The Mystery of the Moa: New Zealand’s Avian Giant

Przed nami żadne wydarzenie w świecie ornitologicznym nie było bardziej zdumiewające niż odkrycie kości największego znanego ptaka, moa, który żył w Nowej Zelandii, na obrzeżach wielkiego zatopionego południowego kontynentu. Pierwsza wzmianka o tym ptaku w literaturze pojawiła się w „Nowej Zelandii” Polacka z 1838 roku, ale naukowcy nie zwrócili na to uwagi. Później Harris zdobył część kości i dał ją dr Johnowi Rule z Australii, który w końcu przywiózł ją do Anglii. Prof. Owen zbadał ją, ale był sceptyczny co do tego, że jest to kość ptaka, ale po dalszych badaniach był przekonany, że rzeczywiście jest to część szkieletu dużego wymarłego ptaka bezlotnego. Orzeczenie to zostało odczytane przed Towarzystwem Zoologicznym w Londynie 12 listopada 1839 r. i opublikowane w „Transactions” tegoż Towarzystwa. Kość ta stała się typem rodzaju Dinornis, który Owen przedstawił 28 listopada 1843 roku w tej samej publikacji. Wkrótce potem świat naukowy zapragnął więcej przykładów, więc wykorzystano Nową Zelandię i wydobyto na światło dzienne tysiące kości, tak że do dziś w żadnym muzeum jakiejkolwiek wielkości nie ma części szkieletu jednego z wielu gatunków moa. Z map na s. 163-164 książki pana Lindsay’a pokazujących miejsca, w których odnotowano znaleziska, dowiadujemy się, jak obfite były te ptaki.