De Townshend Revenue Act

Op 29 juni 1767 nam het Britse Parlement een wet aan die als volgt begon:

“AN ACT for granting certain duties in the British colonies and plantations in America; for allowing a drawback of the duties of customs upon the exportation from this kingdom, of coffee and cocoa nuts of the produce of the said colonies or plantations; for discontinuing the drawbacks payable on china earthen ware exported to America; and for more effectually preventing the clandestine running of goods in the said colonies and plantations.

WAAROM het opportuun is dat een belasting wordt geheven, in Uwe Majesteits heerschappijen in Amerika, voor het maken van een meer zekere en adequate voorziening voor het bekostigen van de rechtspraak, en het ondersteunen van het burgerlijk bestuur, in die provincies waar het nodig zal worden bevonden; en voor het verder bekostigen van de uitgaven voor het verdedigen, beschermen en beveiligen van de genoemde heerschappijen…”

Het parlement stelde een belasting in op glas, verf, olie, lood, papier, en thee. Deze waren van toepassing op de invoer in de Noord-Amerikaanse koloniën. Charles Townshend, de minister van Financiën, was het brein achter deze belastingen om de schuldenlast van de Zevenjarige Oorlog te compenseren en om de troepen van de Kroon te betalen die nu in Noord-Amerika gelegerd waren. De gedachte was dat de Amerikaanse kolonisten het moeilijk zouden hebben om de hierboven genoemde goederen zelf te produceren. Hoewel er enige onenigheid bestaat over welke wetten onder de noemer van de Townshend Acts vallen, zijn de volgende vijf het meest algemeen aanvaard. Ze staan hieronder in de volgorde waarin ze door het Britse parlement werden aangenomen.

De New York Restraining Act, aangenomen op 5 juni 1767, verbood de New Yorkse Assemblee, inclusief de gouverneur van New York, streng om nieuwe wetgeving aan te nemen zolang niet was voldaan aan de Quartering Act van 1765. New York verzette zich tegen deze wet, die bepaalde dat de kolonie moest betalen voor en huisvesting moest verschaffen aan alle Britse troepen binnen haar grenzen, als een te ver doorgedreven parlementaire maatregel. Gebruikmakend van de regel “geen belasting zonder vertegenwoordiging”, werd deze wet nooit ten uitvoer gelegd omdat de Assemblee binnen de gestelde termijn aan de dictaten voldeed.

Op 26 juni keurde het Parlement de tweede wet goed, de Revenue Act van 1767. Dit decreet stelde een belasting in op glas, lood, verf en papier en gaf de douaneambtenaren een ruime mate van vrijheid om de belastingen te handhaven en smokkelaars te bestraffen. Om dit te doen konden de douanebeambten gebruik maken van een reeds van kracht zijnde regel, de “writs of assistance”, dat waren algemene bevelschriften om privé-eigendommen te doorzoeken. De dwangbevelen kwamen in een grijs gebied van wettigheid terecht, aangezien het recht om iemands privébezit op eigen terrein veilig te stellen al een gevestigd recht was van iedere Britse burger.

De Indemnity Act die drie dagen later werd aangenomen, verlaagde de belastingen op ingevoerde thee van de East India Company. Dit was een belangrijke nadruk achter de Townshend Acts. De compagnie, een van de grootste van Engeland, werd geconfronteerd met rampspoed omdat zij werd onderboden door gesmokkelde thee, die goedkoper was. De wet zorgde ervoor dat er geen belasting meer zou worden geheven op thee en liet de overkost van thee van de East Indian Company dalen. Hierdoor werd de thee goedkoper dan de gesmokkelde variant, waarmee Townshend hoopte de Amerikaanse kolonisten ertoe te bewegen in plaats daarvan Oost-Indische thee te kopen.

De Commissioners of Customs Act, die op dezelfde dag als de Indemnity Act in de wet werd opgenomen, creëerde een vijfkoppige douaneraad met hoofdkantoor in Boston. Handhaving en regulering van de scheepvaart waren de twee hoofdprincipes van het bestuur. Na verloop van tijd zouden ook in andere havensteden douanebesturen worden opgericht. Het plaatsen van deze raden in steden in Noord-Amerika in plaats van te vertrouwen op dezelfde instelling in Engeland was bedoeld om te helpen bij het innen van belastingen, het terugdringen van smokkel en een snellere handhaving van de scheepvaartregels. Naarmate het bestuur zijn taken begon uit te voeren, ontstonden er steeds vaker wrijvingen met kooplieden en kolonisten, vooral in Boston. Britse troepen zouden in de toekomst in de stad Massachusetts moeten worden gestationeerd.

