Type in Hindi

Hindi is de meest gesproken taal in India. Het is de vijfde meest gesproken taal in de wereld met ongeveer 182 miljoen moedertaalsprekers in 1998. Het schrift dat gebruikt wordt om het Hindi te schrijven is Devanagari.

Hindi wordt op grote schaal geschreven, gesproken en begrepen in Noord-India en de meeste andere plaatsen in India. In 1997 bleek uit een enquête dat 66% van de Indiërs Hindi kan spreken. De meest voorkomende vorm van Hindi staat bekend als Hindustani.Het heeft woorden overgenomen uit de Dravidische talen van Zuid-India, veel woorden uit het Perzisch, Arabisch, Turks, Engels en Portugees.

Hindi, of beter gezegd Modern Standaard Hindi, is een gestandaardiseerd en Sanskritisch register van de Hindoestaanse taal (Hindi-Urdu). Het Hindoestaans is de moedertaal van de inwoners van Delhi, Haryana, het westen van Uttar Pradesh, Bihar, het noordoosten van Madhya Pradesh, en delen van het oosten van Rajasthan, en het Hindi is een van de officiële talen van India. Het Hindi is een van de officiële talen van India. Het Hindi is onderling verstaanbaar met een andere Hindoestaanse taal, het (moderne standaard) Urdu, dat geassocieerd wordt met de islamitische godsdienst. De twee variëteiten van het Hindoestaans zijn vrijwel identiek in basisstructuur en grammatica, en op spreektaalniveau ook in woordenschat en fonologie. De wederzijdse verstaanbaarheid neemt af in literaire en gespecialiseerde contexten, die een beroep doen op geschoolde woordenschat uit verschillende bronnen; het Hindi ontleent zijn gespecialiseerde woordenschat aan het Sanskriet, terwijl het Urdu dat doet uit het Perzisch en Arabisch.

Mensen die zich identificeren als moedertaalsprekers van het Hindi zijn niet alleen sprekers van het Hindoestaans die Hindoestaans zijn, maar ook veel sprekers van verwante talen die hun spraak beschouwen als een dialect van het Hindi. In de Indiase volkstelling van 2001 gaven 258 miljoen mensen in India aan dat het Hindi hun moedertaal is; in 2009 was het beste cijfer dat Ethnologue kon vinden voor sprekers van echt Hindoestaans Hindi (in feite het Khariboli dialect minder Urdu) een cijfer van 180 miljoen in 1991. Dit maakt het Hindi ongeveer de zesde taal ter wereld.

De Indiase grondwet, aangenomen in 1950, bepaalt dat het Hindi zal worden geschreven in het Devanagari schrift en de officiële taal zal zijn van de federale regering van India. Engels wordt echter nog steeds gebruikt als officiële taal naast het Hindi. Het Hindi is ook opgenomen als een van de tweeëntwintig talen in de Achtste Bijlage van de Grondwet van India, waardoor het recht heeft op vertegenwoordiging in de Commissie voor officiële talen. De grondwet van India heeft het gebruik van het Hindi en het Engels als de twee communicatietalen voor de regering van de Unie effectief ingesteld. De meeste overheidsdocumentatie wordt in drie talen opgesteld: Het was de bedoeling dat het Hindi in 1965 de enige werktaal van de centrale regering zou worden en dat de deelstaatregeringen vrij zouden zijn om in de taal van hun keuze te werken. Wijdverbreid verzet tegen het opleggen van Hindi aan niet-moedertaalsprekers, vooral in Zuid-India (zoals de anti-Hindi agitatie in Tamil Nadu) en in West-Bengalen, leidde echter tot de goedkeuring van de Official Languages Act van 1963, die voorzag in het onbeperkte gebruik van het Engels voor alle officiële doeleinden. De grondwettelijke richtlijn om de verspreiding van het Hindi te bevorderen werd echter gehandhaafd en heeft het beleid van de regering van de Unie sterk beïnvloed.

Op deelstaatniveau is het Hindi de officiële taal in de volgende deelstaten: Bihar, Jharkhand, Uttarakhand, Madhya Pradesh, Rajasthan, Uttar Pradesh, Chhattisgarh, Himachal Pradesh, Haryana en Delhi. Elke Lid-Staat kan ook een “mede-officiële taal” aanwijzen; in Uttar Pradesh bijvoorbeeld is deze taal, afhankelijk van de politieke formatie die aan de macht is, soms het Urdu. Ook het Hindi heeft in verschillende andere deelstaten de status van mede-officiële taal.

Het dialect waarop het standaard-Hindi is gebaseerd is Khadiboli, de volkstaal van Delhi en de omliggende westelijke Uttar Pradesh en zuidelijke Uttarakhand-regio. Dit dialect verwierf taalkundig prestige in het Mughal-rijk (17e eeuw) en werd bekend als Urdu, “de taal van het hof”. Zoals opgemerkt en vermeld in Geschiedenis van het Hindoestaans, werd het vóór de onafhankelijkheid van India en Pakistan niet Urdu genoemd, maar Hindoestaans. Na de onafhankelijkheid is de Indiase regering begonnen met het standaardiseren van het Hindi als aparte taal van het Urdu.