Koza anglonubijska

Rasa anglonubijska powstała na Wyspach Brytyjskich w XIX wieku z krzyżowania tradycyjnych rodzimych brytyjskich kóz prick-eared i mieszanej populacji dużych kóz lop-eared importowanych z Indii, Bliskiego Wschodu i Afryki Północnej.Wiele z nich zostało przywiezionych na brytyjskie wybrzeża przez parowce P & O Steamship Company, które rutynowo ładowały kozy na pokład przed rozpoczęciem rejsu powrotnego z Orientu, aby mieć mleko i świeże mięso dostępne podczas podróży. Niektóre z tych kóz były powszechnie wyładowywane i sprzedawane po zadokowaniu statków; niezależnie od ich faktycznego miejsca lub portu pochodzenia, w późniejszym XIX wieku często określano je mianem „nubijskich”. Wśród nich były egzemplarze egipskiego Zaraibi, które znacząco wpłynęły na rozwój anglonubijskiego.:356

Trzy kózki miały szczególny wpływ na rasę: indyjski Jamnapari sprowadzony w 1896 r.; inna indyjska koza, ta z Chitralu; oraz Zaraibi sprowadzony mniej więcej w tym samym czasie.:357 Pierwsze rejestracje w księdze hodowlanej miały miejsce w 1910 r., a później nie korzystano już z importowanych zwierząt hodowlanych.:357

Niektóre zostały wyeksportowane do Indii Zachodnich na początku XX wieku, a stamtąd niektóre trafiły do Stanów Zjednoczonych,:357 gdzie pierwsze przyjazdy miały miejsce w 1909 roku.:8 Inne zostały wyeksportowane do Brazylii.:357

W 2017 roku anglonubijczyk został zgłoszony pod różnymi nazwami z ponad sześćdziesięciu krajów świata. Jego status ochronny na poziomie światowym został wymieniony przez FAO jako „niezagrożony” w 2007 roku,:145 i został zgłoszony do DAD-IS jako „niezagrożony” w 2020 roku. W Wielkiej Brytanii jego status w 2020 roku był „zagrożony”; nie znajdował się wśród ras kóz na liście obserwacyjnej Rare Breeds Survival Trust.