De vijfde van de aangenomen wetten was de Vice Admiralty Court Act, hoewel deze pas in juli 1768 werd aangenomen. In de tussentijd was Townshend in september daarvoor onverwacht overleden en er is enige discussie over de vraag of deze wet met de vorige vier onder de Townshend Acts moet worden gerekend. De reden dat deze wet soms niet bij de andere wordt gerekend, is het feit dat de Vice Admiralty Court Act niet door het Parlement werd aangenomen, maar door de Lords Commissioners of His Majesty’s Treasury. De consensus dat de wet moet worden opgenomen, komt voort uit de bepalingen die de wet aankondigde en die in dezelfde algemene categorie vallen als de vier eerder genoemde.

De wet verordonneerde dat smokkelaars zouden worden berecht door de rechtbanken van de Royal Navy en niet door koloniale rechtbanken. Boston, Philadelphia en Charleston, South Carolina kregen elk een vice-admiraliteitsrechtbank en de rechters die de zaken voorzaten, kregen 5% van alle boetes die de veroordeelde smokkelaars moesten betalen. Bovendien hadden de rechters het voor het zeggen, aangezien de vice-admiraliteitsrechtbank geen juryrechtspraak kende. Als de gedaagde de reis naar een van deze drie steden niet kon maken, die ook nog eens door zijn eigen financiën moest worden gedekt, werd hij automatisch schuldig bevonden.

Er was ook nog een ander motief achter het aannemen van deze inkomstenwetten. Townshend geloofde dat de wetten een verandering in het koloniale bestuur op gang zouden brengen door geld te verschaffen om de salarissen van de koninklijke gouverneurs en rechters te betalen. Door hun salaris aan deze wet te verbinden, geloofde Townshend dat hun loyaliteit aan de Britse regering en kroon daardoor groter zou worden.

Hoewel Townshend, net als zijn voorgangers en helaas herhaald door zijn opvolgers, de reactie in de koloniën op de nieuwe decreten van het Parlement verkeerd inschatte. Binnen een maand nadat de decreten wet waren geworden, op 20 november 1767, begonnen de protesten in de Britse Noord-Amerikaanse koloniën op te laaien. Townshend zou de gevolgen van zijn belastingwetgeving voor de Britse kolonisten niet meer meemaken, want hij stierf op 4 september 1767 plotseling aan koorts in Londen.

Bijeenkomst in Boston in Faneuil Hall riep vragen op die het kader zouden vormen voor het protest en de bezwaren tegen de Townshend Acts. De spanning werd nog verder opgevoerd door de inzet van Britse troepen in Boston vanaf begin oktober. Uit Philadelphia kwam een verzameling “Brieven van een boer uit Pennsylvania”, het pseudoniem van John Dickinson. De grondgedachte van Dickinson’s brieven was de onwettigheid van de wetten die de inkomsten verhoogden, een recht dat was toegekend aan de koloniale regeringen, niet aan het Britse parlement. Bovendien omhelsde hij het idee dat “de zaak van één de zaak van allen is”, als reactie op de uitsluiting van New York in de Townshend Acts. Dit zal worden gebruikt als een oproep tot koloniale eenheid, want Dickinson zal een kopie sturen naar James Otis, Jr., een vooraanstaand advocaat in Boston en een fervent voorstander van patriottische motieven, met het volgende sentiment: “Wanneer de zaak van de Amerikaanse vrijheid moet worden gerechtvaardigd, kijk ik naar de provincie Massachusetts Bay”. Protesten, negatieve reacties en opborrelende ontevredenheid zullen langs de Atlantische kust kabbelen. Uiteindelijk borrelde dit op in de nacht van 5 maart 1770 in Boston, in wat sindsdien te boek staat als het Bloedbad van Boston. Ironisch genoeg had het parlement op dezelfde dag dat er geweerschoten klonken boven de stad Boston gestemd voor de intrekking van veel van de wetten die samenhingen met de Townshend Acts.

Zelfs toen sommige van de Townshend Acts door het parlement werden ingetrokken, bleef de heffing op thee bestaan en op een koude decembernacht in 1773 glipten kolonisten gemaskerd aan boord van een schip in de haven van Boston om 342 kisten thee in het water te dumpen. Deze daad, die in de geschiedenis bekend staat als de Boston Tea Party, zou uit protest leiden tot een nieuwe reeks belastingen die op Boston en Massachusetts werden geheven en die in de koloniën bekend stonden als de Coercive Acts, die een keten van gebeurtenissen op gang brachten die over de hele wereld te horen waren.

Volgende lectuur

• De Britten komen eraan: De oorlog om Amerika, Lexington tot Princeton, 1775-1777 Door: Rick Atkinson
• Verdeelde Loyaliteiten: Hoe de Amerikaanse Revolutie naar New York kwam door: Richard Ketchum

• Amerikaanse Revoluties: Een continentale geschiedenis, 1750-1804 Door: Alan Taylor