Sir Alexander Fleming dwa razy uratował życie Churchillowi
Mit. o Flemingu ratującym życie Churchilla
Winston Churchill w Harrow, © Churchill Archives, Broadwater Collection
Niepowiązanie Churchill-Fleming: Historia, że Sir Alexander Fleming lub jego ojciec (wydania różnią się) uratował życie Churchilla, krąży po Internecie od lat. Choć jest to urocze, jest to z pewnością fikcja. Przytoczyliśmy późniejsze wzmianki, ale w 2009 roku Ken Hirsch użył Google Book Search, aby wyśledzić to, co prawdopodobnie po raz pierwszy pojawiło się w tym micie: grudniowy numer magazynu Coronet z 1944 roku, strony 17-18, w opowiadaniu „Dr. Lifesaver”, autorstwa Arthura Gladstone’a Keeneya.
Pan Hirsch wyśledził również autora (1893-1955), dziennikarza z Florydy i Waszyngtonu, który podczas II wojny światowej służył w Biurze Informacji Wojennej. „Ponieważ historia Keeneya została opublikowana rok po tym, jak Churchill zachorował na zapalenie płuc,” pisze pan Hirsch, „myślę, że może to być pierwsze pojawienie się mitu.”
Według Keeneya, Churchill zostaje uratowany przed utonięciem w szkockim jeziorze przez chłopca z farmy o imieniu Alex. Kilka lat później Churchill telefonuje do Alexa, aby powiedzieć, że jego rodzice, w podzięce, będą sponsorować edukację Alexa w szkole medycznej, na którą w przeciwnym razie nie byłoby go stać. Alex kończy studia z wyróżnieniem i w 1928 roku odkrywa, że pewne bakterie nie mogą rosnąć w pewnych pleśniach warzywnych. W 1943 r., kiedy Churchill zachorował na Bliskim Wschodzie, wynalazek Alexa, penicylina, zostaje przetransportowany w celu wyleczenia go. W ten sposób po raz kolejny Alexander Fleming ratuje życie Winstona Churchilla.
Dr John Mather pisze: „Podstawowy problem z tą historią polega na tym, że Churchill był leczony na ten bardzo poważny szczep zapalenia płuc nie penicyliną, ale 'M&B,' krótką nazwą sulfadiazyny produkowanej przez May and Baker Pharmaceuticals. Ponieważ był tak chory, była to prawdopodobnie infekcja bakteryjna, a nie wirusowa, gdyż M&B okazał się skuteczny.
„Kay Halle, w swojej uroczej książce Irrepressible Churchill (Cleveland: World 1966) komentuje (str. 196), że Churchill 'delighted in referring to his doctors, Lord Moran and Dr. Bedford, jako M&B.” Następnie, kiedy Churchill odkrył, że najbardziej przyjemnym sposobem przyjmowania leku jest whisky lub brandy, skomentował to do swojej pielęgniarki: „Droga pielęgniarko, pamiętaj, że człowiek nie może żyć tylko dzięki M i B.”. Nie ma jednak żadnych dowodów na to, że otrzymał penicylinę na którekolwiek z wojennych zapaleń płuc. W późniejszym życiu miał infekcje i podejrzewam, że podano mu penicylinę lub jakiś inny antybiotyk, który byłby już wtedy dostępny, np. ampicylinę. Ponadto, Churchill skonsultował się z Sir Alexandrem Flemingiem 27 czerwca 1946 roku w sprawie infekcji gronkowcowej, która najwyraźniej oparła się penicylinie. Patrz Churchill: Taken from the Diaries of Lord Moran (Boston: Houghton Mifflin 1966), s. 335.”
Oficjalny biograf Sir Martin Gilbert dodaje, że wiek Churchilla i Fleminga (lub ojca Fleminga) nie potwierdza różnych krążących relacji; Alexander Fleming był o siedem lat młodszy od Churchilla. Gdyby orał pole w wieku, powiedzmy, 13 lat, Churchill miałby 20 lat. Nie ma żadnych informacji o tym, że Churchill prawie utonął w Szkocji w tym lub jakimkolwiek innym wieku, ani o tym, że Lord Randolph płacił za edukację Alexandra Fleminga. Sir Martin zauważa również, że pamiętniki Lorda Morana, choć wspominają o „M&B”, nie mówią nic o penicylinie, ani o potrzebie przywiezienia jej Churchillowi na Bliski Wschód.