Morbidity and Mortality Weekly Report
AchtergrondEdit
Tussen 2001 en 2003 bleek uit diverse tests dat het loodgehalte in het drinkwater in Washington DC in meer dan 10% van de gevallen hoger was dan 15 ppb (parts per billion), het “actieniveau” dat door de U.S. Environmental Protection Agency (EPA) was vastgesteld voor stilstaand water dat als eerste wordt getapt, en dat niet indicatief is voor een normaal gebruik. Sommige van de tests waren ingegeven door de lood- en koperregel van de EPA, terwijl andere werden uitgevoerd door professor Marc Edwards, toen hij probeerde de oorzaken te vinden van een verhoogd aantal gaatjeslekken in koperen waterleidingen. Hij vond enkele vrij hoge waarden in enkele huishoudens, soms meer dan 1250 PPM. Vanaf 2002 werd de zaak opgemerkt door de nieuwsmedia.
Het is bekend dat lood toxische effecten heeft, vooral op embryo’s en kleine kinderen. Zelfs in kleine doses kan loodvergiftiging leiden tot bijvoorbeeld permanente intelligentiegebreken en concentratieproblemen.
Details van het verslagEdit
Op 30 maart 2004 werd een “MMWR dispatch”, Blood Lead Levels in Residents of Homes with Elevated Lead in Tap Water – District of Columbia, 2004, beschikbaar gesteld op de MMWR-website. Het werd vervolgens door CDC gepubliceerd als “MMWR Weekly, April 2, 2004 / 53(12); 268-270”. De hoofdauteur was Mary Jean Brown, hoofd van de afdeling loodvergiftiging van CDC. Het rapport “geeft een samenvatting van de resultaten van de voorlopige onderzoeken, waaruit bleek dat de verhoogde loodgehaltes in het water mogelijk hebben bijgedragen tot een kleine stijging van de loodgehaltes in het bloed (BLL’s)”. Het rapport beschrijft de achtergrond en de verschillende soorten bloedtesten die werden gebruikt, en stelt expliciet: “Alle bloedtesten zijn in deze analyse gebruikt.” Er wordt helemaal geen melding gemaakt van testresultaten die niet beschikbaar zouden zijn, zelfs niet in de caveat-sectie, waar andere mogelijke bronnen van fouten worden besproken.
Het rapport concludeert dat de hoge hoeveelheden lood in het drinkwater tot een lichte stijging van de bloedspiegels kunnen hebben geleid; het beweert echter dat “geen kinderen werden geïdentificeerd met BLL’s >10µg/dL, zelfs niet in huizen met de hoogste waterloodspiegels”. In het rapport wordt opgemerkt dat 10 µg/dL sinds 1991 “CDC’s BLL of concern for children” was. In het rapport wordt ook beweerd dat de gemiddelde niveaus met de tijd dalen. Anderzijds werden in het rapport enkele gevallen gevonden van kinderen met BLL’s > van 5 µg/dL; en er werd ook gesteld dat er eigenlijk “geen veilige BLL is geïdentificeerd”. Daarom beveelt het rapport aan dat er inspanningen moeten worden geleverd om lood in het bloed van kinderen volledig te elimineren, en in het bijzonder dat de autoriteiten maatregelen moeten nemen om ervoor te zorgen dat de hoeveelheid lood in drinkwater altijd minder dan 15 PPM bedraagt.
Het rapport geeft op zichzelf geen aanbevelingen aan de gewone inwoners van Washington DC, maar het merkt op dat het District of Columbia Department of Health heeft “aanbevolen dat jonge kinderen en zwangere vrouwen en vrouwen die borstvoeding geven, zich onthouden van het drinken van ongefilterd leidingwater”.
Kritiek op het rapportEdit
Het rapport werd later sterk bekritiseerd, door Marc Edwards, sommige nieuwsmedia, en uiteindelijk door de Commissie voor Wetenschap, Ruimte en Technologie van het Huis van de Verenigde Staten.
