O gorączce krwotocznej Marburga
Gorączka krwotoczna Marburga (Marburg HF) jest rzadką, ale ciężką gorączką krwotoczną, która dotyka zarówno ludzi, jak i ssaki naczelne. Gorączka krwotoczna Marburga jest wywoływana przez wirus Marburg, genetycznie unikalny odzwierzęcy wirus RNA z rodziny filowirusów. Pięć gatunków wirusa Ebola to jedyni inni znani członkowie rodziny filowirusów.
Wirus Marburg został po raz pierwszy rozpoznany w 1967 roku, kiedy ogniska gorączki krwotocznej wystąpiły jednocześnie w laboratoriach w Marburgu i Frankfurcie w Niemczech oraz w Belgradzie w Jugosławii (obecnie Serbia). Zachorowało wówczas trzydzieści jeden osób, początkowo pracowników laboratoriów, a następnie kilku członków personelu medycznego i członków rodzin, którzy się nimi opiekowali. Odnotowano siedem zgonów. Pierwsze zarażone osoby były narażone na kontakt z importowanymi afrykańskimi małpami zielonymi lub ich tkankami podczas prowadzenia badań. Jeden dodatkowy przypadek został zdiagnozowany retrospektywnie.
Żywicielem rezerwuarowym wirusa Marburg jest afrykański nietoperz owocożerny, Rousettus aegyptiacus. Nietoperze owocożerne zarażone wirusem Marburg nie wykazują widocznych objawów choroby. Zwierzęta naczelne (w tym ludzie) mogą zostać zakażone wirusem Marburg i może rozwinąć się u nich poważna choroba o wysokiej śmiertelności. Konieczne są dalsze badania w celu ustalenia, czy inne gatunki również mogą być nosicielami wirusa.
Ten nietoperz z rodzaju Rousettus jest nietoperzem zamieszkującym jaskinie, szeroko rozpowszechnionym w Afryce. Biorąc pod uwagę szerokie rozmieszczenie nietoperza owocożernego, więcej obszarów jest potencjalnie zagrożonych wybuchem epidemii HF Marburg niż wcześniej podejrzewano. Wirus ten nie występuje na innych kontynentach, takich jak Ameryka Północna.
HF Marburg pojawia się zazwyczaj w sporadycznych ogniskach w całej Afryce; potwierdzone laboratoryjnie przypadki odnotowano w Ugandzie, Zimbabwe, Demokratycznej Republice Konga, Kenii, Angoli i RPA. Wiele z tych ognisk rozpoczyna się od mężczyzn pracujących w kopalniach, w których występują nietoperze. Wirus jest następnie przenoszony w ich społecznościach za pośrednictwem praktyk kulturowych, niedostatecznie chronionych rodzin i niedostatecznie chronionego personelu medycznego. Możliwe jest, że sporadyczne, pojedyncze przypadki również występują, ale pozostają nierozpoznane.
Przypadki HF Marburg wystąpiły poza Afryką, np. podczas epidemii w 1967 roku, ale są rzadkie. W 2008 r. holenderski turysta zachorował na gorączkę marburską po powrocie z Ugandy do Holandii, a następnie zmarł. Również w 2008 r. amerykański podróżnik zachorował na HF Marburg po powrocie z Ugandy do USA i wyzdrowiał. Obaj podróżnicy odwiedzili znaną jaskinię zamieszkałą przez nietoperze owocożerne w parku narodowym. Patrz tabela Historia ognisk epidemii, aby zapoznać się z chronologiczną listą znanych przypadków i ognisk epidemii.
.