali zniewolonych Afrykanów jako pracowników we wczesnej gospodarce Middletown; pracowali oni jako służba domowa, robotnicy i w żegludze. Afrykańscy niewolnicy zostali sprowadzeni przez Anglików w 1661 roku z Barbadosu na Karaibach. Do 1756 roku Middletown miało trzecią co do wielkości populację niewolników afrykańskich w stanie Connecticut – 218 niewolników do 5 446 białych.
Middletown kupcy handlowi naciskali na oczyszczenie Saybrook Bar przy ujściu rzeki Connecticut, a później dążyli do utworzenia hrabstwa Middlesex w 1785 roku. Nazwa „Middlesex” została wybrana, ponieważ chciano uczynić Middletown siedzibą długiego portu rzecznego, podobnie jak Londyn był siedzibą długiego portu rzecznego na Tamizie w Middlesex County w Anglii. Te same osoby założyły Middlesex Turnpike (obecnie Route 154), aby połączyć wszystkie osady po zachodniej stronie Connecticut, ponownie z zamiarem stworzenia jednego długiego portu.
Po Rewolucji Amerykańskiej, Connecticut i większość północnych stanów zniosły niewolnictwo. Upadek portu rozpoczął się na początku XIX wieku, w okresie napiętych stosunków amerykańsko-brytyjskich i wynikających z nich ograniczeń handlowych, które doprowadziły do wojny 1812 roku. Port nigdy nie podniósł się z wojennych ograniczeń. Mieszkańcy miasta wyróżnili się w działaniach wojennych, jako że komodor Thomas Macdonough z Middletown poprowadził siły amerykańskie do zwycięstwa na jeziorze Champlain w 1814 roku, co zakończyło brytyjskie nadzieje na inwazję na Nowy Jork. Po wojnie migracja rodzin z Nowej Anglii trwała na zachód do Nowego Jorku, a później na Środkowy Zachód wokół Wielkich Jezior, gdzie dostępnych było więcej ziemi.
W XIX wieku Middletown stało się głównym ośrodkiem produkcji broni palnej. Liczni producenci broni w tym rejonie dostarczali większość pistoletów rządowi Stanów Zjednoczonych podczas wojny 1812 roku. Po tej wojnie jednak, centrum tego biznesu przesunęło się do Springfield, Massachusetts; i Hartford, i New Haven, Connecticut. (Patrz również Historia przemysłu Connecticut.)
W 1831 roku powstał Wesleyan College. Stał się on jednym z wiodących uniwersytetów sztuk wyzwolonych w Stanach Zjednoczonych. Kolegium zastąpiło wcześniejszą instytucję edukacyjną w tym samym miejscu, Amerykańską Akademię Literacką, Naukową i Wojskową Partridge’a. Została ona przeniesiona do Norwich w stanie Vermont i później rozwinęła się jako Norwich University.
Dwa główne budynki oryginalnego kampusu zostały zbudowane przez mieszkańców Middletown w celu przyciągnięcia instytucji akademickiej do miasta. W 1841 r. Middletown założyło pierwszą publiczną szkołę średnią w stanie, która początkowo przyjmowała wszystkich uczniów w wieku od dziewięciu do szesnastu lat, którzy wcześniej uczęszczali do szkół rejonowych.
W połowie XIX wieku, produkcja zastąpiła handel jako ostoja ekonomiczna Middletown. Jednak rozwój przemysłu został ograniczony po tym, jak operatorzy kolejowi ominęli Middletown podczas budowy linii kolejowej między Hartford i New Haven. Istniał ambitny plan zbudowania kolejowego mostu wiszącego w okolicy White Rock, Middletown do Bodkin Rock, Portland, który został uznany za niepraktyczne rozwiązanie.
Middletonians odegrali aktywną rolę w amerykańskiej wojnie secesyjnej. Generał Joseph K. Mansfield był generałem Unii w bitwie pod Antietam, gdzie zginął w akcji w 1862 roku. Inną ofiarą bitwy pod Antietam był generał brygady George Taylor, który kształcił się w prywatnej akademii wojskowej w Middletown. Popularna pieśń marszowa z czasów wojny secesyjnej „Marching Through Georgia” została napisana przez Henry’ego Clay Work’a, mieszkańca Middletown. Niektórzy mieszkańcy byli aktywni w ruchu abolicjonistycznym, a miasto było węzłem kolei podziemnej.
W drugiej połowie XIX wieku, produkcja była filarem gospodarki miasta, zwłaszcza precyzyjnie wykonane części metalowe, takie jak sprzęt morski (Wilcox, Crittendon & Co.) i maszyny do pisania (Royal Typewriters). W mieście działało też kilku producentów obrabiarek & matryc. W Middletown znajdował się główny oddział firmy Goodyear. Ponadto istniał pionierski producent samochodów Eisenhuth Horseless Vehicle Company. Inni producenci włączeni do narodowych ekspozycji, a obecnie kolekcji muzealnych, to Middletown Plate Company (srebro), Middletown Silver Co. i I. E. Palmer (hamaki).
