Płatny telefon

BrazyliaEdit

KanadaEdit

Płatny telefon Bell Canada

Większość automatów telefonicznych w Kanadzie jest własnością i jest obsługiwana przez dużych dostawców usług telekomunikacyjnych, takich jak Bell, Telus i SaskTel. W ciągu ostatnich 20 lat na rynku pojawiły się również telefony na monety obsługiwane przez klientów (COCOT), ale ich liczba jest mniejsza ze względu na pojawienie się telefonów komórkowych.

Koszt większości lokalnych połączeń z płatnych telefonów wynosi 50 centów CAD, po wzroście z 25 centów od 2007 roku. Płatne telefony w Albercie były 35 centów przez pewien czas, ale w większości jurysdykcji cena po prostu się podwoiła. Nowsze telefony pozwalają użytkownikom na używanie kart telefonicznych i kart kredytowych. W przypadku płatnych monetami połączeń długodystansowych, COCOTs są tańsze w przypadku krótkich rozmów (zazwyczaj 1$ za trzy minuty) niż operatorzy zasiedziali (których stawki zaczynają się od 5$ za pierwszą minutę).

Wybieranie 0 dla operatora i połączenia 911 są nadal bezpłatne.

Toronto Transit Commission rozmieszcza automaty telefoniczne na wszystkich peronach metra jako środek bezpieczeństwa; niebieski przycisk „Crisis Link” na 141 automatach łączy się bezpośrednio z Distress Centres of Canada jako darmowy środek zapobiegania samobójstwom.

W 2013 roku było około 70 000 automatów telefonicznych w całym kraju.

W 2013 roku CRTC wydała tymczasowe moratorium na usuwanie automatów telefonicznych w małych społecznościach.

We wrześniu 2015 roku CRTC zauważyła, że „32 procent Kanadyjczyków korzystało z automatów telefonicznych co najmniej raz w ciągu ostatniego roku” i że są one używane „jako ostatnia deska ratunku w czasach niedogodności i nagłych wypadków.”

NiemcyEdit

Płatny telefon model 23, wprowadzony w Deutsche Bundespost Telekom w 1992 roku, jest elektronicznym, sterowanym oprogramowaniem telefonem płatnym dla połączeń analogowych. Wyposażony jest w monetę, (niem.: Münzspeicherwagen), oraz zintegrowane ustawienie programu testowego. Posiada zdalną konserwację – niezależne raporty z zaplecza systemu za pomocą zintegrowanego modemu o błędach (np. usterki w podzespołach, brak słuchaczy), stanach pracy (np. pełny pojemnik na monety) lub odstępstwach (np. stojące otwarte drzwiczki montażowe kasety, brak monety).

Płatomat 23 składa się z dwóch podstawowych jednostek, części sprzętowej zawierającej wszystkie niezbędne do działania moduły (BG) oraz zabezpieczonych poniżej rosnących kaset płatniczych wraz z pojemnikiem na monety.

IndieEdit

WłochyEdit

We Włoszech publiczne automaty telefoniczne były instalowane i utrzymywane przez lata przez Telecom Italia (dawniej SIP).

• Model automatu telefonicznego U+I od 1964 do 1982 roku.

• Payphone model G+M od 1982 do 1987 roku.

• Payphone model Rotor od 1987 do 2002 roku.

• Payphone model Digito od 2002r.

JapanEdit

Budka z telefonami płatnymi w Kioto, Japonia, z cyframi wyrytymi w szkle

Większość automatów telefonicznych na ulicach i w budynkach w Japonii jest zainstalowana i utrzymywana przez Nippon Telegraph and Telephone (NTT).

RosjaEdit

W okresie radzieckim produkowano różne typy automatów telefonicznych. Były też automaty do rozmów międzymiastowych, kosztujące 15 kopiejek, a także świadczące usługi płatnych mediów, takie jak wysłuchanie anegdoty, uzyskanie porady prawnej, czy znalezienie adresu abonenta po numerze telefonu. Po rozpadzie Związku Radzieckiego i reformie walutowej w 1991 roku ta forma płatności straciła na znaczeniu. Niektóre automaty telefoniczne zostały przystosowane do przyjmowania żetonów, a inne do korzystania z kart telefonicznych. Na przykład w Sankt Petersburgu za korzystanie z automatów można płacić żetonami metra. W niektórych regionach rozmowy z telefonów publicznych są bezpłatne.

HiszpaniaEdit

Telefony były monopolem rządu krajowego w Hiszpanii. Płatne telefony miały ślimak lub ficha, kawałek metalu z dwoma korytami, co czyniło je trudnymi do podrobienia. Telefony płatne znajdowały się zazwyczaj w barach, restauracjach i sklepach, nigdy wolnostojące. Telefony przyjmowały jednorazowo około 5 fichas (dokładna liczba zależała od modelu telefonu), pokazując przez plastikowe okienko liczbę pozostałych, a niewykorzystane zwracały klientowi.

