The mode of action of thiazolidinediones†

Tiazolidinediony (TZD) lub „glitazony” to nowa klasa doustnych leków przeciwcukrzycowych, które poprawiają kontrolę metaboliczną u pacjentów z cukrzycą typu 2 poprzez poprawę wrażliwości na insulinę. TZD wywierają działanie przeciwcukrzycowe poprzez mechanizm, który obejmuje aktywację izoformy gamma receptora aktywowanego proliferatorami peroksysomów (PPARγ), receptora jądrowego. Wywołana przez TZD aktywacja PPARγ zmienia transkrypcję kilku genów zaangażowanych w metabolizm glukozy i lipidów oraz równowagę energetyczną, w tym kodujących lipazę lipoproteinową, białko transportujące kwasy tłuszczowe, białko wiążące kwasy tłuszczowe z adipocytami, syntazę acylo-CoA, enzym jabłkowy, glukokinazę i transporter glukozy GLUT4. TZD zmniejszają insulinooporność w tkance tłuszczowej, mięśniach i wątrobie. Jednakże PPARγ ulega ekspresji przede wszystkim w tkance tłuszczowej. Jest możliwe, że wpływ TZD na insulinooporność w mięśniach i wątrobie jest promowany przez endokrynną sygnalizację z adipocytów. Potencjalne czynniki sygnalizacyjne obejmują wolne kwasy tłuszczowe (FFA) (dobrze znane mediatory insulinooporności związanej z otyłością) lub pochodzący z adipocytów czynnik martwicy nowotworów-α (TNF-α), który ulega nadekspresji w otyłości i insulinooporności. Mimo że mechanizm działania TZD w cukrzycy typu 2 pozostaje nadal wiele niewiadomych, nie ulega wątpliwości, że leki te mogą przynosić korzyści w całym „zespole insulinooporności” związanym z tą chorobą. Dlatego też TZD mogą również potencjalnie wpływać korzystnie na wtórne powikłania cukrzycy typu 2, takie jak choroby układu sercowo-naczyniowego. Copyright © 2002 John Wiley & Sons, Ltd.