Morfologia grzbietu brwiowego

Między gatunkami hominidów istnieje znaczna zmienność w morfologii regionu nadoczodołowego. Goryle i szympansy (oraz większość kopalnych homininów) posiadają wydatny torus nadoczodołowy, czyli grzbiet brwiowy, prezentujący się jako ciągły, wystający grzbiet ponad oczodoły i nos (chociaż ciągły, torus jest anatomicznie podzielony na trzy regiony: bocznie umiejscowione trójkąty nadoczodołowe, przyśrodkowo umiejscowione łuki nadoczodołowe i pośrodku linii glabellar prominence). U tych gatunków, u których występują wyraźne grzbiety brwiowe, bruzda nadoczodołowa jest zazwyczaj obecna jako płytka bruzda tuż za torusem. U ludzi i orangutanów brak jest wyraźnych grzbietów brwiowych. Grzbiety brwiowe mogą powstać jako architektoniczny lub biomechaniczny produkt uboczny wyhodowania prognatycznej (wystającej) twarzy na niskiej kości czołowej charakterystycznej dla małp człekokształtnych i wcześniejszych ludzi, tak że brak grzbietu brwiowego u współczesnych ludzi jest konsekwencją posiadania przez nich ortognatycznej (pionowej) twarzy i pionowego czoła (wysokiego czoła). Orangutany posiadają raczej obręcz nadoczodołową (cienki, nie wystający grzbiet w poprzek oczodołów) niż torus, co może być funkcją charakterystycznej dla tych małp airorynchy (cofanie się twarzy w kierunku neurocranium).