Starszym i prostszym systemem było użycie mechanicznego licznika, który automatycznie liczył jednostki czasu, zwane pasos, „pass” w znaczeniu „upływu czasu”. Licznik ten był marcador de pasos. Długość każdego paso zmieniała się w zależności od kosztu (odległości) połączenia. Po zakończeniu rozmowy liczba pasos była mnożona przez stałą kwotę, która mogła się różnić w zależności od pory dnia, tworząc sumę, którą klient płacił człowiekowi obsługującemu. Przetrwały one w małych hotelach co najmniej do lat 70-tych.

Hiszpania miała również instytucję, która nie ma odpowiednika w Stanach Zjednoczonych, locutorio, dosłownie „miejsce, gdzie się rozmawia”. Był to rodzaj sklepu, na głównym placu miasta lub w jego pobliżu, gdzie rezerwowało się rozmowę telefoniczną, podchodząc do lady, wypełniając papierowy kwitek i podając go osobie (prawie zawsze kobiecie). Czasami wymagana była zaliczka (niewykorzystane minuty były zwracane). Odbierający kwitek bezpośrednio lub pośrednio, w zależności od wyposażenia, wykonywał połączenie i odsyłał klienta do budki telefonicznej z aparatem bezdialogowym, na którym rozmawiał. W miejscowościach zbyt małych, aby utrzymać locutorio, usługa ta mogła być oferowana przez przedsiębiorstwa posiadające telefony, takie jak apteki. Locutorios zniknęły w ostatniej ćwierci XX wieku, gdy cały kraj przeszedł na bezpośrednie wybieranie numerów na odległość, a telefony komórkowe (w języku hiszpańskim „telefony komórkowe”) rozrosły się.

Wielka BrytaniaEdit

W Wielkiej Brytanii automaty telefoniczne zostały zderegulowane. Zdecydowana większość z nich jest nadal obsługiwana przez British Telecom (BT), ale istnieją również inni dostawcy, głównie na obszarach miejskich. Hull, Manchester, Londyn, Cardiff i Glasgow, na przełomie 21 wieku, mają większą koncentrację nie-BT płatnych telefonów, ponieważ BT usuwa płatne telefony, które są nierentowne w kategoriach o kilka lub żadnych połączeń wykonanych w roku finansowym.

Kiosk przyjęcie

BT pozwala społecznościom lokalnym do przyjęcia ikony Red K6 Kiosks ze względu na silny sprzeciw wobec ich usunięcia ze społeczności, które kioski rezydują w. Będzie to oznaczać usunięcie telefonu, pozostawiając pusty kiosk in-situ.

Kiosk sponsorowany

Inną opcją firmy BT jest kiosk sponsorowany, który zachowa usługę telefoniczną i zachowa kiosk za roczną opłatą w wysokości około 300 funtów bez VAT, niezależnie od tego, czy jest to Red K6 czy nowsze aluminiowe i szklane kioski, które nie mogą być przyjęte.

Typowy automat telefoniczny BT w Szkocji

Rodzaje automatów telefonicznych

W związku z prawem o dyskryminacji osób niepełnosprawnych, a konkretnie Disability Discrimination Act 1995, w przeszłości operatorzy telefonii płatnej byli zobowiązani do zapewnienia pewnej liczby automatów tekstowych w ramach swojej sieci, ponieważ uznano to za „rozsądne dostosowanie” dla klientów niesłyszących. Telefony te mogą również wykonywać połączenia głosowe, a także wysyłać wiadomości SMS i e-mail, i chociaż wymóg ten już nie obowiązuje ze względu na minimalne wykorzystanie funkcji textphone w tych telefonach, wiele z tych urządzeń pozostaje w użyciu, na ogół w zaludnionych obszarach.

Dodatkowo na początku XXI wieku firma BT zainstalowała dużą liczbę „Multiphones”, które zapewniały dostęp do Internetu, oprócz funkcji głosowych, SMS-ów i poczty elektronicznej. Te automaty telefoniczne świadczyły te usługi dzięki wykorzystaniu 2-kanałowego połączenia ISDN2, systemu operacyjnego opartego na QNX oraz interfejsu z ekranem dotykowym, umożliwiającego użytkownikowi przeglądanie stron internetowych i odbieranie wiadomości e-mail na zasadzie opłaty za minutę. Jednakże urządzenia te zostały usunięte z powodu szybkiego stania się przestarzałymi, często ze zwykłym automatem telefonicznym uprzednio zainstalowanym w tej lokalizacji, zajmującym jego miejsce po raz kolejny.

