Rozszerzona gra

HistoryEdit

EP-y były wydawane w różnych rozmiarach w różnych epokach. Najwcześniejsze płyty wielośladowe, wydane około 1919 roku przez Grey Gull Records, były pionowo ciętymi płytami 78 rpm, znanymi jako płyty „2 w 1”. Miały one drobniejsze niż zwykle rowki, podobnie jak płyty Edison Disc Records. Do 1949 r., gdy formaty singla 45 obr/min i LP 331⁄3 obr/min były konkurencyjne, siedmiocalowe single 45 obr/min miały maksymalny czas odtwarzania tylko około czterech minut na stronę.

Częściowo jako próbę konkurowania z LP wprowadzonym w 1948 r. przez konkurencyjną firmę Columbia, RCA Victor wprowadził płyty 45 „Extended Play” w 1952 r. Ich węższe rowki uzyskano dzięki zastosowaniu węższych rowków. Ich węższe rowki, uzyskane dzięki obniżeniu poziomu cięcia i opcjonalnej kompresji dźwięku, pozwoliły im wytrzymać do 7,5 minuty na stronę – ale nadal były odtwarzane przez standardowy fonograf 45 rpm. We wczesnej epoce firmy fonograficzne wydawały całą zawartość płyt LP jako EP-ki 45 rpm. Były to zazwyczaj 10-calowe LP (wydawane do połowy lat 50.) podzielone na dwie 7-calowe EP-ki lub 12-calowe LP podzielone na trzy 7-calowe EP-ki, sprzedawane osobno lub razem w okładkach typu gatefold. Praktyka ta stała się znacznie mniej powszechna wraz z pojawieniem się fonografów o potrójnej prędkości.

Wprowadzone przez RCA w USA w 1952 roku, EMI wydała pierwsze EP-ki w Wielkiej Brytanii w kwietniu 1954 roku. EP-ki były zazwyczaj kompilacje singli lub samplerów albumów i były zazwyczaj odtwarzane przy 45 rpm na siedmiu-calowych (18 cm) dysków, z dwoma utworami na każdej stronie.RCA miał sukces w formacie z ich najlepszych zarabiających pieniędzy, Elvis Presley, wydając 28 Elvis EP między 1956 i 1967, z których wiele na szczycie oddzielnej Billboard EP wykres podczas jego krótkiego istnienia. Inne niż te wydane przez RCA, EP-ki były stosunkowo rzadkie w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie, ale były szeroko sprzedawane w Wielkiej Brytanii, a w niektórych innych krajach europejskich, w latach 50. i 60. W Szwecji EP był przez długi czas najbardziej popularny format płyty, z aż 85% rynku w późnych latach 50-tych jest EP.

Billboard wprowadził tygodniowy wykres EP w październiku 1957 roku, zauważając, że „nastolatek rynek najwyraźniej dominuje w biznesie EP, z siedmiu z 10 najlepiej sprzedających się EP z udziałem artystów z potężnym nastolatek odwołania – cztery zestawy przez Elvisa Presleya, dwa przez Pat Boone i jeden przez Little Richard”. Record Retailer wydrukował listę przebojów EP-ek w 1960 roku. The New Musical Express (NME), Melody Maker, Disc and Music Echo oraz Record Mirror kontynuowały notowanie EP-ek na swoich listach przebojów. Kiedy BBC i Record Retailer zlecił British Market Research Bureau (BMRB) skompilować wykres został ograniczony do singli i EP zniknęły z listing.

Popularność EP-ek w USA spadła na początku 1960 roku na rzecz LP. W Wielkiej Brytanii Cliff Richard i The Shadows, zarówno indywidualnie jak i zbiorowo, i The Beatles byli najbardziej płodnymi artystami wydającymi EP-ki w latach 60-tych, z których wiele było bardzo udanych wydań. Twist and Shout The Beatles przez kilka tygodni w 1963 roku przewyższało sprzedaż większości singli. Sukces EP w Wielkiej Brytanii trwał do około 1967 roku, ale później miał silne odrodzenie z punk rockiem w późnych latach 70-tych i adaptacją formatu na 12″ i CD single.

Godne uwagi wydania EPEdit

Niektóre albumy z muzyką klasyczną wydane na początku ery LP były również dystrybuowane jako albumy EP – zwłaszcza siedem oper, które Arturo Toscanini poprowadził przez radio w latach 1944-1954. Te EP-ki operowe, pierwotnie nadawane przez sieć radiową NBC i produkowane przez firmę RCA, która była wówczas właścicielem sieci NBC, były dostępne zarówno w formacie 45 rpm, jak i 331⁄3 rpm. W latach 90. zaczęły pojawiać się na płytach kompaktowych. W latach 50. RCA wydała kilka EP-ek z filmów Walta Disneya, zawierających zarówno fabułę, jak i piosenki. Zazwyczaj występowały na nich oryginalne obsady aktorów i aktorek. Każdy album zawierał dwie siedmiocalowe płyty oraz w pełni ilustrowaną książeczkę zawierającą tekst nagrania, dzięki czemu dzieci mogły śledzić je czytając. Wśród tytułów znalazły się między innymi Królewna Śnieżka i siedmiu krasnoludków (1937), Pinokio (1940), a także niedawno wydana wersja filmowa 20 000 mil podmorskiej żeglugi z 1954 roku. Nagranie i wydanie 20 000 było nietypowe: nie wykorzystano w nim obsady filmowej, a po latach album 12 na 33 1⁄3 rpm, z niemal identycznym scenariuszem, ale inną obsadą, został sprzedany przez Disneyland Records w związku z reedycją filmu w 1963 roku.