Middletown było również krótko siedzibą drużyny baseballowej, Middletown Mansfields z National Association.
Pod koniec XIX i na początku XX wieku miasto przeszło transformację demograficzną, po tym jak zostało zasiedlone głównie przez protestantów z Wysp Brytyjskich. Najpierw Irlandczycy, w odpowiedzi na Wielki Głód, a następnie duża liczba włoskich imigrantów przybyła do pracy w fabrykach i gospodarstwach Middletown. Wielu Włochów było imigrantami z Melilli na Sycylii. Obie grupy były głównie wyznania rzymskokatolickiego.
Później przybyli Polacy i Niemcy, a wielu z tych imigrantów również było katolikami. Do 1910 roku liczba ludności wzrosła do prawie 21 000. W tym samym czasie liczba Afroamerykanów zmalała do 53 osób. Pracodawcy zdecydowali się zatrudnić białych imigrantów. W późniejszym okresie wieku, więcej Afroamerykanów z Południa migrowało do tego obszaru ze względu na pracę w przemyśle i lepsze warunki socjalne. Byli oni częścią Wielkiej Migracji w XX wieku, aż do 1970 roku.
W początkach lat 80-tych, dwóch profesorów Wesleyan zaaranżowało sprowadzenie do Middletown małej grupy uchodźców z Kambodży, którzy zostali wygnani po zaangażowaniu się USA w Azji Południowo-Wschodniej w wojnę wietnamską. Rozwinęli oni kwitnącą społeczność kambodżańską, podobnie jak późniejsi migranci z Tybetu. Middletown przyciągnęło również hinduskich imigrantów z Indii i innych części Azji Południowo-Wschodniej, którzy założyli w Middletown pierwszą hinduską świątynię w Connecticut.
Przez dziesięciolecia nowi imigranci stymulowali rozwój różnych kuchni oferowanych przez restauracje. Stało się to jednym z najbardziej znanych aspektów miasta.
Middletown zostało dotknięte przez powodzie w 1927 i 1936 roku oraz przez Wielki Huragan Nowej Anglii w 1938 roku. Most Arrigoni został ukończony nad rzeką Connecticut w 1938 roku. Zastąpił on wcześniejszy most łączący Middletown z Portland i punktami na wschód.
W latach 50-tych, kiedy popularność samochodów wzrosła, urzędnicy państwowi zatwierdzili budowę autostrady, która skutecznie oddzieliła Middletown od rzeki Connecticut, która od dawna wspierała jego rozwój. Budowa autostrady zburzyła historyczne dzielnice, w tym wiele budynków z XVIII wieku. Nowe podmiejskie osiedla powstały poza starszymi dzielnicami, przyciągając ludzi z pieniędzmi, którzy mogli kupić nowe. W połowie XX wieku Middletown i podobne miasta straciły przemysł ciężki i miejsca pracy w produkcji, które zostały przeniesione za granicę, co spowodowało ogólny spadek liczby ludności. Alternatywna gospodarka zaczęła się rozwijać w latach dziewięćdziesiątych.
W tym okresie miasto zburzyło wiele starszych budynków w imię „odnowy miejskiej”, ale czasami nowy rozwój był opóźniany przez lata. Śródmieście miało duże płaskie parkingi, lub budynki były opuszczone i pozostawione puste. Przy wysokim bezrobociu i ograniczonych możliwościach, a także rosnących problemach z narkotykami, przestępczość wzrosła. W latach 60-tych, Pratt and Whitney Aircraft otworzył dużą fabrykę w części Maromas w Middletown. Równocześnie deweloperzy kupili większość pozostałych farm w mieście, w tym większość Oak Grove Dairy, aby przekształcić je w mieszkalne przedmieścia dla lokalnych pracowników i osób dojeżdżających do okolicznych miast.
W latach 70-tych powstał Oddfellows Playhouse. Teatr przyciąga co roku setki młodych ludzi z całego stanu, którzy występują w sztukach i innych przedstawieniach. Dom zabaw jest jednym z niewielu teatrów młodzieżowych w stanie Connecticut. Mieści się przy 128 Washington Street, za rogiem głównej ulicy Middletown.
W latach 90-tych partnerstwo pomiędzy miastem, Middlesex Chamber of Commerce i Wesleyan University zainwestowało znaczne środki w główną ulicę Middletown, poprawiając projekt urbanistyczny i wspierając nowe firmy. Ich działania przyczyniły się do ożywienia centrum Middletown. Przestępczość spadła, a nowe restauracje i sklepy zostały otwarte.
Dom Samuela Wadswortha Russella przy High Street, zbudowany w 1827 roku, został uznany za National Historic Landmark w 2001 roku. Dom Alsopa, również znajdujący się przy High Street, zbudowany w 1840 roku, został uznany za National Historic Landmark w 2009 roku. Oba budynki są częścią kampusu Wesleyan.