Koszt

Od 1 czerwca 2010 r. automaty telefoniczne BT mają minimalną opłatę w wysokości 0,60 funta, która dotyczy pierwszych 30 minut dowolnego bezpośredniego połączenia z krajowym numerem geograficznym. Wcześniej minimalna opłata wynosiła £0,40 za pierwsze 20 minut dowolnego bezpośredniego połączenia z krajowymi numerami geograficznymi. Następnie przed listopadem 2006 roku minimalna opłata wynosiła £0.30, przed 2004 rokiem £0.20, a przed 2000 rokiem £0.10. Karty kredytowe/debetowe mogą być również używane, a wiele automatów telefonicznych BT posiada czytniki kart dla tej usługi, jednak połączenia wykonywane przy użyciu karty są obciążane znacznie wyższą stawką niż połączenia wykonywane przy użyciu gotówki.

Karty telefoniczne BT zostały wprowadzone w 1981 r. i mogły być używane w większości automatów telefonicznych BT do płacenia za połączenia. Zakupione u uczestniczących sprzedawców detalicznych i początkowo wykorzystujące system optyczny do rejestracji kredytów, w latach 90. zmieniono konstrukcję na system oparty na chipie, po czym w 2003 r. całkowicie je wycofano.

W przeszłości karta BT Chargecard mogła być używana z dowolnej brytyjskiej linii stacjonarnej do obciążania wszelkich rozmów telefonicznych wykonywanych na domowe konto telefoniczne BT posiadacza karty, bez żadnych kosztów dla właściciela linii stacjonarnej, z której karta była używana. Były one najczęściej używane w automatach telefonicznych, a niektóre automaty telefoniczne BT mają dedykowane czytniki dla tych kart. Jednak od tego czasu usługa ta została zaprzestana. Inne karty, które są często używane zamiast nich, obejmują karty do rozmów międzynarodowych w supermarketach i wiele innych kart telefonicznych, które można kupić w kioskach.

Ale numery 0800 i 0808 są bezpłatne dla dzwoniącego, gdy wybierane są z większości automatów telefonicznych, właściciel numeru zostanie obciążony opłatą za dostęp do telefonu płatnego (Payphone Access Charge, PAC), która znacznie wzrosła w ostatnich latach i wynosi obecnie 0,79 funta za minutę, jeśli jego numer jest wywoływany z automatu telefonicznego. Spowodowało to, że wiele firm, a nawet operatorów kart telefonicznych, zabroniło połączeń z ich bezpłatnymi numerami pochodzącymi z automatów telefonicznych. Telefony zaufania organizacji charytatywnych są zwolnione z tej opłaty, jeśli są nawiązywane z automatów telefonicznych BT, jednak zwolnienie to nie dotyczy połączeń nawiązywanych z automatów należących do innych operatorów, a w takich przypadkach organizacja charytatywna nadal będzie musiała uiszczać opłatę PAC.

Przykłady kosztów (z automatów telefonicznych BT przy użyciu gotówki)

Oprócz opłat „za minutę” przedstawionych poniżej pobierana jest opłata za połączenie w wysokości 0,40 GBP, a minimalna opłata wynosi 0,60 GBP. Niektóre automaty oferują również usługi SMS i e-mail, za które pobierana jest opłata w wysokości £0,20 za wiadomość i za które należy zapłacić gotówką.

Stany ZjednoczoneEdit

1C Payphone – Bell System, Made by Western Electric

Przed telefonami płatnymi znajdowały się stacje płatne, obsadzone przez pracowników firmy telefonicznej, którzy pobierali szybką zapłatę za wykonane połączenia. Firma Connecticut Telephone Co. podobno miała płatny telefon w swoim biurze w New Haven od 1 czerwca 1880 r.; opłata była przekazywana pracownikowi obsługi. W 1889 roku w banku Hartford Bank w Hartford, w stanie Connecticut, firma Southern New England Telephone Co. zainstalowała publiczny aparat telefoniczny z mechanizmem płacenia monetami. Był to automat typu „post-pay”; monety wrzucano po zakończeniu rozmowy. Mechanizm monetowy został wynaleziony przez Williama Graya; otrzymał on serię patentów na swoje urządzenia, począwszy od patentu U.S. Patent 454,470 wydanego 23 czerwca 1891 r. na „Urządzenie sygnalizacyjne dla telefonicznych stacji płatniczych”, które uruchamiało dzwonek za każdą wrzuconą monetę. Następnie w 1891 roku założył firmę Telephone Pay Station Co. Telefon typu „pre-pay” zadebiutował w Chicago w 1898 roku.

