The prognosis of patients with atrial fibrillation is improved when sinus rhythm is restored: report from the Stockholm Cohort of Atrial Fibrillation (SCAF) | Heart

Abstract

Tło: Badania kliniczne wykazały, że strategia aktywnej kontroli rytmu mająca na celu przywrócenie rytmu zatokowego u pacjentów z migotaniem przedsionków (AF) nie jest lepsza od strategii kontroli częstości rytmu pod względem śmiertelności i chorobowości. Mniej jasne jest, w jakim stopniu przywrócenie i utrzymanie rytmu zatokowego per se wpływa na długoterminowe rokowanie u pacjentów z AF.

Cel: Zbadanie, czy istnieją różnice w śmiertelności i zachorowalności między pacjentami z AF poddanymi kardiowersji prądem stałym (DC), którzy pozostają w rytmie zatokowym po kardiowersji, a tymi, u których dochodzi do wczesnego nawrotu choroby.

Metoda: 361 pacjentów poddanych kardiowersji ze Stockholm Cohort Study on Atrial Fibrillation przebadano za pomocą dokumentacji medycznej i rejestrów krajowych. Pacjentów obserwowano przez średnio 4,2 roku od kardiowersji DC pod kątem śmiertelności z wszystkich przyczyn oraz przez średnio 3,2 roku pod kątem złożonego punktu końcowego, jakim był zgon, udar niedokrwienny mózgu, zawał serca lub hospitalizacja z powodu niewydolności serca.

Wyniki: Śmiertelność z wszystkich przyczyn była mniejsza u pacjentów, u których przeprowadzono skuteczną kardiowersję i u których nie stwierdzono nawrotu AF w ciągu pierwszych 3 miesięcy po kardiowersji (hazard ratio (HR) 0,57, 95% CI 0,30 do 1,06, p = 0,076). Mieli oni również istotnie mniejszą częstość występowania złożonego punktu końcowego niż ci, u których doszło do wczesnego nawrotu (HR 0,51, 95% CI 0,32 do 0,82, p = 0,0058).

Wniosek: Przywrócenie i 3-miesięczne utrzymanie rytmu zatokowego wiązało się z poprawą długoterminowego rokowania. Uzyskane wyniki sugerują zasadność stosowania aktywnej kardiowersji DC.