Dick Van Dyke
Radio i scena
Pod koniec lat 40, Van Dyke był DJ-em radiowym w Danville w stanie Illinois. W 1947 roku Van Dyke został namówiony przez performera pantomimy Phila Ericksona do stworzenia z nim duetu komediowego o nazwie „Eric i Van – Wesołe Niemowy”. Zespół koncertował w klubach na Zachodnim Wybrzeżu, występując jako mim i synchronizując usta do starych płyt 78. Przynieśli swój akt do Atlanty, Georgia, na początku lat 50. i wykonali lokalny program telewizyjny zawierający oryginalne skecze i muzykę o nazwie „The Merry Mutes”.
W listopadzie 1959 roku Van Dyke zadebiutował na Broadwayu w sztuce Dziewczyny przeciwko chłopakom. Następnie zagrał główną rolę Alberta Petersona w Bye Bye Birdie, która trwała od 14 kwietnia 1960 roku do 7 października 1961 roku. W wywiadzie z Rachael Ray z maja 2011 r. Van Dyke powiedział, że kiedy brał udział w przesłuchaniu do mniejszej roli w spektaklu, nie miał doświadczenia jako tancerz, i że po zaśpiewaniu piosenki z przesłuchania zrobił improwizowany soft-shoe z czystej tremy. Gower Champion, reżyser i choreograf przedstawienia, przyglądał się temu i natychmiast wszedł na scenę, aby poinformować Van Dyke’a, że to on dostał główną rolę. Zdziwiony Van Dyke zaprotestował, że nie umie tańczyć, na co Champion odparł: „Nauczymy cię”. Musical ten zdobył cztery nagrody Tony, w tym nagrodę Tony dla Van Dyke’a za najlepszą rolę pierwszoplanową w 1961 roku. W 1980 roku Van Dyke pojawił się w tytułowej roli w pierwszym broadwayowskim wznowieniu Music Man.
Telewizja
Początek Van Dyke’a w telewizji był z WDSU-TV New Orleans Channel 6 (NBC), najpierw jako pojedynczy komik, a później jako emcee programu komediowego. Pierwszy występ Van Dyke’a w telewizji sieciowej miał miejsce wraz z Dennisem Jamesem w programie James' Chance of a Lifetime w 1954 roku. Później pojawił się w dwóch odcinkach The Phil Silvers Show w sezonie 1957-58. Na początku swojej kariery pojawił się również w ABC’s The Pat Boone Chevy Showroom i NBC’s The Polly Bergen Show. W tym czasie przyjaciel z wojska pracował jako dyrektor wykonawczy w telewizji CBS i polecił Van Dyke’a tej sieci. Dzięki temu podpisał siedmioletni kontrakt z tą siecią. Podczas wywiadu w programie NPR’s Wait Wait… Don’t Tell Me! Van Dyke powiedział, że w tym okresie był anchormanem w porannym programie CBS, a jego newsmanem był Walter Cronkite.
