Kryteria diagnostyczne dla pacjentów z zespołem jelita drażliwego

Do Redaktora: Dr Hadley i Gaarder przedstawili pomocne omówienie zespołu jelita drażliwego (irritable bowel syndrome, IBS) w swoim artykule1 w numerze American Family Physician z 15 grudnia 2005 roku. Chciałbym dodać dalsze wyjaśnienia do dwóch punktów dotyczących rozpoznania IBS. Po pierwsze, mimo że kryteria diagnostyczne Rome II wymienione w artykule1 są powszechnie stosowane w dyskusjach na temat IBS, okazały się one mało czułe w rozpoznawaniu IBS w praktyce klinicznej2 i niewiarygodne w uchwyceniu fluktuacji choroby w czasie.3 Kryteria Manninga i kryteria Rome I dla rozpoznania IBS (patrz załączona tabela) zostały poddane większej liczbie badań i walidacji.4,5 Obecność trzech z sześciu kryteriów Manninga daje od 63 do 90% czułości i od 70 do 93% swoistości dla rozpoznania IBS, jeśli nie występują objawy „czerwonej flagi” (utrata masy ciała, hematochezia, niedokrwistość, gorączka lub początek objawów po 50 roku życia).4

Po drugie, należy podkreślić, że IBS nie jest „diagnozą wykluczenia”, która może być stosowana tylko po wyczerpaniu innych badań. Raczej IBS może być pozytywnie zdiagnozowany i można uniknąć dalszych badań u pacjentów, którzy spełniają kryteria diagnostyczne (takie jak Manning lub Rome I) i nie mają objawów czerwonego f lag. Takie podejście jest poparte metaanalizą6 sześciu badań, która wykazała, że endoskopia, ultrasonografia i badania bariatryczne wykrywają chorobę organiczną tylko u około 1% pacjentów, którzy spełniają kryteria diagnostyczne IBS, a morfologia krwi i badania chemiczne nie są pomocne w dalszym wyjaśnianiu rozpoznania. Prawidłowe stosowanie kryteriów diagnostycznych IBS może ułatwić postawienie diagnozy w odpowiednim czasie, uniknięcie niepotrzebnych badań, które prawdopodobnie nie ujawnią patologii organicznej, oraz szybsze nawiązanie relacji terapeutycznej i rozpoczęcie leczenia.

.