Do 1902 roku w Stanach Zjednoczonych było 81 000 automatów telefonicznych. W 1905 r. zainstalowano pierwsze automaty telefoniczne z kabinami na wolnym powietrzu. Do końca 1925 roku w samym Nowym Jorku istniało 25 000 takich budek. W 1960 r. firma Bell System zainstalowała milionową budkę telefoniczną. Budki, które były drogie, stopniowo zanikały niewiele później.

Płatny telefon Bell System przyjmował pięciocentówki (5¢), dziesięciocentówki (10¢) i ćwierćdolarówki (25¢); pasek metalu wzdłuż góry miał otwory wielkości każdej monety. Umożliwiło to zastosowanie mechanizmu, który powodował, że każda moneta wydawała inną serię dźwięków, gdy wpadała do kasy; w ten sposób operator nasłuchujący mógł stwierdzić, ile monet zostało wrzuconych.

Średnio, rozmowy przez płatny telefon kosztowały 5 centów do lat 50-tych i 10 centów do połowy lat 80-tych. Stawki ustandaryzowały się na poziomie 25 centów w połowie lat 80-tych do wczesnych 90-tych. Bell System musiał ubiegać się o podwyżki za pośrednictwem państwowych komisji ds. usług publicznych. W związku z tym rzeczywiste podwyżki obowiązywały w różnym czasie w różnych miejscach.

Po rozpadzie Bell System w 1984 roku, nie minęło wiele czasu, zanim otworzyły się niezależne sklepy sprzedające telefony. Następnie na rynek trafiły prywatne automaty telefoniczne. Źródła różnią się co do tego, czy szczytowa liczba automatów telefonicznych w Stanach Zjednoczonych wynosiła 2,6 miliona w 1995 roku, czy 2,2 miliona w 2000 roku. Od 2007 r. liczba działających automatów telefonicznych w Stanach Zjednoczonych spadła o 48%. W lipcu 2009 r. firma AT&T oficjalnie zaprzestała wspierania usługi Public Payphone. Ponad 139 000 lokalizacji zostało sprzedanych w 2009 roku. Pod koniec 2012 r. Federalna Komisja Łączności (FCC) podała liczbę automatów telefonicznych na poziomie 243 487 generujących 362 mln USD – do 2015 r. ich wartość spadnie do 286 mln USD. Głównych operatorów, AT&T i Verizon, zarówno wycofał się z działalności, pozostawiając rynek być obsługiwane przez niezależnych firm payphone. Szacuje się, że w 2018 r. w USA pozostało 100 000 automatów telefonicznych, z których około jedna piąta znajduje się w Nowym Jorku.

Płatny telefon Verizon na rogu ulicy w Silver Spring, MD

W ostatnich latach deregulacja w Stanach Zjednoczonych umożliwiła usługi płatnego telefonu świadczone przez różne firmy. Telefony takie nazywane są „telefonami na monety należącymi do klienta” (COCOT) i są przeważnie utrzymywane w tak dobrym stanie, jak w przypadku płatnego telefonu należącego i obsługiwanego przez lokalną firmę telefoniczną. Umowy COCOT są zazwyczaj bardziej korzystne dla właściciela niż umowy telekomunikacyjne, dlatego też automaty telefoniczne na prywatnych posesjach były częściej wymieniane niż automaty uliczne. Jedna z powszechnie stosowanych implementacji jest obsługiwana przez firmy produkujące automaty telefoniczne i zawiera przewodową listę nieopłatnych central telefonicznych, do których będzie realizować połączenia.

W Stanach Zjednoczonych operator automatu telefonicznego pobiera od właściciela numeru bezpłatnego wymaganą przez FCC opłatę w wysokości 49,4 centa za każde pomyślne połączenie z tym numerem z automatu telefonicznego. Powoduje to, że wiele numerów bezpłatnych odrzuca połączenia z telefonów płatnych, próbując uniknąć tej dopłaty; karty telefoniczne, które wymagają od dzwoniącego wybierania numeru bezpłatnego, często przekazują tę dopłatę z powrotem dzwoniącemu, albo jako oddzielną opłatę, od 50 do 90 centów podwyżki ceny połączenia, albo (w przypadku wielu kart telefonicznych prepaid) odjęcie dodatkowej liczby minut od salda karty prepaid.

„Dead-heads” mogły mieć wpływ na rozwój telefonu płatnego. Byli to użytkownicy niebędący abonentami, którzy dzwonili w miejscu prowadzenia działalności gospodarczej i nie płacili za połączenie. Firma Wisconsin Telephone Company w 1893 roku próbowała położyć kres tej praktyce, wprowadzając dziesięciocentowe automaty na monety, dzięki którym użytkownicy musieli płacić za połączenie. Chodziło o to, aby zmniejszyć stres finansowy mniejszej firmy może napotkać z posiadania dead-heads.