Od 1961 do 1966 roku Van Dyke występował w sitcomie CBS The Dick Van Dyke Show, w którym portretował pisarza komediowego o imieniu Rob Petrie. Pierwotnie program miał mieć Carla Reinera w roli głównej, ale CBS nalegało na przekształcenie i Reiner wybrał Van Dyke’a, aby zastąpić go w tej roli. Do Van Dyke’a dołączyła obsada aktorów komediowych, w tym Rose Marie, Morey Amsterdam, Jerry Paris, Ann Morgan Guilbert, Richard Deacon i Carl Reiner (jako Alan Brady), a także 23-letnia Mary Tyler Moore, która zagrała żonę Roba – Laurę Petrie. Van Dyke zdobył trzy nagrody Emmy jako wybitny aktor pierwszoplanowy w serialu komediowym, a seria otrzymała cztery nagrody Emmy jako wybitny serial komediowy.Od 1971 do 1974 roku, Van Dyke wystąpił w niepowiązanym sitcomie o nazwie New Dick Van Dyke Show, w którym portretował gospodarza lokalnego telewizyjnego talk show. Chociaż seria została opracowana przez Carla Reinera i wystąpił Hope Lange jako jego żona, a on otrzymał nominację do Złotego Globu za swój występ, show był mniej udany niż jego poprzednik, a Van Dyke wyciągnął wtyczkę na show po zaledwie trzech sezonach. W 1973 roku, Van Dyke głos jego animowanej podobizny do 27 października 1973 roku raty Hanna-Barbera’s The New Scooby-Doo Movies, „Scooby-Doo Meets Dick Van Dyke”, serii ostatni odcinek pierwszego uruchomienia. W następnym roku otrzymał nominację do nagrody Emmy za rolę biznesmena-alkoholika w filmie telewizyjnym „The Morning After” (1974). Van Dyke ujawnił po premierze filmu, że niedawno przezwyciężył problem z piciem w prawdziwym życiu. Przyznaje, że był alkoholikiem przez 25 lat. W tym samym roku wystąpił gościnnie w roli morderczego fotografa w odcinku Columbo, Negative Reaction. Van Dyke powrócił do komedii w 1976 roku z programem komediowym Van Dyke and Company, w którym Andy Kaufman zadebiutował w najlepszym czasie antenowym. Mimo, że program został odwołany po trzech miesiącach, zdobył nagrodę Emmy za wybitny serial komediowy. Po kilku gościnnych występach w długoletnim serialu komediowym Carol Burnett Show, Van Dyke stał się stałym bywalcem programu, jesienią 1977 roku. Pojawił się jednak tylko w połowie odcinków finałowego sezonu. Przez następną dekadę występował głównie w filmach telewizyjnych. Jedną z nietypowych ról była postać morderczego sędziego w drugim odcinku serialu Matlock w 1986 roku, w którym zagrał Andy’ego Griffitha. W 1987 roku wystąpił gościnnie w jednym z odcinków serialu Airwolf, u boku swojego syna Barry’ego Van Dyke’a, który był główną gwiazdą czwartego i ostatniego sezonu tego serialu w USA Network. W 1989 roku wystąpił gościnnie w serialu komediowym NBC Złote dziewczyny, wcielając się w rolę kochanka postaci Beatrice Arthur. Ta rola przyniosła mu pierwszą od 1977 roku nominację do nagrody Emmy.
Jego praca filmowa wpłynęła na jego karierę telewizyjną: recenzje, które otrzymał za rolę D.A. Fletchera w Dicku Tracy doprowadziły go do zagrania postaci Dr. Marka Sloana najpierw w odcinku Jake and the Fatman, a następnie w serii filmów telewizyjnych na CBS, które stały się podstawą dla jego popularnego dramatu telewizyjnego Diagnosis: Morderstwo. Seria trwała od 1993 do 2001 roku, a syn Barry Van Dyke wystąpił w niej w roli syna doktora Sloana, porucznika detektywa Steve’a Sloana. W tym samym serialu wystąpiła również aktorka mydlana Victoria Rowell jako patolog/ partnerka medyczna dr Sloana, dr Amanda Bentley, oraz Charlie Schlatter w roli studenta dr Sloana, dr Jesse Travisa. Van Dyke kontynuował pracę w telewizji po zakończeniu programu, w tym dramatycznie i krytycznie udany występ w The Gin Game, wyprodukowany dla telewizji w 2003 roku, który ponownie połączył go z Mary Tyler Moore. W 2003 roku wcielił się w postać lekarza w serialu Scrubs. W 2004 roku ukazał się specjalny odcinek Dick Van Dyke Show zatytułowany The Dick Van Dyke Show Revisited, który był mocno promowany jako pierwszy nowy odcinek klasycznego serialu od 38 lat. Van Dyke i pozostali przy życiu członkowie obsady odtworzyli swoje role; mimo nominacji do nagrody Primetime Emmy, program został entuzjastycznie przyjęty przez krytyków. W 2006 roku wystąpił gościnnie jako profesor college’u Dr. Jonathan Maxwell w serii tajemniczych filmów Murder 101 na kanale Hallmark.
