James terwijl John had gehad had een beter effect op de leraar

De zin kan worden gegeven als een grammaticale puzzel of een item op een test, waarvoor men de juiste interpunctie moet vinden om het betekenis te geven. Hans Reichenbach gebruikte een soortgelijke zin (“John where Jack had…”) in zijn boek Elements of Symbolic Logic uit 1947 als een oefening voor de lezer, om de verschillende niveaus van taal te illustreren, namelijk objecttaal en metataal. Het was de bedoeling dat de lezer de nodige interpunctie toevoegde om de zin grammaticaal zinvol te maken.

In onderzoek dat aantoont hoe mensen betekenis geven aan informatie in hun omgeving, werd deze zin gebruikt om te laten zien hoe schijnbaar willekeurige beslissingen de betekenis drastisch kunnen veranderen, analoog aan hoe veranderingen in de interpunctie en aanhalingstekens in de zin laten zien dat de leraar afwisselend de voorkeur geeft aan het werk van James en het werk van John (bijv. vergelijk: ‘James, terwijl John “had gehad”, had…’ vs. ‘James, terwijl John “had gehad”, had…’).

De zin wordt ook gebruikt om de semantische vaagheid van het woord “had” te laten zien, en ook om het verschil aan te tonen tussen het gebruiken van een woord en het noemen van een woord.

De zin is ook gebruikt als voorbeeld van de complexiteit van taal, de interpretatie ervan en de effecten op iemands perceptie.

Om de syntactische structuur voor een lezer duidelijk te laten zijn, vereist deze zin op zijn minst dat de twee zinnen van elkaar worden gescheiden door een puntkomma, een punt, een en-streepje of een em-streepje. Toch wordt in Jasper Fforde’s roman The Well of Lost Plots een variatie van de zin gebruikt om de verwarring te illustreren die zelfs kan ontstaan bij goed gepunctueerd schrijven:

“Oké,” zei de Bellman, wiens hoofd uit elkaar dreigde te vallen als een chocoladesinaasappel, “laat me dit even op een rijtje zetten: David Copperfield had, in tegenstelling tot Pilgrim’s Progress, dat ‘had gehad’, had ‘had gehad’. Had ‘had gehad’ de goedkeuring van TGC?”