Marc Edwards startte een studie, waarbij ook de gezondheidsaspecten werden onderzocht. Aanvankelijk werd hij gesponsord door de EPA; maar toen deze hun steun stopzetten, financierde hij het uit eigen zak. Hij beweerde dat deze studie, waarbij gebruik werd gemaakt van ruwe gegevens die ook beschikbaar waren voor de CDC-studie, duidelijke bewijzen had gevonden van een correlatie tussen vrij hoge hoeveelheden lood in het water enerzijds en vrij hoge hoeveelheden lood in het bloed van kinderen anderzijds. In het bijzonder waren hem gevallen bekend van kinderen met een BBL van duidelijk meer dan 10 µg/dL; maar deze gevallen ontbraken in het materiaal dat in de MMWR werd gepresenteerd. Marc Edwards en kinderarts Dana Best van het Children’s National Medical Center in Washington, vonden in feite een duidelijke toename van hoge uitslagen tussen 2001 en 2004, bij kleine kinderen.De resultaten van Marc Edwards et al. kwamen van analyse van dezelfde ruwe gegevens als die ten grondslag lagen aan het CDC rapport van 2004. In 2007 schreef Edwards een brief aan de wetenschappelijk directeur van het CDC, James Stephens, waarin hij vraagtekens zette bij de conclusies en methodologie van het rapport en de competentie van de hoofdauteur. In 2008 antwoordde Stephens hem: “We hebben de rol van CDC in het onderzoek onderzocht en hebben geen bewijs gevonden van wangedrag.”
Volgens Salon was er een duidelijke dip in het kritische jaar 2003 (toen het lood in het drinkwater een piek bereikte), in de gegevens aanwezig in de CDC-bestanden, waren er testresultaten voor 15.755 kinderen in 2002, slechts 9.765 kinderen in 2003, en 18.038 kinderen in 2004, In die tijd had Mary Jean Brown vraagtekens gezet bij de dip, en het antwoord gekregen dat die te wijten was aan een particulier laboratorium dat de lage waarden die zij hadden gevonden niet had gerapporteerd. Ze had het antwoord aanvaard. Salon beweerde ook dat de CDC in 2007 een verband had gevonden tussen loden leidingen en hoge bloedloodwaarden bij kinderen in het district, maar het onderzoek niet openbaar had gemaakt.
In 2009 opende de Wetenschaps- en Technologiecommissie van het Huis van Afgevaardigden van de Verenigde Staten een congresonderzoek naar het CDC-rapport van 2004. Onderzoekers ontdekten dat hoewel de CDC en de gezondheidsdienst van de stad gevaarlijke loodniveaus rapporteerden bij 193 kinderen in 2003, het werkelijke aantal 486 was volgens gegevens die rechtstreeks van de testlaboratoria afkomstig waren. In 2010 concludeerde de commissie in haar eindverslag dat de CDC bewust onjuiste gegevens had gebruikt bij het opstellen van het verslag, wat leidde tot “wetenschappelijk onverdedigbare” beweringen in het document van 2004. De commissie verweet de CDC ook geen ruchtbaarheid te hebben gegeven aan later onderzoek waaruit bleek dat de schade ernstiger was dan in het rapport van 2004 werd gesuggereerd.
Reactie op de kritiekEdit
De CDC trok het rapport niet in, maar wijzigde het in 2010 met twee “mededelingen aan de lezers”, met de volgende uitleg. De CDC bleef erbij dat het rapport in essentie correct is, maar gaf toe dat de presentatie misleidend was, wat betreft het ontbreken van gegevens, en wat betreft de bewering dat er geen kinderen met BLL’s boven de alarmdrempel van 10 µg/dL waren gevonden. Die bewering, zo verklaarden zij, “was misleidend omdat zij alleen verwees naar gegevens van de transversale studie en geen rekening hield met de bevindingen van de afzonderlijke longitudinale studie waaruit bleek dat kinderen die in huizen woonden waar een loden waterleiding was aangelegd, meer dan twee keer zoveel kans hadden op een loodgehalte in het bloed ≥10 µg/dL als andere kinderen in DC”. Bovendien benadrukt de CDC dat het oorspronkelijke rapport waarschuwde voor negatieve gevolgen voor de gezondheid van de BLL’s die het rapporteerde, opmerkte dat er geen veilige grenzen bekend zijn, en maatregelen eiste om het loodgehalte in drinkwater te verminderen. Zij houden ook vol dat de algemene tendens was dat de BLL’s daalden, zelfs wanneer de volledige gegevensverzameling in aanmerking wordt genomen.