Niewypłacalność

Systemy upadłościowe na całym świecie ewoluowały w bardzo różny sposób, a przepisy koncentrują się na różnych strategiach postępowania z niewypłacalnymi. Wynik niewypłacalnej restrukturyzacji może być bardzo różny w zależności od prawa państwa, w którym prowadzone jest postępowanie upadłościowe, a w wielu przypadkach różni interesariusze spółki mogą mieć przewagę w różnych jurysdykcjach.

AnguillaEdit

W Anguilli niewypłacalność osób fizycznych jest regulowana przez Bankruptcy Act (Cap B.15), a niewypłacalność przedsiębiorstw jest regulowana przez Bankruptcy Act (Cap B.15) lub Companies Act (Cap C.65).

AustraliaEdit

W Australii upadłość korporacyjna jest regulowana przez Ustawę o korporacjach z 2001 r. (Cth). Spółki mogą zostać objęte dobrowolnym zarządem, dobrowolną likwidacją wierzycieli i likwidacją sądową. Zabezpieczeni wierzyciele z zarejestrowanymi opłatami są w stanie wyznaczyć Receivers i Receivers & Managers w zależności od ich opłat.

Brytyjskie Wyspy DziewiczeEdit

Na Brytyjskich Wyspach Dziewiczych prawo upadłościowe jest przede wszystkim skodyfikowane w Insolvency Act, 2003 i Insolvency Rules, 2005.

KanadaEdit

W Kanadzie upadłość i niewypłacalność są ogólnie regulowane przez ustawę o upadłości i niewypłacalności. Alternatywny system jest dostępny dla większych przedsiębiorstw (lub grup powiązanych) na mocy Companies' Creditors Arrangements Act, w przypadku gdy całkowite zadłużenie przekracza 5 mln USD.

NiemcyEdit

W Niemczech postępowanie upadłościowe jest regulowane przez ustawę o upadłości (Insolvenzordnung), obowiązującą od 1999 r., ale ze znaczącymi zmianami w 2012 r. Celem prawa upadłościowego jest równe i najlepsze zaspokojenie wierzycieli. Jeżeli interesy wierzycieli są respektowane, niewypłacalnym przedsiębiorstwom oferuje się różne możliwości restrukturyzacji, np. poprzez realizację „planu naprawczego” (Insolvenzplan). Podczas gdy zwykłe postępowania upadłościowe są prowadzone przez zarządcę wyznaczonego przez sąd, od czasu zmian legislacyjnych w 2012 r. powszechne są postępowania typu „dłużnik w posiadaniu”.

HongkongEdit

W Hongkongu upadłość jest przede wszystkim regulowana przez Companies (Winding Up and Miscellaneous Provisions) Ordinance (Cap 32) oraz Companies (Winding Up) Rules (Cap 32H).

IndieEdit

W Indiach upadłość i niewypłacalność są ogólnie regulowane przez Insolvency and Bankruptcy Code 2016. Insolvency and Bankruptcy Board of India (IBBI) jest regulatorem nadzorującym postępowania upadłościowe i podmioty takie jak Insolvency Professional Agencies (IPA), Insolvency Professionals (IP) i Information Utilities (IU) w Indiach.

IrelandEdit

W Irlandii niewypłacalność reguluje ustawa o spółkach z 2014 r.

RosjaEdit

W Rosji prawo upadłościowe jest regulowane przez ustawę federalną nr 127-FZ „O niewypłacalności (bankructwie)” i ustawę federalną nr 40-FZ „O niewypłacalności (bankructwie) instytucji kredytowych”.

Południowa AfrykaEdit

W Republice Południowej Afryki właściciele przedsiębiorstw, które na jakimkolwiek etapie prowadziły niewypłacalny obrót (tj. miały niewypłacalność bilansową), stają się osobiście odpowiedzialni za długi przedsiębiorstwa. Trading insolvently is often regarded as normal business practice in South Africa, as long as the business is able to meet its debt obligations when they fall due.

SzwajcariaEdit

Według prawa szwajcarskiego niewypłacalność lub wykluczenie może prowadzić do zajęcia i licytacji majątku (zasadniczo w przypadku osób prywatnych) lub do postępowania upadłościowego (zasadniczo w przypadku zarejestrowanych podmiotów gospodarczych).

