Porcelana

Porcelana, ceramika kamionkowa z białym, drobnoziarnistym ciałem, które jest zazwyczaj półprzezroczyste, w odróżnieniu od ceramiki porowatej, która jest porowata, nieprzezroczysta i grubsza. Rozróżnienie pomiędzy porcelaną a kamionką, inną klasą ceramiki kamionkowej, jest mniej jasne. W Chinach porcelanę definiuje się jako ceramikę, która rezonuje przy uderzeniu. Na Zachodzie, jest to materiał, który jest półprzezroczysty, gdy trzyma się go w świetle. Żadna z tych definicji nie jest w pełni satysfakcjonująca: niektóre mocno garnkowane porcelany są nieprzezroczyste, podczas gdy niektóre cienko garnkowane kamionki są nieco przezroczyste. Słowo porcelana pochodzi od porcellana, używanego przez Marco Polo do opisania ceramiki, którą widział w Chinach.

Read More on This Topic

Garncarstwo: Porcelana

Porcelana została po raz pierwszy wykonana w Chinach w okresie dynastii Tang (618-907 ce). Rodzaj najbardziej znany na Zachodzie…

Trzy główne rodzaje porcelany to prawdziwa, lub twarda pasta, porcelana; sztuczna, lub miękka pasta, porcelana; i porcelana kostna. Porcelana została po raz pierwszy wyprodukowana w Chinach w prymitywnej formie za czasów dynastii Tang (618-907) i w formie najlepiej znanej na Zachodzie za czasów dynastii Yuan (1279-1368). Ta prawdziwa, czyli twarda, porcelana była wytwarzana z petuntse, czyli kamienia porcelanowego (skały skaleniowej), mielonego na proszek i mieszanego z kaolinem (białą glinką porcelanową). Podczas wypalania, w temperaturze około 1450°C (2650°F), petuntse szklił się, podczas gdy kaolin zapewniał, że przedmiot zachowywał swój kształt. Próby naśladowania przez średniowiecznych europejskich garncarzy tej półprzezroczystej chińskiej porcelany doprowadziły w końcu do odkrycia sztucznej lub miękkiej porcelany, mieszaniny gliny i mielonego szkła, wymagającej „łagodniejszego” wypalania (około 1200 °C lub 2200 °F) niż porcelana twarda. Pomimo powierzchownego podobieństwa, sztuczną porcelanę można odróżnić od prawdziwej porcelany dzięki jej bardziej miękkiej strukturze. Można ją na przykład ciąć pilnikiem, podczas gdy prawdziwej porcelany nie można, a zabrudzenia nagromadzone na nieszkliwionej podstawie można usunąć tylko z trudem, jeśli w ogóle, podczas gdy z prawdziwej porcelany usuwa się je z łatwością.

Pierwsza europejska porcelana z miękką masą została wyprodukowana we Florencji około 1575 roku w warsztatach pod patronatem Franciszka I de' Medici, ale dopiero pod koniec XVII i w XVIII wieku zaczęto ją produkować na dużą skalę. Tajemnica prawdziwej porcelany, podobnej do porcelany chińskiej, została odkryta około 1707 roku w fabryce w Miśni w Saksonii przez Johanna Friedricha Böttgera i Ehrenfrieda Waltera von Tschirnhausa. Standardowa angielska porcelana kostna została wyprodukowana około 1800 roku, kiedy Josiah Spode Drugi dodał kalcynowane kości do formuły porcelany typu hard-paste. Chociaż porcelana typu hard-paste jest mocna, jej szklista natura powoduje, że dość łatwo się kruszy, podczas gdy porcelana kostna nie. Porcelana twarda jest preferowana na kontynencie europejskim, podczas gdy porcelana kostna jest preferowana w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych.

Glazura, substancja podobna do szkła, pierwotnie używana do uszczelniania porowatego ciała ceramiki, jest używana wyłącznie do dekoracji na porcelanie twardej, która jest nieporowata. Kiedy skaleniowa glazura i ciało są wypalane razem, jeden łączy się z drugim. Porcelana wypalana bez glazury, zwana porcelaną biskwitową, została wprowadzona w Europie w XVIII wieku. Używano jej głównie do wyrobu figurek. W XIX wieku porcelana biskwitowa była nazywana Parian ware. Niektóre porcelany typu soft-paste, które pozostają nieco porowate, wymagają glazury. Po wypaleniu korpusu dodawano glazurę, zwykle zawierającą ołów, i wypalano ją w celu zeszklenia. W przeciwieństwie do szkliwa skaleniowego, przylega ono jako stosunkowo gruba powłoka.

Dekoracja malowana na porcelanie jest zazwyczaj wykonywana nad wypalanym szkliwem. Ponieważ malowanie pod szkliwem – to znaczy na wypalanym, nieszkliwionym korpusie – musi być wypalane w tej samej wysokiej temperaturze co korpus i szkliwo, wiele kolorów „wypaliłoby się”. Dlatego też malowanie podszkliwne na porcelanie jest w dużej mierze ograniczone do niezwykle stabilnego i niezawodnego błękitu kobaltowego występującego na chińskich niebiesko-białych wyrobach. Większość kolorów porcelany, zwanych overglaze, emalią lub kolorami niskotemperaturowymi, jest malowana na wypalonym szkliwie i wypalana w znacznie niższej temperaturze.