Z powodu popularności 7″ i innych formatów, płyty SP (78 rpm, 10″) stały się mniej popularne, a produkcja SP w Japonii została zawieszona w 1963 r.

Na Filipinach siedmiocalowe EP-ki sprzedawane jako „mini-LP” (ale różniące się od mini-LP z lat 80.) zostały wprowadzone w 1970 r., z utworami wybranymi z albumu i opakowaniem przypominającym album, z którego zostały wzięte. Ten format mini-LP stał się również popularny w Ameryce na początku lat 70. dla wydań promocyjnych, a także do użytku w szafach grających.

Stevie Wonder dołączył bonusową EP-kę z czterema piosenkami do swojego podwójnego LP Songs in the Key of Life w 1976 roku. W latach 70-tych i 80-tych, nie było mniej standaryzacji i EP-ki zostały wykonane na siedmiu-calowy (18 cm), 10-calowy (25 cm) lub 12-calowy (30 cm) płyt działających albo 331⁄3 lub 45 rpm. Niektóre nowości EP używane dziwne kształty i kolory, a kilka z nich było picture discs.

Alice in Chains był pierwszym zespołem, który kiedykolwiek miał EP osiągnąć numer jeden na liście przebojów Billboard album. Jego EP, Jar of Flies, został wydany w dniu 25 stycznia 1994 roku. W 2004 roku, Linkin Park i Jay-Z współpracy EP, Collision Course, był kolejnym, aby osiągnąć numer jeden miejsce po Alice in Chains. W 2010 roku, obsada serialu telewizyjnego Glee stała się pierwszym artystą, którego dwie EP-ki osiągnęły numer jeden, z Glee: The Music, The Power of Madonna w tygodniu 8 maja 2010 roku i Glee: The Music, Journey to Regionals w tygodniu 26 czerwca 2010 roku.

W 2010 roku, Warner Bros. Records ożywił format z ich „Six-Pak” oferty sześciu utworów na płycie kompaktowej.

EP w erze cyfrowej i streamingEdit

Dzięki zwiększonej popularności pobierania muzyki i streaming począwszy od końca 2000 roku, EP stały się powszechną strategią marketingową dla muzyków pop, którzy chcą pozostać istotne i dostarczyć muzykę w bardziej spójnych ram czasowych prowadzących do lub po pełnych albumów studyjnych. W późnych 2000s do początku 2010s, reedycje albumów studyjnych z rozszerzoną listą utworów były powszechne, z nową muzyką często wydawane jako samodzielne EP. W październiku 2010 roku, w artykule Vanity Fair dotyczącym tego trendu, zauważono, że EP-ki post-albumowe są „kolejnym krokiem w przedłużaniu życia albumów, po edycjach „deluxe”, które zaludniły sklepy w ciągu ostatnich kilku sezonów świątecznych – dodaj kilka utworów do tylnej części albumu, puść jeden z nich do radia, nałóż nową warstwę farby i -voila!- narodził się prezent na prezent”. Przykłady takich wydań obejmują Lady Gaga’s The Fame Monster (2009) po jej debiutanckim albumie The Fame (2008), a Kesha’s Cannibal (2010) po jej debiutanckim albumie Animal (2010).

A 2019 artykuł w Forbes omawiający decyzję Miley Cyrus o wydaniu jej nadchodzącego siódmego studyjnego albumu Plastic Hearts jako trylogii trzech EP stwierdził: „Dostarczając trio EP-ek przez okres kilku miesięcy, Miley daje swoim fanom więcej tego, czego chcą, tylko w mniejszych dawkach. Kiedy artysta wydaje album, ryzykuje, że po kilku tygodniach zostanie o nim zapomniany, a wtedy musi rozpocząć pracę nad jego kontynuacją, jednocześnie promując i koncertując. Miley robi wszystko, by oszukać system, nagrywając album i dostarczając go fanom w kawałkach”. Muzycy popowi z Major-label, którzy wcześniej stosowali takie strategie wydawnicze, to między innymi Colbie Caillat z jej piątym albumem Gypsy Heart (2014), który został wydany po EP-ce z pierwszymi pięcioma utworami albumu, znanymi jako Gypsy Heart: Side A na trzy miesiące przed wydaniem pełnego albumu; oraz czwarty studyjny album Jessie J – R.O.S.E. (2018), który został wydany jako cztery EP-ki w ciągu tylu dni zatytułowane R (Realisations), O (Obsessions), S (Sex) i E (Empowerment).