TurcjaEdit

Tureckie prawo upadłościowe jest regulowane przez Prawo egzekucyjne i upadłościowe (kodeks nr: 2004, nazwa oryginalna: İcra ve İflas Kanunu). Główna koncepcja prawa upadłościowego jest bardzo podobna do szwajcarskiego i niemieckiego prawa upadłościowego. Metody egzekucji to realizacja zastawionych nieruchomości, zajęcie majątku i upadłość.

Wielka BrytaniaEdit

Insolvency Act 1986Edit

W Zjednoczonym Królestwie termin bankructwo jest zarezerwowany dla osób fizycznych. Niewypłacalność jest zdefiniowana zarówno w kategoriach przepływu środków pieniężnych, jak i w kategoriach bilansu w brytyjskiej ustawie o niewypłacalności z 1986 r., sekcja 123, która brzmi częściowo:

123.-(1) Uznaje się, że spółka nie jest w stanie spłacić swoich długów —
(a) jeżeli wierzyciel (w drodze cesji lub w inny sposób), któremu spółka jest winna kwotę przekraczającą 750 funtów, doręczył spółce, poprzez pozostawienie w siedzibie spółki, pisemne żądanie (w przepisanej formie) wymagające od spółki zapłaty sumy tak należnej, a spółka przez 3 tygodnie od tego czasu zaniedbała zapłaty tej sumy lub zabezpieczenia albo kompensaty w celu zaspokojenia wierzyciela,…. (2) Spółkę uważa się również za niezdolną do spłaty swoich długów, jeżeli zostanie udowodnione w sposób zadowalający dla sądu, że wartość aktywów spółki jest mniejsza niż kwota jej zobowiązań, biorąc pod uwagę jej zobowiązania warunkowe i przyszłe…

– Insolvency Act 1986, Section 123 (Part IV, Chapter VI), s. 68.

Spółka, która jest niewypłacalna, może zostać postawiona w stan likwidacji (czasami określanej jako likwidacja). Dyrektorzy i udziałowcy mogą zainicjować proces likwidacji bez udziału sądu poprzez uchwałę udziałowców i wyznaczenie licencjonowanego Insolvency Practitioner jako likwidatora. Jednakże likwidacja nie będzie skuteczna z prawnego punktu widzenia bez zwołania zgromadzenia wierzycieli, którzy mają możliwość wyznaczenia likwidatora według własnego wyboru. Proces ten jest znany jako dobrowolna likwidacja wierzycieli (CVL), w przeciwieństwie do dobrowolnej likwidacji członków (MVL), która jest przeznaczona dla spółek wypłacalnych. Alternatywnie wierzyciel może złożyć w sądzie wniosek o wydanie nakazu likwidacji, który, jeśli zostanie przyznany, spowoduje postawienie spółki w stan tzw. likwidacji przymusowej lub likwidacji sądowej. Likwidator upłynnia aktywa spółki i rozdziela uzyskane środki pomiędzy wierzycieli zgodnie z ich priorytetami, po odliczeniu kosztów. W przypadku niewypłacalności pojedynczego przedsiębiorcy, opcje niewypłacalności obejmują Individual Voluntary Arrangements oraz Bankruptcy.

ProceduryEdit

Pozwolenie dyrektorom na kontynuowanie działalności przez firmę w stanie niewypłacalności może stanowić przestępstwo cywilne, a nawet karne. Jednakże, dwie nowe procedury upadłościowe zostały wprowadzone przez Insolvency Act 1986, które mają na celu zapewnienie czasu na uratowanie firmy lub przynajmniej jej działalności. Są to: zarząd i dobrowolne porozumienie spółki (Company Voluntary Arrangement):