Dla serialu telewizyjnego Marvel Cinematic Universe, WandaVision, Van Dyke był konsultowany przez producentów, jak naśladować The Dick Van Dyke Show.
Film
Van Dyke rozpoczął swoją karierę filmową, grając rolę Alberta J. Petersona w filmowej wersji Bye Bye Birdie (1963). Pomimo jego niezadowolenia z adaptacji – jej punkt ciężkości różnił się od wersji scenicznej tym, że historia skupiała się teraz na wcześniej drugoplanowej postaci – film odniósł sukces. W tym samym roku Van Dyke został obsadzony w dwóch rolach: jako kominiarz Bert oraz jako prezes banku Pan Dawes Senior w filmie Walta Disneya Mary Poppins (1964). Do scen z prezesem banku został mocno przebrany, aby wyglądać dużo starzej i został przypisany do tej roli jako „Navckid Keyd” (pod koniec napisów końcowych litery rozszyfrowują się na „Dick Van Dyke”). Próba cockneyowskiego akcentu w wykonaniu Van Dyke’a została okrzyknięta jednym z najgorszych akcentów w historii filmu, a aktorzy od tamtej pory podają go jako przykład, jak nie należy brzmieć. W plebiscycie magazynu Empire z 2003 roku na najgorszy akcent filmowy w historii, Van Dyke zajął drugie miejsce (za Seanem Connerym w Nietykalnych, mimo że Connery otrzymał za tę rolę Oscara). Według Van Dyke’a, jego trenerem akcentu był Irlandczyk, który „nie zrobił akcentu lepiej niż ja”, i że nikt nie zwrócił mu uwagi na to, jak zły był to akcent podczas produkcji. Mimo to, Mary Poppins odniosła sukces w momencie premiery, a jej atrakcyjność przetrwała do dziś. „Chim Chim Cher-ee”, jedna z piosenek, które Van Dyke wykonał w Mary Poppins, zdobyła Oscara za najlepszą oryginalną piosenkę dla braci Sherman, duetu piszącego piosenki do filmu.
Wiele filmów komediowych, w których Van Dyke wystąpił w latach 60. było stosunkowo nieudanych w kasie, w tym Co za droga! z Shirley MacLaine, Porucznik Robin Crusoe, U.S.N., Fitzwilly, The Art of Love z Jamesem Garnerem i Elke Sommer, Some Kind of a Nut, Never a Dull Moment z Edwardem G. Robinsonem oraz Divorce American Style z Debbie Reynolds i Jean Simmons. Ale wystąpił również jako Caractacus Potts (z rodzimym akcentem, na własne życzenie, pomimo angielskiej scenerii) w udanej muzycznej wersji Chitty Chitty Bang Bang Iana Fleminga (1968), w której wystąpiła Sally Ann Howes, a także ci sami autorzy piosenek (The Sherman Brothers) i choreografowie (Marc Breaux i Dee Dee Wood), co w Mary Poppins.
W 1969 roku Van Dyke pojawił się w komediodramacie Komik, napisanym i wyreżyserowanym przez Carla Reinera. Van Dyke sportretował autodestrukcyjnego komika ery kina niemego, który zmaga się z alkoholizmem, depresją i własnym rozbuchanym ego. Reiner napisał film specjalnie dla Van Dyke’a, który często mówił o swoim podziwie dla komików ery kina niemego, takich jak Charlie Chaplin i jego bohater Stan Laurel.Również w 1969 roku, Van Dyke zagrał ks. Claytona Brooksa, pastora z małego miasteczka, który prowadzi swoje miasteczko w stanie Iowa do rzucenia palenia na 30 dni, aby wygrać 25 milionów dolarów (co dzisiaj wynosi 174 296 733 dolarów) od firmy tytoniowej w filmie „Cold Turkey”, chociaż ten film nie został wydany aż do 1971 roku.