• Zarząd jest procedurą mającą na celu ochronę spółki przed jej wierzycielami, aby mogła ona dokonać znaczących zmian operacyjnych lub restrukturyzacji w celu kontynuowania działalności lub przynajmniej w celu osiągnięcia lepszego wyniku dla wierzycieli niż poprzez likwidację. W przeciwieństwie do rozdziału 11 w USA, gdzie dyrektorzy zachowują kontrolę nad całym procesem restrukturyzacji, w Wielkiej Brytanii wyznacza się zarządcę, który musi być licencjonowanym doradcą ds. niewypłacalności (Insolvency Practitioner), aby zarządzał sprawami spółki w celu ochrony wierzycieli niewypłacalnej spółki i zrównoważenia ich interesów. O ile sama firma nie zostanie uratowana przez ten proces, firma zostanie następnie postawiona w stan likwidacji w celu dystrybucji pozostałych funduszy.
• Dobrowolne porozumienie z firmą (CVA) to porozumienie prawne między firmą a jej wierzycielami, oparte na płaceniu stałej kwoty niższej niż pozostały rzeczywisty dług. Są one zazwyczaj oparte na płatności miesięcznej, a na koniec uzgodnionego okresu pozostały dług jest odpisywany. CVA jest zarządzane przez nadzorcę, który musi być licencjonowanym doradcą ds. niewypłacalności (Insolvency Practitioner). Jeśli CVA nie powiedzie się, firma jest zazwyczaj postawiona w stan likwidacji.

Jeden szczególny rodzaj Administracji, który staje się coraz bardziej powszechny, nazywany jest administracją przedpakietową (więcej informacji w sekcji Administracja (prawo)). W tym procesie, natychmiast po mianowaniu administrator kończy wstępnie uzgodnioną sprzedaż działalności firmy, często do dyrektorów lub właścicieli. Proces ten może być postrzegany jako kontrowersyjny, ponieważ wierzyciele nie mają możliwości głosowania przeciwko sprzedaży. Uzasadnieniem takiego rozwiązania jest fakt, że szybka sprzedaż przedsiębiorstwa może być konieczna lub korzystna, aby umożliwić osiągnięcie najlepszej ceny. Jeśli sprzedaż byłaby opóźniona, wierzyciele ostatecznie straciliby, ponieważ cena możliwa do uzyskania za aktywa zostałaby obniżona.

Odbiór komisaryczny

Oprócz wyżej wymienionych procedur upadłościowych, wierzyciel posiadający zabezpieczenie na aktywach przedsiębiorstwa może mieć prawo do wyznaczenia syndyka masy upadłościowej jako syndyka administracyjnego lub, w Szkocji, zarządcę komisarycznego. Procedura ta, znana ostatnio jako syndyk administracyjny lub, w Szkocji, zarząd komisaryczny, istnieje od wielu lat i często kończyła się pomyślnym uratowaniem przedsiębiorstwa w drodze sprzedaży, ale nie samego przedsiębiorstwa. Po wprowadzeniu w 1986 r. zbiorowej procedury upadłościowej w formie zarządu, ustawodawca postanowił ograniczyć okres obowiązywania zarządu administracyjnego lub, w Szkocji, procedury syndyka masy upadłościowej i nie jest już możliwe ustanowienie syndyka administracyjnego lub, w Szkocji, syndyka masy upadłościowej na podstawie zabezpieczenia ustanowionego po 15 września 2003 r.

W poszczególnych przypadkach masą upadłościową zajmuje się syndyk wyznaczony przez sąd. W niektórych przypadkach akta są przekazywane do RTLU (OR Regional Trustee Liquidator Unit), który oceni twój majątek i dochody, aby sprawdzić, czy możesz przyczynić się do pokrycia kosztów upadłości lub nawet uwolnić się od części długów.

Stany ZjednoczoneEdit

Podług Uniform Commercial Code, osoba jest uważana za niewypłacalną, gdy strona przestała płacić swoje długi w zwykłym toku działalności, lub nie może płacić swoich długów, gdy stają się one wymagalne, lub jest niewypłacalna w rozumieniu Kodeksu Upadłościowego. Jest to ważne, ponieważ przeciwko niewypłacalnej stronie można powołać się na pewne prawa wynikające z kodeksu, które w innym przypadku nie byłyby dostępne.

Stany Zjednoczone ustanowiły systemy upadłościowe, których celem jest ochrona niewypłacalnej osoby fizycznej lub spółki przed wierzycielami oraz zrównoważenie ich interesów. Na przykład, patrz rozdział 11, tytuł 11, United States Code. Jednakże niektóre sądy stanowe zaczęły uznawać poszczególnych członków zarządu i dyrektorów korporacji za odpowiedzialnych za doprowadzenie firmy do jeszcze głębszego bankructwa, zgodnie z teorią prawną „pogłębiania niewypłacalności”.