W programie Larry King Live, Van Dyke wspomniał, że odrzucił główną rolę w filmie „Omen”, którą zagrał Gregory Peck. Wspomniał również, że jego wymarzoną rolą byłby strach na wróble w Czarnoksiężniku z Oz. Dwadzieścia jeden lat później, w 1990 roku, Van Dyke, którego zwyczajową rolą był sympatyczny bohater, wcielił się w niewielką, ale czarną postać – kanciarza DA Fletchera w filmie Warrena Beatty „Dick Tracy”. Van Dyke powrócił na ekrany kin w 2006 roku w filmie Ciekawy George jako pan Bloomsberry oraz jako czarny charakter Cecil Fredericks w filmie Bena Stillera Noc w muzeum. Powtórzył rolę w cameo do sequela, Noc w muzeum: Battle of the Smithsonian (2009), ale został wycięty z filmu. Można go znaleźć w materiałach specjalnych na wydaniu DVD. Zagrał również postać ponownie w trzecim filmie, Noc w muzeum: Secret of the Tomb (2014).
W 2018 roku Van Dyke sportretował pana Dawesa Jr. w Mary Poppins Returns. Wcześniej portretował zarówno Berta, jak i pana Dawesa, Sr. (zmarły ojciec pana Dawesa, Jr.), w oryginalnym filmie.
Inne projekty
Van Dyke otrzymał nagrodę Grammy w 1964 roku, wraz z Julie Andrews, za swój występ na ścieżce dźwiękowej do Mary Poppins.W 1970 roku opublikował książkę Faith, Hope and Hilarity: A Child’s Eye View of Religion, książkę z humorystycznymi anegdotami opartymi w dużej mierze na jego doświadczeniach jako nauczyciela szkółki niedzielnej. Van Dyke był dyrektorem w „KXIV Inc.” i właścicielem 1400 AM KXIV w Phoenix od 1965 do 1982 roku.
Jako entuzjasta a cappella, śpiewał w grupie o nazwie „Dick Van Dyke and The Vantastix” od września 2000 roku. Kwartet wystąpił kilka razy w Los Angeles, jak również w Larry King Live, The First Annual TV Land Awards, i zaśpiewał hymn narodowy na trzech meczach Los Angeles Lakers, w tym transmitowany przez telewizję występ w NBA Finals w NBC. Van Dyke został honorowym członkiem Barbershop Harmony Society w 1999 roku.
Van Dyke stał się entuzjastą animacji komputerowej po zakupie Commodore Amigi w 1991 roku. Przypisuje mu się zasługę w tworzeniu trójwymiarowych efektów używanych w Diagnosis: Morderstwo i The Dick Van Dyke Show Revisited. Van Dyke pokazał swoje prace związane z obrazami generowanymi komputerowo na SIGGRAPH i kontynuuje pracę z LightWave 3D.
W 2010 roku Van Dyke pojawił się na albumie dla dzieci zatytułowanym Rhythm Train, z perkusistą Red Hot Chili Peppers Chadem Smithem i wokalistką Leslie Bixler. Van Dyke rapuje na jednym z utworów albumu.
W 2017 roku Van Dyke wydał swój pierwszy solowy album od czasu Songs I Like z 1963 roku. Album, Step (Back) In Time, został wyprodukowany przez Billa Bixlera (który grał również na saksofonie), z aranżacjami Dave’a Enosa (który grał również na basie) i zawiera zauważonych muzyków John Ferraro (perkusja), Tony Guerrero (trąbka & Duet wokalny), Mark LeBrun (fortepian), Charley Pollard (puzon) i Leslie Bixler (wokal). Step (Back) In Time został wydany przez BixMix Records i pokazuje Van Dyke w jazzowej i bigbandowej oprawie na klasycznych piosenkach z lat 20-tych, 30-tych i 40-tych.
Van Dyke nagrał singiel w duecie na Boże Narodzenie 2017 z aktorką Jane Lynch. Piosenka, „We’re Going Caroling”, została napisana i wyprodukowana przez Tony’ego Guerrero dla wytwórni Lynch’s KitschTone Records jako wydanie tylko cyfrowe.
Wykonanie: „We’re Going Caroling”.